IRB Sevens World Series (2002/2003)

IRB Sevens World Series 2002/2003
2001/2002 2003/2004
Szczegóły turnieju
Termin	6 grudnia 2002 – 7 czerwca 2003
Liczba drużyn	35 (z 6 konfederacji)
Stadiony	7 (w 7 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Anglia
III miejsce	Fidżi
Strona internetowa

IRB Sevens World Series (2002/2003) – czwarta edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z siedmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2002 a czerwcem 2003 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły. Cztery zespoły zwyciężały poszczególne zawody – triumfatorzy cyklu, Nowozelandczycy, okazali się najlepsi w dwóch z nich, Anglicy, którzy uplasowali się ostatecznie na drugiej pozycji, wygrali trzy turnieje, pozostałe dwa na swoją korzyść rozstrzygnęli reprezentanci RPA i Fidżi.

Informacje ogólne

Zainteresowanie organizacją jednego z turniejów cyklu wyraziły Stany Zjednoczone^[1][2], mogąca starać się o zawody na początku stycznia Argentyna zrezygnowała zaś z uwagi na panujący kryzys ekonomiczny^[3]. W lipcu 2002 roku przywrócono natomiast oficjalny status turniejowi w Dubaju^[4][5]

Na początku września 2002 roku IRB ogłosiła harmonogram czwartego sezonu rozgrywek – w jego skład weszło jedenaście turniejów zaplanowanych na okres od początku grudnia 2002 do połowy czerwca 2003 roku^[6]. Jeszcze przed rozpoczęciem rozgrywek zmieniono datę walijskich zawodów, które zostały przestawione na przełom maja i czerwca 2003 roku – tydzień przed turniejem na Twickenham Stadium^[7]. Pod koniec grudnia roku 2002 z uwagi na problemy logistyczne związane z transportem lotniczym pomiędzy Ameryką Południową a Oceanią odłożono Chile Sevens z połowy stycznia na marzec^[8][9]. Pod koniec stycznia 2003 roku ustalono, iż turniej ten odbędzie się w dniach 7–8 marca^[10][11], jednak już dwa tygodnie później całkowicie go odwołano ze względu na wycofanie się sponsora, jednocześnie ze względu na nieporozumienia finansowe w malezyjskim związku anulowano również zawody w tym kraju^[12][13].

W związku z wybuchem wojny w Zatoce Perskiej oraz rozpoczęciem epidemii SARS w Azji swój udział w Hong Kong Sevens 2003 odwołały Włochy, Francja, a następnie Argentyna, część zespołów opóźniała również przybycie do Hongkongu^{[14][15][16][17]}. IRB postanowiła jednak przeprowadzić turniej, a ich miejsce zajęły Tonga, Namibia i Holandia^[18][19][20]. W dniu jego rozpoczęcia poinformowano natomiast o odwołaniu kolejnej rundy – w Pekinie – zaplanowanej na kolejny tydzień, z powodu wykrycia tam kolejnych przypadków SARS^[21][22]. Decyzja ta, według menedżera Fidżyjczyków, została podjęta pod wpływem inicjatywy samych zawodników^[23]. Francuzi 3 kwietnia wycofali się z udziału w singapurskim turnieju^[24], dzień później jego organizatorzy, za radą ministerstwa zdrowia, ogłosili przesunięcie na późniejszy termin^[25][26][27]. Według doniesień prasowych miałby się on odbyć pod koniec maja^[28], jednak 19 kwietnia Singapore Sevens został anulowany przez IRB^[29].

Ostatecznie spośród zaplanowanych jedenastu turniejów, wskutek początkowych przesunięć terminów^[30][31] i następujących odwołań^[32], z kalendarza wypadły cztery, odbyło się ich zatem siedem^[33][34].

Pierwsze trzy turnieje miały trzech różnych zwycięzców^[35] – Nowozelandczycy obronili tytuł w Dubaju pokonując Samoańczyków, zaś w George ulegli w finale Fidżyjczykom^[36]. Z kolei w Brisbane Anglicy w decydującym spotkaniu okazali się lepsi od zawodników z Fidżi, a w półfinałowym pojedynku po raz pierwszy w historii pokonali reprezentantów Nowej Zelandii^[37][38]. Nowozelandczycy zrewanżowali się za tę porażkę już w finale tydzień później, po raz pierwszy tym samym wygrywając domowy turniej^[39]. W pierwszych czterech zawodach nie powtarzały się zatem pary finałowe^[40], sytuacja jednak odmieniła się w Hongkongu, w decydującym meczu tego turnieju wystąpiły bowiem te same zespoły co w Wellington. Tym razem role odwróciły się, gdyż Anglicy obronili tytuł z roku 2002^[41].

Przed europejską częścią cyklu, wartą maksymalnie czterdzieści punktów, Nowa Zelandia miała szesnaście punktów przewagi nad Anglią i o dwa więcej nad Fidżi^[42][43]. W Cardiff angielscy zawodnicy pokonali Nowozelandczyków w ćwierćfinale, dając sobie szansę na nadrobienie strat do bezpośrednich rywali o końcowy triumf w klasyfikacji generalnej. W półfinale ulegli jednak późniejszym zwycięzcom, reprezentantom RPA, toteż do ostatniego turnieju przystępowali ze stratą dwunastu punktów – oznaczało to, musieliby wygrać te zawody i liczyć, by Nowozelandczycy zajęli w nich maksymalnie szóstą lokatę^[44][45]. Gospodarze wykonali swoją część planu i zwyciężyli na Twickenham Stadium, jednak Nowozelandczycy dotarli do półfinału, co oznaczało, że Gordon Tietjens i jego zawodnicy po raz czwarty z rzędu zwyciężyli w klasyfikacji generalnej^[46][47]. Dla podopiecznych Joe Lydona, którzy zakończyli sezon ze stratą czterech punktów do triumfatorów, zbyt kosztowne okazały się zatem straty z dwóch pierwszych turniejów^[48].

Kalendarz

Turniej	Gospodarz	Stadion	Data	Zwycięzca
Dubai Sevens 2002	Dubaj	Dubai Exiles Rugby Ground	6–7 grudnia 2002	Nowa Zelandia
South Africa Sevens 2002	George	Outeniqua Park	13–14 grudnia 2002	Fidżi
Chile Sevens 2003	Viña del Mar		10–11 stycznia 2003
Australia Sevens 2003	Brisbane	Ballymore Stadium	1–2 lutego 2003	Anglia
New Zealand Sevens 2003	Wellington	Westpac Stadium	7–8 lutego 2003	Nowa Zelandia
Hong Kong Sevens 2003	Hongkong	Hong Kong Stadium	28–30 marca 2003	Anglia
Beijing Sevens 2004	Pekin		5–6 kwietnia 2003
Singapore Sevens 2004	Singapur		26–27 kwietnia 2003
Kuala Lumpur Sevens 2004	Kuala Lumpur		3–4 maja 2003
Cardiff Sevens 2003	Cardiff	Cardiff Arms Park	31 maja–1 czerwca 2003	Południowa Afryka
London Sevens 2003	Londyn	Twickenham Stadium	6–7 czerwca 2003	Anglia

System rozgrywek

W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy^[49].

W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie^[50][51]:

1. wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut^[50][51].

Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie^[49][52]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

Turnieje

Miejsce Reprezentacja 1  Nowa Zelandia 2  Samoa 3  Australia  Południowa Afryka 5  Fidżi 6  Anglia 7  Argentyna  Walia

Półfinały Finał                 Nowa Zelandia 38     Australia 7           Nowa Zelandia 36     Samoa 0   Samoa 19   Południowa Afryka 12

Miejsce Reprezentacja 1  Fidżi 2  Nowa Zelandia 3  Australia  Południowa Afryka 5  Argentyna 6  Samoa 7  Kenia  Anglia

Półfinały Finał                 Fidżi 31     Australia 14           Fidżi 24     Nowa Zelandia 14   Nowa Zelandia 28   Południowa Afryka 24

Miejsce Reprezentacja 1  Anglia 2  Fidżi 3  Francja  Nowa Zelandia 5  Australia 6  Samoa 7  Argentyna  Południowa Afryka

Półfinały Finał                 Anglia 19     Nowa Zelandia 14           Anglia 28     Fidżi 14   Fidżi 26   Francja 19

Miejsce Reprezentacja 1  Nowa Zelandia 2  Anglia 3  Australia  Fidżi 5  Samoa 6  Francja 7  Południowa Afryka  Argentyna

Półfinały Finał                 Nowa Zelandia 24     Fidżi 22           Nowa Zelandia 38     Anglia 26   Anglia 21   Australia 15

Miejsce Reprezentacja 1  Anglia 2  Nowa Zelandia 3  Fidżi  Południowa Afryka 5  Australia  Samoa  Kenia  Tonga

Półfinały Finał                 Anglia 24     Fidżi 19           Anglia 22     Nowa Zelandia 17   Nowa Zelandia 21   Południowa Afryka 17

Miejsce Reprezentacja 1  Południowa Afryka 2  Argentyna 3  Samoa  Anglia 5  Nowa Zelandia 6  Australia 7  Walia  Fidżi

Półfinały Finał                 Południowa Afryka 22     Anglia 10           Południowa Afryka 35     Argentyna 17   Argentyna 15   Samoa 0

Miejsce Reprezentacja 1  Anglia 2  Fidżi 3  Południowa Afryka  Nowa Zelandia 5  Australia 6  Walia 7  Włochy  Gruzja

Półfinały Finał                 Anglia 26     Południowa Afryka 5           Anglia 31     Fidżi 24   Fidżi 26   Nowa Zelandia 7

Klasyfikacja generalna

Miejsce	Reprezentacja	Punkty
		DUB	GEO	BRI	WEL	HKG	CAR	LON	Ogółem
1	Nowa Zelandia	20	16	12	20	24	8	12	112
2	Anglia	6	4	20	16	30	12	20	108
3	Fidżi	8	20	16	12	18	4	16	94
4	Południowa Afryka	12	12	4	4	18	20	12	82
5	Australia	12	12	8	12	8	6	8	66
6	Samoa	16	6	6	8	8	12	2	58
7	Argentyna	4	8	4	4	–	16	0	36
8	Francja	2	0	12	6	–	0	0	20
9	Walia	4	0	–	–	0	4	6	14
10	Kenia	0	4	–	–	8	–	–	12
11	Tonga	–	–	2	0	8	–	–	10
12	Kanada	0	0	0	2	4	0	0	6
13	Szkocja	–	–	–	–	3	2	0	5
14	Włochy	0	0	–	–	–	0	4	4
=	Gruzja	–	–	–	–	–	0	4	4
16	Korea Południowa	–	–	–	–	2	–	–	2
=	Wyspy Cooka	–	–	0	0	2	–	–	2
=	Namibia	0	2	–	–	0	–	–	2
19	Stany Zjednoczone	–	–	0	0	1	–	–	1
20	Singapur	–	–	–	–	0	–	–	0
=	Niue	–	–	0	0	–	–	–	0
=	Japonia	–	–	0	0	0	–	–	0
=	Chiny	–	–	0	0	0	–	–	0
=	Zambia	–	0	–	–	–	–	–	0
=	Maroko	0	0	–	–	–	–	–	0
=	Malezja	–	–	–	–	0	–	–	0
=	Chińskie Tajpej	–	–	–	–	0	–	–	0
=	Portugalia	–	–	–	–	–	0	0	0
=	Hongkong	–	–	–	–	0	–	–	0
=	Holandia	–	–	–	–	0	–	–	0
=	Rosja	–	–	–	–	0	0	0	0
=	Zatoka Perska	0	0	–	–	–	–	–	0
=	Papua-Nowa Gwinea	–	–	0	0	–	–	–	0
=	Sri Lanka	0	–	–	–	0	–	–	0
=	Hiszpania	–	–	–	–	–	0	0	0

Przypisy

Bibliografia

• Series Standings (ang.). irbsevens.com. [dostęp 2015-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-30)].
• 2002/2003 Final Standings (ang.). irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2015-01-12].
• 2003 IRB Sevens Standings (ang.). rugby7.com. [dostęp 2015-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-30)].

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (ang.)