Henryk Niezabitowski

Henryk Niezabitowski

Golarz

Henryk Niezabitowski (1924)
podporucznik kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Henryk Szczepan Niezabitowski
Data i miejsce urodzenia	26 grudnia 1896 Warszawa
Data i miejsce śmierci	25 czerwca 1976 Radomsko
Przebieg służby
Lata służby	1918–1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Henryk Niezabitowski jako członek czwórki AZS Warszawa
Data i miejsce urodzenia	26 grudnia 1896 Warszawa
Data i miejsce śmierci	26 czerwca 1976 Radomsko
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Europy brąz Como 1927 ósemka

Grób Henryka Niezabitowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Henryk Szczepan Niezabitowski ps. „Golarz”^[1] (ur. 26 grudnia 1896 w Warszawie, zm. 26 czerwca 1976 w Radomsku) – podporucznik kawalerii rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, wioślarz, hokeista, olimpijczyk z Amsterdamu 1928.

Życiorys

Urodził się 26 grudnia 1896 w Warszawie, w rodzinie Wacława, czeladnika i Antoniny z Kaniewskich^[1]. Naukę szkolną rozpoczął w 1906. W latach 1908–1918 uczęszczał do warszawskiego Gimnazjum Mariana Ryłchowskiego, w którym uzyskał maturę^[2]. W 1910 wstąpił do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie” i tajnego skautingu. W 1916 został drużynowym I Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”^[3]. W latach 1915–1918 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej^[4]. W 1918 zapisał się na studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej^[5].

1 listopada wstąpił do Wojska Polskiego i dostał przydzielony do 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. W maju 1920 został awansowany na podchorążego. Na wojnie z bolszewikami walczył w szeregach 18 pułku ułanów. 22 września 1920 odznaczył się szczególną brawurą i męstwem w boju pod Nowym Dworem^[6]. W listopadzie 1920 został urlopowany z wojska. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 29 listopada 1930 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[7]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 2 pułku ułanów w Suwałkach^[8]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Piaskowej 1, a później w Rudzie Malenieckiej^[1].

W 1939 roku podczas wojny obronnej 1939 walczył pod Siedlcami i w obronie Warszawy. Po kapitulacji został wzięty do niewoli niemieckiej^[9]. Przebywał w obozach jenieckich Hohstein-Born-Kłomino. Był organizatorem sportowego życia obozowego. Współpracował z Zygmuntem Weissem. W 1944 roku w Oflagu II D w Gross-Born wchodził w skład komitetu organizacyjnego jenieckiej olimpiady. 15 sierpnia 1944 dokonał razem z Weissem opuszczenia flagi olimpijskiej.

Po wojnie pracował na kierowniczych stanowiskach w zarządach eksploatacji dróg publicznych w Opocznie, Końskich, Kielcach i Radomsku. Zmarł 26 czerwca 1976 w Radomsku. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim^[4] (kwatera 47-6-23)^[10].

Kariera sportowa

Wioślarstwo

Zainteresował się sportem w okresie nauki w gimnazjum. W 1920 związał się z AZS Warszawa. W klubie uprawiał wioślarstwo i hokej na lodzie. W 1920 i w latach 1923–1925 był mistrzem Polski w czwórce ze sternikiem, a w 1920 i latach 1925–1927 w ósemce. W 1924 wystartował w akademickich mistrzostwach świata w Warszawie zdobywając złoty medal w czwórce ze sternikiem. W 1925 z Ottonem Gordziałkowskim, Lucjanem Kulejem, Władysławem Nadratowskim zwyciężył w regatach akademickich w Pawii^[4]. W 1927 został akademickim mistrzem świata w ósemce. Był trzykrotnym uczestnikiem mistrzostw Europy. W 1925 na mistrzostwach Europy w Pradze był czwarty w ósemce. Rok później na mistrzostwach Europy w Lucernie był szósty w tej samej konkurencji^[4]. Na kolejnych mistrzostwach Europy w 1927 w Como zdobył brązowy medal^[4]. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie zajął czwarte miejsce w ósemce. Ostatnim sukcesem wioślarstwie było wicemistrzostwo Polski w czwórce i brązowy medal w ósemce.

Hokej na lodzie

W 1922 zaczął uprawiać hokej na lodzie w AZS Warszawa. Występował na pozycji bramkarza. Na przełomie 1924/1925 wystąpił w pierwszym międzynarodowym turnieju w Szwajcarii. W 1926 został powołany do Reprezentacji Polski w hokeju na lodzie mężczyzn na mistrzostwa Europy w Davos^[9]. W reprezentacji Polski rozegrał 3 mecze.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4570^[11][12]
• Krzyż Niepodległości (16 marca 1937)^[13][1]
• Krzyż Walecznych^[14]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[15]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy Dobiecki, Michał Kłopotowski: Zarys historji wojennej 18-go pułku ułanów pomorskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 445–448. ISBN 978-83-64864-22-3.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie PKOL