Hugo Wielki
| ||||
| ||||
 | ||||
| książę Franków | ||||
| Okres | od 936 (952) do 956 | |||
| Następca | Hugo Kapet | |||
| książę Burgundii | ||||
| Okres | od 952 do 956 | |||
| Poprzednik | Hugo Czarny | |||
| Następca | Gilbert z Chalon | |||
| Dane biograficzne | ||||
| Dynastia | Robertynowie | |||
| Data urodzenia | 898 | |||
| Data i miejsce śmierci | 16 czerwca 956 Dourdan | |||
| Ojciec | Robert I | |||
| Matka | Beatrycze z Vermandois | |||
| Żona | Eadhilda, Jadwiga Saska | |||
| Dzieci | Hugo, Otto, Odon Henryk, Beatrycze, Emma | |||
Hugo Wielki (898 - 16 czerwca 956, Dourdan) – margrabia Neustrii od 923, od 936 używał też tytułu księcia Franków nadanego przez Ludwika IV Zamorskiego, tytuł ten został potwierdzony przez króla w 943 roku, w 954 otrzymał tytuł księcia Akwitanii i Burgundii, choć faktycznie Hugo objął władanie tylko w drugiej z tych krain. Oprócz tytułów książęcych nosił także kilka hrabiowskich, m.in.: Paryża (od 923) i Auxerre (od 954). Był także świeckim opatem wielu klasztorów: Saint-Martin w Tours, Marmoutier, Saint-Germain w Auxerre, Saint-Denis, Saint-Maur-des-Fossés, Morienval, Saint-Riquier, Saint-Valéry-sur-Somme[1].
Życiorys
Był synem króla zachodniofrankijskiego Roberta I i Béatrice de Vermandois. Po śmierci ojca, 15 czerwca 923 roku w bitwie pod Soissons, odmówił założenia korony królewskiej, wobec tego możni obrali na władcę jego szwagra Rudolfa Burgundzkiego[2]. Hugo popierał swego powinowatego i wspomagał go w walce z Normanami[2], a także później w jego walce z Herbertem II de Vermandois, trwającej niemal do końca panowania Rudolfa[3]. Po śmierci Rudolfa, sprowadza z Anglii, gdzie panuje jego szwagier Athelstan, Ludwika, syna Karola Prostaka i skłania możnych do obrania go królem[4]. Sam też jako pierwszy składa mu hołd[5].
Hugo Wielki sprawuje kuratelę nad młodym władcą, zaprzestaje co prawda bicia własnej monety, lecz staje się suwerenem hrabstw nad Sekwaną i Loarą (mniej więcej obszary Ile-de-France i Andegawenii) i zaczyna tytułować się księciem Franków "z Bożej łaski"[6]. Jednak już w 937 roku Ludwik uwalnia się spod opieki Hugona, między obydwoma władcami wybucha wojna. Hugo szuka poparcia u cesarza Ottona I, poślubiając jego siostrę Hathui[7]. Walki przenoszą się do Normandii, Ludwik zdobywa przewagę, wkrótce jednak, zdradzony przez Normanów, wpada w ręce Hugona i trafia do więzienia. Rok później Hugo zwolnił jeńca w zamian za twierdzę Laon[7]. Synod w Ingelheim z 948 roku nakazał Hugonowi zaprzestanie walki z Ludwikiem pod groźbą ekskomuniki, jednak dopiero utrata Laon i kolejna interwencja papieża, doprowadzają do pokoju w 953 roku[1].
Po śmierci Ludwika w 954 roku, Hugo ponownie nie sięga po koronę dla siebie, lecz koronuje Lotara. Skłania małoletniego króla by ten nadał mu tytuły księcia Akwitanii i Burgundii. Na skutek oporu Wilhelma Jasnowłosego hrabiego Poitiers, tytułującego się księciem Akwitanii, nie udaje mu się zdobyć na południe od Loary. Za to w Burgundii odnosi sukces. Wzmocnił swą pozycję ożenkiem syna Ottona ze spadkobierczynią księstwa. Umiera jednak w 956 roku[1].
Potomstwo
Jego pierwszą żoną była Eadhilda, córka Edwarda Starszego, króla Anglii. W 936 roku poślubił Jadwigę (Hathui) - córkę Henryka I, księcia Saksonii (912-936) i króla Niemiec (919-936). Para miała razem trzech synów i dwie córki:
- Hugona (941 - 996), przyszłego króla Francji,
- Ottona (944 - 965), księcia Burgundii,
- Odona Henryka (946 - 1002), księcia Burgundii,
- Beatrycze (939 - 987), od 954 żona Fryderyka I, księcia Górnej Lotaryngii,
- Emmę (943 - 968).
Przypisy
Bibliografia
- Pierre Riché, Karolingowie, Warszawa 1997, ISBN 83-86857-13-7.
| ||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
Autor: Carlodangio, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ten obraz wektorowy zawiera elementy, które zostały zaczerpnięte lub zaadaptowane z tego pliku:
Le duc Hugues le Grand représenté en médaillon dans un arbre généalogique (détail d'une enluminure du XIVe siècle).