Imje chong

Imje chong (임제종) – koreańska szkoła sŏn (chin. chan, jap. zen, wiet. thiền), będąca odpowiednikiem chińskiej tradycji linji.

Historia

Powstała ona w XIV wieku, po powrocie trzech koreańskich mnichów sŏn z Chin, podbitych przez Mongołów. Byli nimi: T'aego Poŭ (1310–1382), Naong Hyegun (1320–1376) i Kyonghan (1299–1375). Otrzymali oni swoje przekazy Dharmy od chińskich nauczycieli ze szkoły yangqi, jednego z dwu odgałęzień szkoły linji.

Podstawową metodą praktyki było hwadu (chin. huatou), technika stworzona przez chińskiego mistrza chan Dahui Zonggao, włączona do swych nauk przez mistrza Chinula i rozwinięta przez tych trzech mistrzów imje. Byli oni spadkobiercami wszystkich dziewięciu górskich szkół sŏn i w związku ze zjednoczeniowymi tendencjami w sŏn, praktyka konganowa (chin. Koanowa; jap. kōanowa) stała się dominującą siłą w koreańskim buddyzmie sŏn. Te zmiany dały mu nową siłę i do 1392 r. znów przeżywał on okres rozkwitu. W tym to właśnie roku T'aego zjednoczył wszystkie szkoły sŏn. Tradycja imje okazała się tak mocna, że zdominowała typ nauczania nowo powstałej chogye chong (szkoły chogye). Wytyczony kierunek przeważył również w późniejszym okresie, gdy na skutek prześladowań buddyzmu przez konfucjańskie władze, do szkoły chogye dołączyły również i inne ortodoksyjne, scholastyczne szkoły koreańskiego buddyzmu.

Reaktywacja tradycji imje

W obliczu stopniowego podporządkowywania buddyzmu koreańskiego japońskiemu buddyzmowi, kulminacja czego nastąpiła ok. 1910 r., szereg mnichów, takich jak np. Han Yong'un (1879-1944), Pak Hanyŏng (1870-1948), O Sŏngwŏl, Chin Chinŭng, To Chinho zaczęło poważnie myśleć o ponownym ukształtowaniu tożsamości, historii i tradycji buddyjskiej. Nie mogli zaakceptować, że buddyzm koreański, który przecież w wielkim stopniu odziedziczył tradycję imje, czyli linjizong przeniesioną z Chin, będzie teraz przemieniony w tradycję sōtō. Chociaż koreańscy mnisi i japońscy misjonarze doszli już wcześniej do porozumienia, że medytacja jest nadrzędną praktyką nad wszelkimi innymi formami praktyki, to jednak było coś nowego w tym, iż mnisi ci, przedkładali tą specyficzną tradycję koreańskiego buddyzmu, ponad praktykami tradycji sōtō[1].

11 lutego 1911 r. mnisi sprzeciwiający się przymierzu ze szkołą sōtō poprowadzili spotkanie, na którym przedstawili plany ustanowienia nowej szkoły - imje, oraz centralnego urzędu religii. Oskarżono także "inną grupę" mnichów (czyli Wŏn chong) o złamanie jedności sanghi przez skierowanie koreańskiego buddyzmu w ręce sōtō. Szkoła imje określiła się jako nowoczesna religia, bez przesądów, powszechna, niesekciarska i niepolityczna. Wystosowano także petycję do kolonialnego gubernatora o oficjalne uznanie[2].

Wkrótce buddyzm koreański został zdominowany przez dwie siły: wŏn chong i imje chong. Okazało się, że Świątynne Rozporządzenia ustanowione w 1911 r. nie miały ani jednego przepisu, który by stał na przeszkodzie istnieniu tych dwu szkół i wkrótce kolonialny rząd przekonał się o własnej krótkowzroczności. Dlatego w czerwcu 1912 r. rozkazał obu tradycjom się rozwiązać.

Linia przekazu

Jest to zarazem linia przekazu Dharmy szkoły Chogye Pierwsza liczba: kolejność w linii przekazu od Buddy. Druga liczba: kolejność linii przekazu od Bodhidharmy. Trzecia liczba: kolejność linii przekazu w danym kraju (w Korei od T'aego Poŭ), (w USA Seung Sahna – w tym wypadku 4 liczba)

  • 56/29. Shiwu Qinggong (Shishi) (1272-1352)
    • 57/30/1. T'aego Poŭ (1301–1382) Korea. Szkoły imje i chogye
      • 58/31/2. Hwanam Honsu (1320–1392)
        • 59/32/3. Kugok Kakhun (bd) (Kwigok Kagun)
          • 60/33/4. Pyŏkke Chŭngsim (zm. ok. 1492)
            • 61/34/5. Pyŏksong Chiŏm (1464–1534)
              • 62/35/6. Kyongsong Ilson (1482–1568)
              • 62/35/6. Puyong Yŏnggwan (1485–1567)
                • 63/36/7. Sosan Taesa Ch'ŏnghŏ Hyujŏng (1520–1604)
                  • 64/37/8. Samyung Songgun (1544–1609)
                  • 64/37/8. Pyŏngyang ŏnggi
                    • 65/38/9. Pungjung Hŏnsim
                      • 66/39/10. Wŏldam Sŏlje
                        • 67/40/11. Hwansŏng Chian
                          • 68/41/12. Hoam Chejŏng
                            • 69/42/13. Chŏngbong Kŏan
                              • 70/43/14. Yulbong Chŏnghwa
                                • 71/44/15. Kŭmhŏ Pŏpjŏm
                                  • 72/45/16. Yŏngam Heŏng
                                    • 73/46/17. Yŏngwŏl Pongyu
                                      • 74/47/18. Manhwa Posŏn
                                        • 75/48/19. Kyŏnghŏ Sŏng'u (1849–1912)
                                          • 76/49/20. Yongsong (1864–1940)
                                          • 76/49/20. Suwŏl (1855–1928)
                                          • 76/49/20. Hanam Chungwŏn (1876–1951)
                                          • 76/49/20. Hyewŏl Haemyong (1861–1937)
                                          • 76/49/20. Mangong Wŏlmyŏn (1872–1946)
                                            • 77/50/21. Mansŏng (1897–1975) mistrzyni sŏn
                                            • 77/50/21. Myori Pŏphui (1887–1975) mistrzyni sŏn
                                              • 78/51/22. Songyong (1903-1994) mistrzyni sŏn
                                            • 77/50/21. Haeam Hyŏnmu (1866–1985)
                                            • 77/50/21. Paekcho (1893–1986)
                                            • 77/50/21. Kobong Kyŏnguk (1890–1961)
                                              • 78/51/22. Songil (mniszka)
                                              • 78/51/22. Kyeju (mniszka)
                                              • 78/51/22. Sedung (mniszka)
                                              • 78/51/22/1. Sŭngsan Haengwon (1927–2004) także w pisowni Seung Sahn; USA szkoła Kwanŭm
                                                • 79/52/23/2. Sŏnghyang (Barbara Rhodes) USA
                                                • 79/52/23/2. Wubong (Jacob Perl) Niemcy, Korea
                                                  • 80/53/24/3. Bonshim (Aleksandra Porter) Polska
                                                  • 80/53/24/3. Ja An (Bogusława Malinowska) Wielka Brytania, Polska
                                                • 79/52/23/2. Daebong Korea
                                                • 79/52/23/2. Wukwang (Richard Shrobe) USA
                                                • 79/52/23/2. Daekwang USA
                                                  • 80/53/24/3. Bonyo (Grażyna Perl) Francja
                                                • 79/52/23/2. Haekwang (Stanley Lombardo) USA
                                                • 79/52/23/2. Bonhaeng (Mark Houghton) USA
                                                • 79/52/23/2. Bonyŏn (Jane McLaughlin-Dobisz) USA
                                                • 79/52/23/2. Bonsŏng (Jeff Kitzes) USA
                                                • 79/52/23/2. Daekwan Hongkong (mniszka)
                                                • 79/52/23/2. Daejin Korea
                                                • 79/52/23/2. Chong Gak Shim Korea
                                                • 79/52/23/2. Dae Sŏn Haeng Korea

Zobacz

Przypisy

  1. ↑ Hwansoo Ilmee Kim: Empire of the Dharma, str. 261
  2. ↑ Hwansoo Ilmee Kim: Empire of the Dharma, str. 262

Bibliografia

  • Soeng Sunim Mu, Thousand Peaks. Korean Zen - Traditions & Teachers, wyd. Rev. ed, Cumberland: Primary Point Press, 1991, ISBN 0-942795-02-4, OCLC 23896092.
  • Robert E. Buswell, Jr. The Zen Monastic Experience. Princeton University Press. Princeton, 1992. ​ISBN 0-691-07407-0​
  • Shim Jae-ryong. Korean Buddhism. Tradition and Transformation. Jimoondang Publishing Company. Seoul, 1999 ​ISBN 89-88095-08-1​