Hua Guofeng
Data i miejsce urodzenia | 16 lutego 1921 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 20 sierpnia 2008 |
Przewodniczący Komunistycznej Partii Chin | |
Okres | od 7 października 1976 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Chińskiej Republiki Ludowej | |
Okres | od 4 lutego 1976 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Pierwszy Wiceprzewodniczący Komunistycznej Partii Chin | |
Okres | od 6 kwietnia 1976 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Wiceprzewodniczący Komunistycznej Partii Chin | |
Okres | od 28 czerwca 1981 |
Przynależność polityczna | |
Minister Bezpieczeństwa Publicznego Chińskiej Republiki Ludowej | |
Okres | od października 1973 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | Li Zhen |
Następca | Zhao Tsangbi |
Przewodniczący Centralnej Komisji Wojskowej | |
Okres | od 7 października 1976 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Hua Guofeng, chiń. 华国锋 (ur. 16 lutego 1921 w Jiaocheng, w prowincji Shanxi, zm. 20 sierpnia 2008[1]) – chiński przywódca, następca Mao Zedonga.
Działalność
W 1938 wstąpił do Komunistycznej Partii Chin. Po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej w 1949 był sekretarzem partyjnym w prowincji Hunan.
W 1973, dotychczas nikomu nieznany, został niespodziewanie wybrany członkiem KC i Biura Politycznego, a dwa lata później został ministrem bezpieczeństwa.
Po śmierci Zhou Enlaia w styczniu 1976, 2 lutego został mianowany nowym premierem. 30 kwietnia niespodziewanie został wyznaczony przez Mao na swojego następcę, otrzymując kartkę o treści z tobą u steru o nic się nie martwię. Po śmierci Mao pod naciskiem generałów nakazał w nocy z 5 na 6 października 1976 aresztować członków bandy czworga. 22 października jako sukcesor Mao otrzymał stanowiska szefa KPCh i Komisji Wojskowej KC.
Jako przywódca ChRL Hua próbował wprowadzić pośmiertny kult Mao. Nakazał zabalsamować jego zwłoki i wybudować w Pekinie Mauzoleum Przewodniczącego, nadzorował także wydanie 5 tomu jego dzieł zebranych. W marcu 1977 Hua Guofeng ogłosił koncepcję „dwóch aksjomatów” (两个凡是), która brzmiała: Jakąkolwiek by sformułował politykę przewodniczący Mao, będziemy jej zdecydowanie przestrzegać; jakiekolwiek by były jego instrukcje, niezachwianie będziemy zgodnie z nimi postępować. Starał się także oddać hołd Mao poprzez zmianę słów hymnu narodowego i gloryfikując niedawno zakończoną rewolucję kulturalną. Pod względem ekonomicznym wzorował się na modelu sowieckim, nawiązując do polityki gospodarczej sprzed wielkiego skoku.
Nacechowane dogmatyzmem i brakiem realizmu działania Hua nie spotkały się jednak ze zrozumieniem i już na XI Zjeździe KPCh w sierpniu 1977 stało się jasne, że w Partii istnieje liczna opozycja, skupiona wokół zrehabilitowanego niedawno Deng Xiaopinga. Deng w przeciwieństwie do Hua miał za sobą również poparcie społeczeństwa.
Polityczny koniec Hua Guofenga nastąpił na III Plenum KC w grudniu 1978, kiedy to grupa skupiona wokół Deng Xiaopinga przeforsowała rozpoczęcie reform systemowych. Po III Plenum Hua stopniowo tracił, teraz już czysto symboliczną, władzę. W 1980 został zastąpiony przez Zhao Ziyanga na stanowisku premiera ChRL, a rok później Hu Yaobang zajął jego miejsce jako przewodniczącego KPCh. Na XII Zjeździe KPCh w grudniu 1982 został ostatecznie usunięty ze wszystkich zajmowanych stanowisk. Zachował jednak funkcję członka KC KPCh.
Na początku 2002 oficjalnie stracił swoje miejsce w Komitecie Centralnym KPCh. Został jednak zaproszony na XVII Zjazd KPCh w 2007[2]. Jako specjalny delegat pojawił się na ceremonii z okazji 115. rocznicy urodzin Mao Zedonga[3].
W 2008 pogorszył się jego stan zdrowia, zmarł w Pekinie 20 sierpnia tego samego roku. Ponieważ jego śmierć nastąpiła podczas trwania letnich igrzysk olimpijskich, państwowe media nie poświęciły temu wydarzeniu zbyt wiele uwagi: krótkie informacje na ten temat znalazły się w programie Xinwen Lianbo oraz w dzienniku „Renmin Ribao”[4]. Pochowany został na Cmentarzu Rewolucyjnym Babaoshan, w jego pogrzebie uczestniczyli Hu Jintao, przewodniczący ChRL oraz sekretarz generalny KPCh, premier Wen Jiabao i inni liczni wysocy działacze państwowi oraz partyjni. Udział wzięli także Jiang Zemin i Zhu Rongji[5].
Przypisy
- ↑ Keith Bradsher, William J. Wellman: Hua Guofeng, Transitional Leader of China After Mao, Is Dead at 87. nytimes.com, 20 sierpnia 2008. (ang.).
- ↑ 华国锋辞去中央主席内情:陈云建议其“让贤”_大公资讯_大公网, news.takungpao.com [dostęp 2020-07-26] .
- ↑ 十七大之后拜访华国锋(组图)-搜狐文化频道, cul.sohu.com [dostęp 2020-07-26] .
- ↑ 华国锋在京病逝 曾经担任党和国家重要领导职务-搜狐新闻, news.sohu.com [dostęp 2020-07-26] .
- ↑ 华国锋同志遗体在京火化 胡锦涛等到革命公墓送别--中国共产党新闻--中国共产党新闻-人民网, web.archive.org, 29 grudnia 2011 [dostęp 2020-07-26] [zarchiwizowane z adresu 2011-12-29] .
Bibliografia
- Ludwik Mysak: Chiński proces stulecia. Warszawa: Wydawnictwo Alfa, 1990. ISBN 83-7001-362-7.
- Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004. ISBN 83-88542-68-0.
Media użyte na tej stronie
Flag of the Chinese Communist Party
National emblem of the People's Republic of China
Hua Guofeng photographed at the Hôtel de Ville in Paris, France, during a meeting with the Mayor of Paris, Jacques Chirac
Autor: 淺藍雪, Licencja: CC BY-SA 3.0
Tomb of Hua Guofeng (Hua Kuo-feng), in the top.