Ireneusz (Ćirić)

Ireneusz
Irinej
Biskup Baczki
Ilustracja
Kraj działania

Jugosławia

Data i miejsce urodzenia

1 maja 1884
Sremski Karlovci

Data i miejsce śmierci

5 kwietnia 1955
Nowy Sad

Biskup Baczki
Okres sprawowania

1921–1955

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Serbski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia Baczki

Śluby zakonne

1908

Diakonat

7 stycznia 1908

Prezbiterat

5 czerwca 1919

Nominacja biskupia

1919

Chirotonia biskupia

15 czerwca 1919

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

15 czerwca 1919

Miejscowość

Belgrad

Miejsce

Sobór św. Michała Archanioła

Konsekrator

Dymitr

Współkonsekratorzy

Barnaba (Rosić), Dosyteusz (Vasić), Mikołaj (Velimirović), Hilarion

Ireneusz, imię świeckie Jovan Ćirić (ur. 1 maja 1884 w Sremskich Karlovcach, zm. 5 kwietnia 1955 w Nowym Sadzie) – serbski biskup prawosławny, teolog, badacz Starego Testamentu.

Życiorys

Syn Izydora Ćiricia, sekretarza cerkiewnego, i jego żony Eveliny. Ukończył gimnazjum w Nowym Sadzie, a następnie wyjechał na studia teologiczne na Moskiewską Akademię Duchowną. Po uzyskaniu jej dyplomu podjął studia doktorskie na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego, doktoryzował się w dziedzinie języków semickich. W 1908 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Novo Hopovo przed jego przełożonym, archimandrytą Augustynem. W styczniu tego samego roku patriarcha serbski Lucjan wyświęcił go na diakona. Dwa lata później hierodiakon Ireneusz otrzymał godność protodiakona, zaś w 1912 – archidiakona[1]. Trzy lata wcześniej, w 1909, mianowano go kierownikiem biblioteki Patriarchatu Serbskiego w Sremskich Karlovcach oraz docentem w serbskich seminarium duchownym, gdzie wykładał archeologię i język hebrajski, a następnie także liturgikę. W roku szkolnym 1911/1912 był ponadto katechetą w serbskim gimnazjum w Sremskich Karlovcach, zaś w kolejnych latach uzyskał stopień profesora zwyczajnego za swoje badania nad historią Pięcioksięgu[1]. Był pionierem badań nad Starym Testamentem w Serbskim Kościele Prawosławnym, jak również autorem przekładów jego fragmentów na język serbski i komentarzy do nich[1].

W 1919 został nominowany na biskupa timockiego. W związku z tym 5 czerwca 1919 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa temesvarskiego Jerzego, tego samego dnia otrzymał również godność archimandryty. Jego chirotonia biskupia odbyła się dziesięć dni później w soborze św. Michała Archanioła w Belgradzie. Po dwóch latach, na własną prośbę, biskup Ireneusz został przeniesiony na katedrę Baczki[1].

W 1927 udał się na Zakarpacie, gdzie brał udział w tworzeniu struktur Kościoła prawosławnego (Kościół Prawosławny Czech i Słowacji był wówczas Cerkwią autonomiczną w jurysdykcji serbskiej). Brał aktywny udział w ruchu ekumenicznym, w szczególności w dialogu prawosławno-anglikańskim. W Nowym Sadzie, przy siedzibie eparchii Baczki, z jego inicjatywy został otwarty szpital dziecięcy z oddziałem gruźliczym[1].

Oprócz działalności duszpasterskiej zajmował się ikonopisaniem, pisaniem wierszy i prozy literackiej. Szczególnie interesował się również śpiewem cerkiewnym, zarówno serbskim, jak i bizantyjskim, rumuńskim i rosyjskim, opracował podręcznik prawosławnego śpiewu liturgicznego, który jednak nie został wydany. Władał językami hebrajskim, łaciną, greką, francuskim, rosyjskim, niemieckim i węgierskim, był autorem przekładów z tych języków. Przekładał z koine na współczesny język serbski prawosławne teksty liturgiczne[1].

Po II wojnie światowej nowe komunistyczne władze Jugosławii nakazały osadzenie go w areszcie domowym, w którym pozostawał przez siedemnaście miesięcy. Zmarł w 1955 po długiej chorobie i został pochowany w soborze katedralnym w Nowym Sadzie[1].

Przypisy

  1. a b c d e f g biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvatesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, ss.98–103.

Media użyte na tej stronie

Bishop Irenaeus (Ćirić).jpg
Bishop Irinej (Ćirić)