Hieronim Grala

Hieronim Grala
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

30 maja 1957
Siedlce

Doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia średniowieczna i nowożytna (XVI-XVII w.) Europy Wschodniej
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

12 grudnia 1990 – historia: archiwistyka
UW

Habilitacja

20 grudnia 2018 – literaturoznawstwo
UW

Polska Akademia Nauk
Status

Członek Komitetu Słowianoznawstwa

Nauczyciel akademicki
Instytut

Instytut Historyczny UW

Okres zatrudn.

1980–2013

Jednostka

Wydział Artes Liberales UW

Okres zatrudn.

od 2013

Dyrektor Instytutu Polskiego w Sankt Petersburgu
Okres spraw.

2000–2005

Poprzednik

utworzenie stanowiska

Następca

Cezary Karpiński

Dyrektor Instytutu Polskiego w Moskwie
Okres spraw.

2005–2009

Poprzednik

Marek Zieliński

Następca

Marek Radziwon

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal „Pro Memoria” Odznaka Honorowa Sybiraka Medal „Na Pamiątkę 300-lecia Petersburga”

Hieronim Czesław Grala[1] (ur. 30 maja 1957 w Siedlcach) – polski historyk, badacz dziejów Rusi, dyplomata.

Życiorys

Absolwent historii na Uniwersytecie Warszawskim (1980). Doktorat (Kanclerz Iwan Wiskowaty. Studium kariery politycznej w XVI-wiecznej Rosji) obronił 16 listopada 1990 pod kierunkiem Andrzeja Poppego. W 2018 habilitował się na podstawie pracy Stosunki polsko-moskiewskie w XVI–XVII w. – problemy źródłoznawcze, literaturoznawcze i edytorskie[1].

Pracownik Instytutu Historii UW od 1980 kolejno jako asystent stażysta, asystent, starszy asystent, adiunkt od 1991, starszy wykładowca od 2010, adiunkt od 2011 w Zakładzie Historii Średniowiecznej. Od kwietnia 1981 do maja 1982 odbywał służbę wojskową. W latach 1990–1993 sekretarz naukowy Instytutu Historycznego UW. Członek Rady Archiwalnej przy Naczelnym Dyrektorze Archiwów Państwowych (1995–1997). Członek Polsko-Rosyjskiej Komisji Historycznej PAN-RAN (obecnie: Komisja Historyków Polski i Rosji), Komisji Bizantynologicznej PAN (do 1999), Polskiego Towarzystwa Heraldycznego, Istoriko-Rodosłownego Obszczestwa (Moskwa), członek Rady Archiwalnej przy Naczelnym Dyrektorze Archiwów Państwowych w latach 1995–1997. Przewodniczący zarządu Fundacji Naukowej Przyjaciół Instytutu Historii UW „Klio” w latach 1991–2000. Redaktor serii Monumenta historica res gestas Europae Orientalis illustrantia. Fontes XV–XVII saec. (Warszawa-Moskwa, od 1995). Współpracownik działu bibliograficznego „Russia Mediaevalis” (München). Członek redakcji „Mówią Wieki” (od 1995). Kierownik Komisji „Polono-Russica” od 2011. Profesor honorowy Moskiewskiej Akademii Ekonomiki i Prawa (MAEL) od 2011[1]. Członek Polskiego Towarzystwa Heraldycznego (od 1987), członek zagraniczny rosyjskiego Towarzystwa Historyczno-Genealogicznego (od 1988), członek honorowy Towarzystwa Przyjaciół Muzeów Moskiewskiego Kremla (od 2006)[1].

W latach 2000–2009 w służbie dyplomatycznej – radca Ambasady RP w Federacji Rosyjskiej (I radca od 2007). Był dyrektorem Instytutu Polskiego w Petersburgu (2000–2005) i dyrektorem Instytutu Polskiego w Moskwie (2005–2009). Od 2013 wykładowca Wydziału „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się Rusią średniowieczną i nowożytną.

Odznaczenia i wyróżnienia

Wybrane publikacje

  • Rola Rusi w wojnach bizantyńsko-bułgarskich przełomu XII i XIII wieku, „Balcanica Posnaniensia” 2 (1985), s. 125–132.
  • Tradycja dziejopisarska o pobycie władcy Bizancjum w Haliczu. Jan Długosz i kronikarz hustyński, „Kwartalnik Historyczny” 93 (1986), s. 639–661.
  • Kołpak Witołdowy czy czapka Monomacha? Dylematy wyznawców prawosławia w monarchii ostatnich Jagiellonów, [w:] Katolicyzm w Rosji i prawosławie w Polsce (XI–XX w.), Warszawa 1997, s. 51–67.
  • Iwan Michajłow Wiskowatyj. Kariera gosudarstwiennogo diejatiela w Rossii XVI w., Moskwa: izd. Radiks, 1994.
  • (redakcja) Modernizacja struktur władzy w warunkach opóźnienia: Europa Środkowa i Wschodnia na przełomie średniowiecza i czasów nowożytnych, Warszawa: Wydawnictwo „DiG” 1999.
  • (redakcja) Paweł Tokarz, Wyprawa kijowska Bolesława Chrobrego w roku 1018, Warszawa: Stud. Koło Naukowe Historyków UW 1996.
  • (redakcja) Stosunki międzywyznaniowe w Europie Środkowej i Wschodniej w XIV–XVII wieku, Warszawa: DiG 2002.
  • (redakcja) Ostmitteleuropa im 14.–17. Jahrhundert – eine Region oder Region der Regionen?, Warszawa: Wydawnictwo DiG 2003.
  • (wraz z O.S. Dawtianem), Podarocznyj etikiet, Sankt Pietierburg: Impredservis 2017.

Przypisy

  1. a b c d Hieronim Grala, Autoreferat, al.uw.edu.pl, listopad 2018 [dostęp 2022-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2022-01-08].
  2. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 września 2004 r. o nadaniu orderu i odznaczeń, nr 38 (M.P. z 2005 r. nr 2, poz. 16).

Bibliografia

  • strona Instytutu Historii UW. [zarchiwizowane z tego adresu].
  • Dr hab. Hieronim Grala, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2015-05-21].
  • Grala Hieronim, Wydział „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego, 25 listopada 2020 [dostęp 2021-03-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-25].
  • Hieronim Grala, uw.academia.edu [dostęp 2021-03-05].
  • Дмитриев М. В., Иероним Чеславович Граля – польский знаток истории Московской Руси // Новое прошлое. 2017. № 2. С. 238–250.

Media użyte na tej stronie