Sieć Badawcza Łukasiewicz − Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych

Budynek głównej siedziby Instytutu przy ul. Cementowej 8 w Krakowie

Sieć Badawcza Łukasiewicz − Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych — państwowa jednostka badawcza i wdrożeniowa pokrywającą swoim obszarem wszystkie dziedziny nauki i przemysłu związane z przetwórstwem surowców niemetalicznych, w szczególności związanych z produkcją wyrobów ceramicznych i ze szkła, materiałów ogniotrwałych oraz mineralnych materiałów budowlanych, spoiw mineralnych oraz wyrobów betonowych.

Siedziba Instytutu znajduje się przy ul. Cementowej 8 w Krakowie.

Opis

Instytut powstał w 1951 roku. Realizowane w nim zadania naukowo – badawcze i badawczo – rozwojowe, są ściśle związane z dyscyplinami naukowymi, będącymi przedmiotem działalności statutowej Instytutu. Wyniki tych badań są wdrażane na rynku przemysłowym zgodnie z tendencjami rozwoju.

Instytut jest częścią powstałej w 2019 Sieci Badawczej Łukasiewicz. Instytut zatrudnia ponad 300 osób. Misją instytutu jest współudział w realizacji strategii rozwoju gospodarki opartej na wiedzy poprzez opracowywanie i wdrażanie zaawansowanych technik materiałowych w dziedzinie ceramiki, szkła, materiałów ogniotrwałych i budowlanych. Instytut jest jednostką notyfikowaną Unii Europejskiej Nr 1487 oraz Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ Nr E 20/F w zakresie homologacji szyb samochodowych[1].

Historia Instytutu

  • 1951 – Założenie Instytutu Technologii Krzemianów
  • 1954 – Przekształcenie w Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki
  • 1971 – Zmiana nazwy na Instytut Szkła
  • 1975 – Zmiana nazwy na Instytut Szkła i Ceramiki

W 2007 roku do Instytutu Szkła i Ceramiki, zostają włączone jednostki naukowe: Instytut Materiałów Ogniotrwałych oraz Instytut Mineralnych Materiałów Budowlanych w Opolu. W wyniku zmian, utworzona jednostka zmieniła nazwę na: Instytut Szkła, Ceramiki, Materiałów Ogniotrwałych i Budowlanych[2]. W roku 2010 do instytutu włączono Centralny Ośrodek Badawczo – Rozwojowy Przemysłu Betonów „CEBET” w Warszawie. W wyniku zmian, Instytut przyjmuje nazwę: Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych[3].

  • 2010 – Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego prof. Barbara Kudrycka 30 września 2010 roku ogłosiła komunikat o ustaleniu pierwszej kategorii jednostki naukowej dla Instytutu Ceramiki i Materiałów Budowlanych[4].
  • 2011 – Oddział Betonów CEBET zostaje przekształcony w komórkę organizacyjną pod nazwą Centrum Badań Betonów CEBET[1].

Przypisy

  1. ↑ a b Historia instytutu. [dostęp 2012-01-04].
  2. ↑ Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 8 sierpnia 2007 r. w sprawie połączenia Instytutu Szkła i Ceramiki, Instytutu Materiałów Ogniotrwałych oraz Instytutu Mineralnych Materiałów Budowlanych Dz.U. z 2007 r. nr 146, poz. 1022
  3. ↑ Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 19 października 2009 r. w sprawie połączenia Instytutu Szkła, Ceramiki, Materiałów Ogniotrwałych i Budowlanych oraz Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Betonów "Cebet" Dz.U. z 2009 r. nr 195, poz. 1509
  4. ↑ Komunikat nr 19 Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 10 września 2010 r. o ustalonych kategoriach jednostek naukowych. 10 września 2010. s. 15. [dostęp 2012-01-04].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Budynek głównej siedziby Instytutu przy ul. Cementowej 8 w Krakowie.jpg
Autor: KlaudiaWisnia, Licencja: CC BY-SA 4.0
Budynek głównej siedziby Instytutu przy ul. Cementowej 8 w Krakowie