Henryk Rzepkowski

Henryk Rzepkowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 maja 1921 Tama
Data i miejsce śmierci	18 października 2000 Gdynia
Przebieg służby
Lata służby	1938–1985
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych 1 DP im. T. Kościuszki 3 Pomorska Dywizja Piechoty 7 Łużycka Dywizja Piechoty 18 pułk piechoty 37 pułk piechoty
Stanowiska	zastępca dowódcy Marynarki Wojennej 1968-1983
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Henryk Rzepkowski (ur. 1 maja 1921 w Tamie, zm. 18 października 2000 w Gdyni) – generał brygady WP, zastępca dowódcy Marynarki Wojennej 1968–1983.

Życiorys

W 1938 skończył Gimnazjum Ogólnokształcące w Grajewie, gdzie zdał maturę. W latach 1938–1939 uczył się w Szkole Podoficerskiej Małoletnich dla Podoficerów Zawodowych nr 2 w Śremie. Brał udział w kampanii wrześniowej jako szeregowy w 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych 12 Dywizji Piechoty Armii „Prusy”. Walczył m.in. w okolicach Lwowa. Do października 1939 przebywał w obozie jenieckim w miejscowości Kszary koło Gorki (ZSRR), następnie powrócił do rodziny. W lutym 1940 deportowany przez NKWD do powiatu Tajszet w okolice Irkucka, gdzie pracował przy wyrębie tajgi (do czerwca 1942), a następnie jako stolarz w fabryce w mieście Abakan. W maju 1943 wstąpił w stopniu kaprala do organizowanej na terytorium ZSRR 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Został wcielony do samodzielnego batalionu szkolnego 1 Dywizji Piechoty, a od września był podchorążym Oficerskiej Szkoły Piechoty w Riazaniu, a jednocześnie zastępcą dowódcy plutonu szkolnego. Szkołę ukończył 26 grudnia 1943 i został promowany do stopnia chorążego. Jako dowódca plutonu piechoty w batalionie szkolnym przeszedł szlak bojowy 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. Od kwietnia 1944 dowódca kompanii w tym batalionie. Walczył m.in. pod Warką, Warszawą, o przełamanie Wału Pomorskiego, o Kołobrzeg i nad Odrą.

Po wojnie został dowódcą batalionu szkolnego 7 pułku piechoty 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. W kwietniu 1946 ukończył kurs dowódców pułku w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po ukończeniu szkolenia powrócił na stanowisko dowódcy 1 batalionu 7 pułku piechoty, a w marcu 1947 został szefem sztabu tego pułku. Od 1 kwietnia 1948 dowódca 18 pułku piechoty w Wadowicach. Od 16 grudnia 1949 do 30 października 1950 dowódca 37 pułku piechoty w Gliwicach. Od października 1950 służył w dowództwie Okręgu Wojskowego nr V w Krakowie na stanowisku starszego pomocnika szefa wydziału VII ds. wyszkolenia bojowego, a od 1951 starszego pomocnika szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego Oddziału IX dowództwa okręgu. Od listopada 1953 do września 1954 ukończył Kurs Doskonalenia Dowódców przy Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Po ukończeniu kursu pozostał w tej uczelni jako starszy wykładowca sztuki operacyjnej w Katedrze Taktyki Ogólnej i Sztuki Operacyjnej. Jednocześnie studiował na Fakultecie Ogólnowojskowym Akademii Sztabu Generalnego WP. Studia ukończył z oceną dobrą i tytułem oficera dyplomowanego w październiku 1956.

Od sierpnia 1957 do października 1960 był dowódcą 94 Pułku Zmechanizowanego w Morągu, a od października 1960 był zastępcą dowódcy do spraw liniowych 15 Dywizji Zmechanizowanej w Olsztynie. Od lipca 1961 do sierpnia 1963 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa w Moskwie. Po ukończeniu studiów został dowódcą 23 Dywizji Desantowej, przemianowanej w listopadzie 1963 na 7 Łużycka Dywizję Desantową w Gdańsku. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 3 października 1967 otrzymał nominację na stopień generała brygady; nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1967 przewodniczący Rady Państwa Edward Ochab. W grudniu 1968 został zastępcą dowódcy Marynarki Wojennej ds. ogólnowojskowych, a od sierpnia 1969 zastępca dowódcy Marynarki Wojennej ds. obrony wybrzeża. Funkcję tę pełnił nieprzerwanie do maja 1983, przez cały czas używał munduru wojsk lądowych. Od 1983 do 1985 szef polskiej misji w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei. Po powrocie do kraju na początku 1985 przebywał w dyspozycji ministra obrony narodowej. W listopadzie 1985 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku z dniem 25 lipca 1986.

Pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 26-39-6)^[1].

grób gen. Henryka Rzepkowskiego na Cmentarzu Witomińskim

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[2]:

• chorąży – 26 grudnia 1943
• podporucznik – 2 kwietnia 1944
• porucznik – 15 czerwca 1945
• kapitan – 24 kwietnia 1946
• major – 18 marca 1948
• podpułkownik – 4 października 1952
• pułkownik – 8 października 1957
• generał brygady – 3 października 1967

Odznaczenia

• Order Virtuti Militari V klasy (1967)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Walecznych (1946)
• Złoty Krzyż Zasługi (1958)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1945)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1948)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1967)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Medal za długoletnią, ofiarną służbę (1985)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR, 1968)
• Order Flagi Narodowej II klasy (KRL-D, 1985)

Życie prywatne

Syn Kazimierza (1883-1950), gajowego i Anny z Wielińskich (1885-1943). Mieszkał w Gdyni. Żonaty z Janiną Rzepkowską z domu Fedyszyn (1927-1985)^[1], 1 córka^[2].

Przypisy

Bibliografia

• H. P. Kosk – Generalicja polska, tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 356–358.
• Janusz Królikowski, Admirałowie Polskiej Marynarki Wojennej 1945-2004, Toruń 2004, s. 119–121.
• Walter Pater, Admirałowie 1918-2005. Słownik biograficzny, Gdynia 2006, s. 131=132.