Herkules (film 1958)
 Amerykańska reklama prasowa filmu | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery | 23 listopada 1959 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania | 107 min |
| Reżyseria | Pietro Francisci |
| Scenariusz | Ennio De Concini |
| Główne role | Steve Reeves |
| Muzyka | Enzo Masetti |
| Zdjęcia | |
| Scenografia | Flavio Mogherini |
| Kostiumy | Giulio Coltellacci |
| Montaż | Mario Serandrei |
| Produkcja | Federico Teti |
| Wytwórnia | Oscar Film |
| Dystrybucja | Lux Film |
| Kontynuacja | |
Herkules (wł. Le fatiche di Ercole, hiszp. Hércules) − włosko-hiszpański film miecza i sandałów z 1958 roku w reżyserii Pietro Francisciego, oparty na antycznogreckim micie o Heraklesie i Argonautykach Apolloniosa z Rodos. W tytułowej roli obsadzony został amerykański kulturysta Steve Reeves.
Fabuła
Niezwykle silny mężczyzna ratuje piękną księżniczkę Jolkos – Jole przed wypadkiem na rydwanie. Ta rozpoznaje w nim sławnego Herkulesa z Teb i opowiada mu dzieje jej stryja Ajzona, dawnego króla Jolkos. Jednego dnia ona, jej brat Ifitos i ich kuzyn Jazon wbrew zakazowi ujrzeli złote runo, najwyższy symbol władzy królewskiej. Tej samej nocy znika złote runo i ginie Ajzon, a władzę obejmuje jego brat i ojciec − Pelias. Znikają potem oskarżony o zabójstwo Ajzona Chiron i Jazon.
Herkules przybywszy do Jolkos jako nauczyciel Ifitosa dociera na dwór Peliasa. Wieszczka Sybilla przepowiada Peliasowi jego upadek spowodowany przybyciem mężczyzny z jednym sandałem. Jole prezentując Herkulesowi jego sypialnię oraz te Chirona i Jazona. Tymczasem Pelias rozmawia o Herkulesie z Eurysteuszem, skazańcem któremu zlecił zabicie Ajzona – obawia się zdemaskowania.
O ile inni uczniowie Herkulesa, jak bracia Kastor i Polluks czy Ulisses podziwiają i szanują go, tak leniwy i słaby Ifitos otwarcie nim gardzi. Herkules używając także intelektu udowadnia sławę o swej sile i upokarza Ifitosa. Następnie zabija lwa nawiedzającego Jolkos. Niestety lew śmiertelnie rani Ifitosa żądnego zemsty na Herkulesie za upokorzenie. Eurysteusz proponuje będącego w żałobie Peliasowi zmierzenie się z bykiem kreteńskim. Także i jego udaje się zabić Herkulesowi.
Po walce odkrywa pieczarę, w której ukrywają się Jazon i umierający Chiron, który był również nauczycielem Herkulesa. Mówi mu, że ukrywał Jazona przed królobójcami i ukrył złote runo w Kolchidzie. Odmawia jednak im ujawnienia prawdziwej tożsamości zabójcy Ajzona. W drodze do Jolkos Jazon i Herkules pomagają w przeprawie przez rzekę, gdzie Jazon gubi sandał. Ten szczegół przykuwa uwagę Peliasa, który zezwala na wyprawę do Kolchidy. Eurysteusz decyduje uczestniczyć w załodze Jazona, zwanej Argonautami od okrętu Argo i jego kapitana Argosa, celem sabotażu.
Argonauci chronią się przed sztormami na wyspie Amazonek, gdzie ich królowa Antea chce uwieść Jazona. Ulisses podsłuchuje Amazonki planujące zabicie Argonautów i przekazuje wieści Eskulapowi. Nocą Herkules wyprowadza omamionych Argonautów i Argo odpływa. Nakazuje też Orfeuszowi stłumić wołania Amazonek do wciąż otępionych mężczyzn.
Argonauci docierają do Kolchidy, gdzie atakują ich małpoludy, a w tym samym czasie Jazon walczy ze smokiem pilnującym złotego runa. Po zabiciu smoka Jazon odkrywa, że na runie Ajzos przed śmiercią napisał wiadomość o spisku Peliasa. Jazon obwołany przez Argonautów prawowitym królem Jolkos odstępuje od zemsty, wypełniając tym samym ostatnią wolę ojca.
Po powrocie do Jolkos Herkules odkrywa, że Eurysteusz wykradł złote runo i działa z Peliasem. Zostaje jednak uwięziony, a Argonauci pozbawieni dowodów skazani na śmierć za próbę przewrotu. Herkules uwalnia się z łańcuchów i pomaga Argonautom w walce z żołnierzami Peliasa, zabijając wcześniej Eurysteusza. Pelias na widok porażki popełnia samobójstwo i pali złote runo, wyznając wcześniej Jole swe winy i proponując jej związek z Herkulesem.
Obsada
- Steve Reeves – Herkules
- Emilio Cigoli – Herkules (głos)
- Sylva Koscina – Jole
- Maria Pia Di Meo – Jole (głos)
- Fabrizio Mioni – Jazon
- Giuseppe Rinaldi – Jazon (głos)
- Ivo Garrani – Pelias
- Arturo Dominici – Eurysteusz
- Gianna Maria Canale – królowa Antea
- Andreina Pagnani – królowa Antea (głos)
- Gino Mattera – Orfeusz
- Pino Locchi – Orfeusz (głos)
- Mimmo Palmara – Ifitos
- Mario Pisu – Ifitos (głos)
- Lydia Alfonsi – Sybilla
- Giovanna Scotto – Sybilla (głos)
- Aldo Fiorelli – Argos
- Gianfranco Bellini – Argos (głos)
- Luciana Paluzzi – służka Jole
- Afro Poli – Chiron
- Giorgio Capecchi – Chiron (głos)
- Gian Paolo Rosmino – Eskulap
- Lauro Gazzolo – Eskulap (głos)
- Gabriele Antonini – Ulisses
- Massimo Turci – Ulisses (głos)
- Andrea Fantasia – Laertes
- Gualtiero De Angelis – Laertes (głos)
- Fulvio Carrara – Kastor
- Willy Colombini – Polluks
- Aldo Pini – Tyfus
- Bruno Persa – Tyfus (głos)
Produkcja
Pomysł na film o Herkulesie zaczął się w 1953 roku, a Lex Barker był typowany do tytułowej roli, jednak plany te się nie urzeczywistniły[1].
Reżyser Pietro Francisci podczas pisania scenariusza szukał odpowiedniej osoby do zagrania Herkulsa, aż jego 13-letnia córka obejrzała mającą włoską premierę Atenę z udziałem kulturysty Steve’a Reevesa i zarekomendowała go ojcu[2]. Po obejrzeniu filmu Francisci skontaktował się z Reevesem, który ofertę pierwotnie zignorował. Rolęprzyjął dopiero po drugim liście z biletem lotniczym do Włoch i czekiem[3].
Film nakręcono na barwnej taśmie Eastmancolor i we francuskim formacie panoramicznym Dyaliscope[4]. Według Mario Bavy to on zaproponował Reevesowi zapuszczenie zarostu do roli[1]. Byka kreteńskiego zagrał młody bizon amerykański[4].
Dziedzictwo
Wraz z sequelem Herkulesem i królową Lidią był to najbardziej kasowy film w historii włoskiej kinematografii. Jego sukces rozpoczął we włoskim kinie modę na kino peplum[1], a ze Steve’a Reevesa uczynił gwiazdę europejskiego kina[3]. Autorzy książki Italian Sword and Sandal Films, 1908-1990 są zdania, że Reeves swoją kreacją uczynił ikoniczną jak Béli Lugosi hrabię Drakulę czy Buster Crabbe Flasha Gordona[1] Według Stana Lee postać Herkulesa była główną inspiracją Marvel Comics do stworzenia superbohatera Herkulesa[5]. Herkules zainspirował też amerykańskiego kulturystę i aktora Lou Ferrigno do podjęcia zawodu[6].
Przypisy
- ↑ a b c d Roy Kinnard, Tony Crnkovich: Italian Sword and Sandal Films, 1908-1990. Jefferson (Kalifornia Północna): McFarland & Company, 2017, s. 80. ISBN 978-1-4766-6291-6.
- ↑ Lawrence Bassoff. Back to the Stables: Steve Reeves. Herculean Report. „Los Angeles Times”, s. 46, 1978-03-26. Los Angeles: Times Mirror Company.
- ↑ a b Steve Reeves (1926 – 2000): The Hercules of the Pre-Golden Era. Old School. [dostęp 2022-01-09]. (ang.).
- ↑ a b Howard Hughes: Cinema Italiano – The Complete Guide From Classics To Cult. Londyn/Nowy Jork: I.B.Tauris, 2011, s. 3. ISBN 978-1-84885-608-0.
- ↑ Dr Hermes: Hercules, the Steve Reeves way. Dr Hermes Retro-Scans, 2009-02-27. [dostęp 2022-01-09]. (ang.).
- ↑ Michael Eury. The Hulk Speaks!: An Interview with Lou Ferrigno. „RetroFan”. 1, s. 3-8, lato 2018. TwoMorrows Publishing.
Zobacz też
- Herkules − animowany film wytwórni Disneya
- Herkules − serial telewizyjny
- Przygody Herkulesa − film z 1983 r.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Scena del film Le fatiche di Ercole (1958)
Promotional photograph of premiere of Hercules (1958)
Scena del film Le fatiche di Ercole (1958)
Scena del film Le fatiche di Ercole (1958)
American magazine ad for the film Hercules (1959)