Ignacy Szpunar

Ignacy Szpunar

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1891 Albigowa
Data i miejsce śmierci	8 marca 1947 Jelenia Góra
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	14 Pułk Piechoty Ziemi Kujawskiej 33 pułk piechoty 2 Morski Pułk Strzelców
Stanowiska	kwatermistrz pułku dowódca batalionu dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Oflag Woldenberg (maj 1940) - ppłk Ignacy Szpunar siedzi w środku. Na lewo siedzi kpt. Józef Koziński, a na prawo mjr Emil Zawisza.

Cmentarz w Gdyni-Redłowie, nagrobek pułkownika Ignacego Szpunara.

Ignacy Stanisław Szpunar (ur. 28 stycznia 1891 w Albigowej, zm. 8 marca 1947 w Jeleniej Górze) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Wojciecha. W latach 1911–1913 członek Związku Strzeleckiego. W 1913 złożył maturę w c. k. Gimnazjum Nr II w Rzeszowie^[1]. W czasie I wojny światowej walczył jako porucznik w c. k. pułku piechoty nr 90. Stworzył tajną organizację wojskową, w wyniku której c. k. pułk piechoty nr 90, pod koniec września 1918 roku znajdujący się w Odessie ogłosił się pułkiem polskim. Na początku listopada tegoż roku wrócił do Jarosławia.

Od 1 listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za męstwo wykazane w walkach z bolszewikami odznaczony został Krzyżem Walecznych^[2]. Służył we włocławskim 14 pułku piechoty, z którego w dniu 26 kwietnia 1928 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy III batalionu 33 pułku piechoty w Łomży^[3]. W październiku 1932 został przesunięty ze stanowiska obwodowego komendanta PW na stanowisko kwatermistrza pułku^[4]. Od 1 maja 1937 dowódca 2 Morskiego batalionu strzelców w Gdyni (przemianowanego w późniejszym okresie na 2 Morski pułk strzelców). Batalion organizował w wyjątkowo trudnych warunkach, szczególnie kwaterunkowych.

W kampanii wrześniowej od samego początku 2 Morski pułk strzelców pod jego dowództwem podlegał dowództwu Lądowej Obrony Wybrzeża, zatrzymał wojska niemieckie atakujące od strony Sopotu. Po kilkudniowych walkach w gdyńskich lasach i okolicznych miejscowościach, na rozkaz płk. Dąbka wycofał się z żołnierzami na Kępę Oksywską. Tam jego pułk prowadził walki aż do kapitulacji do 19 września 1939 roku.

Następnie przebywał w niewoli do obozu jenieckiego Oflag VII A Murnau. Zmarł 8 marca 1947 roku w Jeleniej Górze, a zgodnie z jego wolą pochowano go na wojskowym Cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni Redłowie, tam gdzie spoczywają żołnierze, jego podwładni z 2. mps.

Awanse

• major – 18 lutego 1928 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 r. i 10 lokatą w korpusie oficerów piechoty
• podpułkownik – 19 marca 1937 r.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie, 11 czerwca 1947)^[5] nr 12008^[6]
• Krzyż Walecznych (1921)^[7]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[8]

Upamiętnienie

24 września 2019 roku w Albigowej, skąd pochodził, odsłonięto mural ppłk. Ignacego Szpunara^[9]. Z dniem 13 czerwca 2018 roku Regionalne Centrum Informatyki Gdynia otrzymało imię ppłk. Ignacego Stanisława Szpunara^[10].

Przypisy

Bibliografia

• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Gimnazyum w Rzeszowie za rok szkolny 1913. Rzeszów: Nakładem funduszu naukowego, 1913.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 49, 181.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 31, 563.
• Jednodniówka 14 Pułku Piechoty w 16 rocznicę powstania: 1918–27 października 1934.. Włocławek, 1934. [dostęp 2017-10-23].
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2017-12-14].
• Kazimierz Górski. Syn ziemi rzeszowskiej obrońca Wybrzeża. „Nowiny”, s. 4, Nr 237 z 1 września 1974.