Iron Maiden Tour

Iron Maiden Tour
Ilustracja
Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy

Iron Maiden
The Soundhouse Tapes
Metal for Muthas

Lokalizacje

Europa

Data rozpoczęcia

17 sierpnia 1979

Data zakończenia

21 grudnia 1980

Liczba koncertów

225
odwołanych: 20

Iron Maiden
Early Days Tour
(1976–1979)		Iron Maiden Tour
(1979–1980)		Killer World Tour
(1981)

Iron Maiden Tour – trasa koncertowa grupy by Iron Maiden, która promowała pierwszy album studyjny zatytułowany Iron Maiden, jak również oficjalnie wydane na czarnym krążku, oryginalne demo The Soundhouse Tapes i przekrojową kompilację Metal for Muthas, przynoszącą wybór nagrań debiutujących wówczas formacji tzw. „Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu”. Począwszy od 17 sierpnia 1979 roku zespół pod opieką managera Roda Smallwooda ruszył w intensywny objazd klubów Wielkiej Brytanii, najczęściej koncertując w Londynie i okolicach. W drugiej połowie 1979 roku skład grupy (oprócz S. Harrisa, P. Di’Anno i D. Murraya) uzupełniali: Tony Parsons – gitara oraz Doug Sampson – perkusja. Dopiero z początkiem 1980 roku w składzie pojawili się gitarzysta Dennis Stratton i uzdolniony perkusista Clive Burr[1].

Pierwsza w historii formacji trasa w roli jedynej gwiazdy wieczoru została poprzedzona koncertami z cyklu „Metal for Muthas Tour”, w ramach których Iron Maiden występowali, jako co-headliner. Aż 17 koncertów trasy musiało zostać odwołanych ze względu na zobowiązania muzyków, związane z pracą nad pierwszym albumem studyjnym. Iron Maiden poprzedzali również Judas Priest na ich „British Steel Tour”, następnie od 1 kwietnia do 23 sierpnia zagrali potężną trasę brytyjską, już jako jedyna gwiazda, występując również przed kilkudziesięciotysięcznymi tłumami na festiwalach w Finlandii, Belgii oraz na angielskim „Reading Festival 1980”, jako druga gwiazda wieczoru. Zapis fragmentów tego występu znalazł się na albumie BBC Archives wydanym w 2002 roku. Zespół został również zaproszony na trasę amerykańskiej grupy KISS występując jako gość specjalny podczas europejskiej odsłony „Unmasked Tour”, która trwała od 24 sierpnia do 16 października 1980 r.[1] Zaraz po zakończeniu tego cyklu koncertów Dennis Stratton został usunięty z grupy, zaś na jego miejsce przyjęto Adriana Smitha[2]. Już z nowym gitarzystą zespół ruszył w kolejną trasę brytyjską, trwającą od 21 listopada to 21 grudnia 1980 r.[3]

W ramach trasy formacja odwiedziła 13 państw świata i wystąpiła po raz pierwszy w wielu krajach kontynentalnej Europy, jak: Finlandia, Dania, Norwegia, Szwecja, Szwajcaria, Belgia, Włochy, Francja czy Niemcy[4]. Zarejestrowano również pierwszy materiał wideo, zatytułowany Live at the Rainbow, okazją stał się koncert w londyńskiej sali Rainbow Theatre, który zamykał trasę[3]. Znacznie większą część Europy zespół przemierzył koncertując jako support dla wspomnianego zespołu Kiss, wydarzenie to stanowiło przełom w karierze Brytyjczyków. Metalowców z Iron Maiden ujrzała wówczas po raz pierwszy publiczność Włoch, Niemiec, Francji, Szwajcarii, Holandii, Szwecji, Danii i Norwegii. Jako goście specjalni Amerykanów dali 28 koncertów dla niemal 450 tys. widzów, którzy nierzadko lepiej przyjmowali młodą, stosunkowo mało znaną kapelę, niż amerykańskich gwiazdorów[5].

Kariera grupy od tamtej pory nabrała niesamowitego tempa, zaś formacja została uznana za „Najjaśniejszą Wschodzącą Gwiazdę Heavy Metalu”. Począwszy od połowy sierpnia 1979 roku aż do pamiętnego koncertu w Rainbow 21 grudnia 1980 r., Brytyjczycy zabukowali 225 koncertów, w trakcie których wystąpili rekordową ilość razy na terenie Wielkiej Brytanii (195 koncertów), zapełniając kluby, małe i średnie sale, by zawładnąć wielkimi festiwalami i europejskimi stadionami oraz arenami sportowymi. Na przełomie lat 1979/1980 ukształtował się wizerunek maskotki grupy – Eddie, która w przyszłości stanie się nieodłącznym elementem, tworzącym image formacji i przyniesie im ogromny sukces marketingowy oraz finansowy. Szacuje się, iż Brytyjczycy w ciągu 18 miesięcy niemal bezustannego koncertowania, wystąpili dla około 1,5 mln widzów[5].

Supporty

  • Raven – wybrane koncerty brytyjskie 1979 i 1980[6]
  • Toad The Wet Sprocket – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 rok i „Metal for Muthas” 1980[6]
  • Neal Kay – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, „Metal for Muthas”, trasa brytyjska 1980[6]
  • Nutz – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas” 1980[6]
  • Angel Witch – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas” 1980[6]
  • Blitzkrieg – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Diamond Head – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas”, trasa brytyjska 1980[6]
  • Praying Mantis – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, „Metal for Muthas” 1980, trasa brytyjska 1980[6]
  • Ian Fleming – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Dog Watch – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Air Aces – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • The Monos – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Quartz – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas” 1980[6]
  • Wounded John Scott Cree – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Magnum Force – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Bombshell – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • BlitzFish – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Easy – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Sledgehammer – Music Machine, 1979[6]
  • Jugglers – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Fist – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, Marquee Club 1980[6]
  • Colossus – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, Marquee Club 1980[6]
  • Urchin – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas” 1980[6]
  • Tygers of Pan Tang – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas”, trasa brytyjska 1980[6]
  • Jerry Floyd – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, trasa brytyjska 1980, koncerty w Londynie grudzień 1980[6]
  • Witchfynde – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Sparta – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Eagle – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Holocaust – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979[6]
  • Medusa – Bingley Hall, Birmingham 1979[6]

Artyści supportowani przez Iron Maiden

  • KISS – trasa po kontynentalnej Europie 1980.[6]
  • Judas Priest – koncerty „British Steel Tour'80” w Wielkiej Brytanii[6].
  • Saxon – koncerty „Metal for Muthas Tour”, wybrane koncerty w 1979 roku[6].
  • Motörhead – wybrane koncerty w 1979 roku[6].
  • Samson – koncerty „Metal for Muthas Tour” (co-headliner)[6].
  • UFO – „Reading Festival 1980”[6].
  • Budgie – koncerty w Birmingham, Bingley Hall.[6]

Setlista

  • Introdukcja: „The Ides of March” (z albumu Killers, 1981) na całej trasie[7].
  1. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  2. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  3. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
  4. „Remember Tomorrow” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  5. „Charlotte the Harlot” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  6. „Killers” (z albumu Killers, 1981)
  7. „Another Life” (z albumu Killers, 1981)
  8. Drum solo
  9. „Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  10. Guitar solo
  11. „Strange World” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  12. „Innocent Exile” (z albumu Killers, 1981)
  13. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  14. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

  1. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  2. „Drifter” (z albumu Killers, 1981)
  3. „I’ve Got the Fire” (Montrose cover)

Uwagi:

  • Wszystkie utwory znane z albumu Killers nie były jeszcze wówczas opublikowane[7].
  • „Killers” był w 1980 roku prezentowany z zupełnie innym tekstem, napisanym tuż przed koncertami w Hammersmith Odeon[7].
  • „Women in Uniform” – cover piosenki australijskiej grupy Skyhooks został wykonany tylko kilkakrotnie podczas jesiennej trasy w 1980 r.[7]
  • „Invasion” (z singla „Women in Uniform”, 1980) wykonywano okazjonalnie[7].
  • Podczas koncertów w roli supportu Iron Maiden prezentowali od 9 do 11 pierwszych kompozycji, często ze względu na ograniczenia czasowe rezygnując z popisów solowych[7].

Oprawa trasy

Iron Maiden z Adrianem Smithem.

W toku trasy zespół zaprezentował dwa warianty oprawy estradowej. Od sierpnia 1979 roku do maja 1980 r. formacja występowała niemal wyłącznie na klubowych scenach, korzystając z lokalnej aparatury nagłaśniającej i dostępnego w danym lokalu oświetlenia. Na wyposażeniu grupy pozostawały odsłuchy, podest perkusyjny, zestaw pięciu kolumn i kilku wzmacniaczy, stroboskopy, maszyna do dymu z suchego lodu oraz tablica ze srebrzystym logo formacji i zgrafizowanym wizerunkiem Eddiego (maskotki), zawieszana nad perkusją. Sporadycznie koncerty urozmaicano wybuchami petard oraz rac. Podczas występów w klubie Music Machine w 1979 r., jedna z takich petard poparzyła muzyków i kilkoro widzów[3].

Brytyjczycy supportowali uznane już formacje, jak Judas Priest czy KISS. W tym przypadku mogli skorzystać z wyznaczonego miejsca na scenie i części sprzętu należącego do gwiazdy wieczoru. Na potrzeby większych koncertów, granych indywidualnie muzycy używali specjalnego zestawu świateł, opartego o tradycyjne reflektory zawieszone na trzech rampach, oraz ośmiu zestawów z szesnastoma jupiterami, ustawionych po bokach estrady, nad zestawem perkusyjnym oraz w głębi sceny. Grupa wykorzystała także kaskady halogenów zamontowanych na górnej rampie i po bokach sceny. System oświetleniowy ukrywał kilka linijek wyposażonych w światła punktowe oraz dodatkowe reflektory otaczające zestaw perkusyjny i rozmieszczone na szczycie sceny. Nie wykorzystywano pirotechniki, natomiast nader chętnie ekipa techniczna wtłaczała na estradę kłęby pary z suchego lodu. Nad zestawem perkusyjnym znajdowała się prostokątna kilkumetrowa tablica z wizerunkiem maskotki, znanym z debiutanckiego albumu Iron Maiden, w jej oczodołach zamontowano reflektory, zaś w kulminacyjnym momencie koncertów z jej rozwartych ust wydobywała się para, która przesłaniała całą estradę[3].

Podczas prezentowania kompozycji „Iron Maiden” na scenę wkraczali techniczni przebrani za maskotkę grupy, dzierżąc w dłoniach miotacze suchego lodu zwieńczone reflektorami. W ówczesnym czasie show formacji prezentował się dość skromnie. Muzykom zależało na zachowaniu surowego wizerunku koncertowego, pozbawionego zbytnich upiększeń i para-teatralnych rekwizytów. Zrezygnowano z jakiejkolwiek scenografii, jeśli nie liczyć symetrycznie rozstawionych zestawów kolumn i wzmacniaczy czy podium pod perkusję. Liczył się wyłącznie surowy heavy rock. Taki też był wizerunek samych wykonawców, frontman – Paul Di’Anno nosił się jak na metalowca z punkowymi korzeniami przystało. Ćwiekowane pasy, pieszczochy, skórzane spodnie, takież buty i nieodłączne okulary – lustrzanki, w ślad za nim podążali również pozostali członkowie grupy[3].

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

DataMiastoKrajObiekt
Europa
17 sierpnia 1979BirkenheadAnglia AngliaThe Gallery
17 sierpnia 1979
18 sierpnia 1979LondynSeven Sisters Club
19 sierpnia 1979GwentWalia WaliaNewbridge Memorial Club
20 sierpnia 1979LondynAnglia AngliaMusic Machine
24 sierpnia 1979Rock Gardens
25 sierpnia 1979Ruskin Arms P.H.
30 sierpnia 1979SwanseaWalia WaliaCircles
31 sierpnia 1979Aberavon9 Volts Club
1 września 1979TonypandyRoyal Naval Club
3 września 1979LondynAnglia AngliaMusic Machine
6 września 1979The Swan P.H.
7 września 1979Ruskin Arms P.H.
8 września 1979The Greyhound P.H.
10 września 1979Music Machine
11 września 1979
14 września 1979Bandwagon
15 września 1979Ruskin Arms P.H.
17 września 1979Music Machine
27 września 1979BasildonDouble Six
28 września 1979LondynLafayette
30 września 1979Music Machine
3 października 1979The Swan P.H.
4 października 1979
5 października 1979Ruskin Arms P.H.
6 października 1979NottinghamBoat Club
7 października 1979TrentsideMiddle Of The Three
8 października 1979LondynThe Bridge
10 października 1979Ruskin Arms P.H.
12 października 1979GwentWalia WaliaNewbridge Memorial Club
13 października 1979ManchesterAnglia AngliaUMIST
19 października 1979LondynMarquee Club
26 października 1979AberavonWalia Walia9 Volts Club
27 października 1979TonypandyRoyal Naval Club
1 listopada 1979AberdeenSzkocja SzkocjaRuffles
2 listopada 1979BlackpoolAnglia AngliaNorbreck Castle
5 listopada 1979LondynMusic Machine
9 listopada 1979The Bandwagon
10 listopada 1979Stroud Club
12 listopada 1979BirminghamBirmingham Club
14 listopada 1979LondynBBC Studios
16 listopada 1979Burton-on-Trent76 Club
17 listopada 1979LiverpoolMetro
19 listopada 1979LondynNashville
20 listopada 1979
23 listopada 1979BirkenheadThe Gallery
24 listopada 1979WarringtonThe Lion
27 listopada 1979LincolnClub
30 listopada 1979MiddlesboroughRock Garden
1 grudnia 1979RetfordPorterhouse
2 grudnia 1979LondynMusic Machine
3 grudnia 1979BirminghamLocomotive
4 grudnia 1979SwindonBrunnel Rooms
6 grudnia 1979ScarboroughThe Penthouse
7 grudnia 1979LondynNorth London Polytechnics
8 grudnia 1979BristolGranary Club
9 grudnia 1979LondynMarquee Club
10 grudnia 1979ExeterRoutes
11 grudnia 1979PortsmouthMusic Club
12 grudnia 1979Whitley BayCenter
13 grudnia 1979SwanseaClub
15 grudnia 1979BirminghamBingley Hall
16 grudnia 1979
17 grudnia 1979
19 grudnia 1979LondynMusic Machine
20 grudnia 1979LiverpoolOscars
22 grudnia 1979OldhamTower Club
Metal For Muthas Tour
1 lutego 1980[a]AberdeenSzkocja SzkocjaAberdeen University
2 lutego 1980[a]GlasgowGlasgow University
3 lutego 1980[a]St AndrewsSt Andrews University
4 lutego 1980[a]EdynburgTiffany’s
5 lutego 1980[a]GrimsbyAnglia AngliaCentre Hall
6 lutego 1980[a]BristolRomeo & Juliet’s
7 lutego 1980[a]WakefieldUnity Hall
8 lutego 1980[a]HuddersfieldHuddersfield Polytechnic
9 lutego 1980[a]ManchesterUMIST
10 lutego 1980[a]LondynLyceum Ballroom
11 lutego 1980[a]MansfieldCivic Theatre
14 lutego 1980[a]SwanseaWalia WaliaCircles
15 lutego 1980[a]HitchinAnglia AngliaNorth Hertfordshire College
16 lutego 1980[a]West RuntonWest Runton Pavilion
17 lutego 1980[a]RedcarCoatham Bowl
18 lutego 1980[a]BirkenheadHamilton Club
19 lutego 1980[a]OldhamCivic Hall
20 lutego 1980[a]BlackburnKing George’s Hall
21 lutego 1980[a]CarlisleMarket Hall
22 lutego 1980[a]Newcastle upon TyneMayfair Ballroom
23 lutego 1980[a]LeicesterLeicester University
24 lutego 1980[a]SheffieldTop Rank
25 lutego 1980[a]PlymouthFiesta
26 lutego 1980[a]CardiffWalia WaliaTop Rank
27 lutego 1980[a]PortsmouthAnglia AngliaPortsmouth Polytechnic
28 lutego 1980[a]WolverhamptonWolverhampton Civic Hall
29 lutego 1980[a]HanleyVictoria Hall
1 marca 1980RetfordThe Porterhouse
2 marca 1980BirminghamTop Rank
British Steel Tour
7 marca 1980CardiffWalia WaliaUniversity
8 marca 1980LeedsAnglia AngliaUniversity
9 marca 1980BristolColson Hall
10 marca 1980ManchesterApollo Theatre
11 marca 1980SheffieldCity Hall
12 marca 1980
13 marca 1980LeicesterDe Montfort Hall
14 marca 1980LondynHammersmith Odeon
15 marca 1980
16 marca 1980SouthamptonGaumont Hall
18 marca 1980AberdeenSzkocja SzkocjaCapitol
19 marca 1980EdynburgOdeon
20 marca 1980Newcastle upon TyneAnglia AngliaCity Hall
21 marca 1980
22 marca 1980GlasgowSzkocja SzkocjaApollo Theatre
23 marca 1980DeesideAnglia AngliaLeisure Centre
25 marca 1980Stoke-on-TrentGarden Grand Hall
26 marca 1980BirminghamOdeon
27 marca 1980
British Invasion Tour
1 kwietnia 1980LondynAnglia AngliaRainbow Theatre
2 kwietnia 1980Marquee Club[8]
3 kwietnia 1980
5 kwietnia 1980[b]KortrijkBelgia BelgiaFestival grounds
6 kwietnia 1980LondynAnglia AngliaThe Bandwagon
7 kwietnia 1980PlymouthFiesta
8 kwietnia 1980LondynThe Ruskin Arms
10 kwietnia 1980GrimsbyCentral Hall
14 kwietnia 1980LondynThe Ruskin Arms
15 maja 1980LincolnDrill Hall
16 maja 1980NewcastleMayfair Ballroom
17 maja 1980DunfermlineSzkocja SzkocjaKinema Ballroom
18 maja 1980AyrPavilion
19 maja 1980AberdeenMusic Hall
20 maja 1980CarlisleAnglia AngliaMarket Hall
21 maja 1980BradfordSt George’s Hall
22 maja 1980WithernseaGrand Pavilion
23 maja 1980CambridgeCorn Exchange
25 maja 1980DunstableQueensway Hall
27 maja 1980BlackburnKing George’s Hall
28 maja 1980WolverhamptonCivic Hall
29 maja 1980SwindonBrunel Rooms
30 maja 1980St AustellCornwall Coliseum
1 czerwca 1980BristolO2 Academy Bristol
2 czerwca 1980MalvernWinter Gardens
3 czerwca 1980PortsmouthLocarno
4 czerwca 1980CardiffWalia WaliaTop Rank
6 czerwca 1980West RuntonAnglia AngliaWest Runton Pavilion
7 czerwca 1980BirminghamBirmingham Odeon
8 czerwca 1980SheffieldTop Rank
9 czerwca 1980LiverpoolRoyal Court Theatre
11 czerwca 1980SunderlandMecca Centre
12 czerwca 1980DundeeSzkocja SzkocjaCaird Hall
13 czerwca 1980GlasgowThe Apollo
14 czerwca 1980MiddlesbroughAnglia AngliaMiddlesbrough Town Hall
16 czerwca 1980WakefieldUnity Hall
17 czerwca 1980LeicesterDe Montfort Hall
18 czerwca 1980ChathamCentral Hall
19 czerwca 1980GuildfordGuildford Civic Hall
20 czerwca 1980LondynRainbow Theatre
21 czerwca 1980BracknellSports Centre
22 czerwca 1980BrightonTop Rank
25 czerwca 1980DerbyAssembly Rooms
26 czerwca 1980ManchesterO2 Apollo Manchester
27 czerwca 1980BathPavilion
28 czerwca 1980OksfordNew Theatre Oxford
29 czerwca 1980SwanseaWalia WaliaBrangwyn Hall
30 czerwca 1980PooleAnglia AngliaArts Centre
1 lipca 1980PortsmouthLocarno
3 lipca 1980LondynMarquee Club
4 lipca 1980
5 lipca 1980
8 lipca 1980
9 lipca 1980
11 lipca 1980
12 lipca 1980
13 lipca 1980
Festival Tour
19 lipca 1980[c]OuluFinlandia FinlandiaKuusisaari
10 sierpnia 1980LondynAnglia AngliaGlobal Village
21 sierpnia 1980West RuntonWest Runton Pavilion
23 sierpnia 1980[d]ReadingLittle John’s Farm
Unmasked Tour 1980
29 sierpnia 1980RzymWłochy WłochyCastel Sant’Angelo
30 sierpnia 1980PerugiaEstadio Perugia
1 września 1980[e]GenuaPalasport di Genova
2 września 1980[f]TurynStadio Olimpico di Torino
4 września 1980LondynAnglia AngliaMarquee Club
5 września 1980
11 września 1980NorymbergaNiemcy NiemcyMessehalle
12 września 1980DüsseldorfPhilipshalle
13 września 1980FrankfurtRebstockgelände (Open-Air)
15 września 1980DortmundWestfalenhallen
17 września 1980SindelfingenMessehalle
18 września 1980MonachiumOlympiahalle
20 września 1980KasselEissporthalle Kassel
21 września 1980BrukselaBelgia BelgiaForest National
23 września 1980AwinionFrancja FrancjaStade des Avigion
24 września 1980LyonPalais des Sports
26 września 1980LilleParc des Expositions
27 września 1980ParyżHippodrome de Pantin
28 września 1980
29 września 1980BazyleaSzwajcaria SzwajcariaSt. Jakobshalle
30 września 1980KoloniaNiemcy NiemcyArena
1 października 1980BremaStadthalle
2 października 1980HanowerNiedersachsenstadion
4 października 1980HamburgErnst-Merck-Halle
5 października 1980LejdaHolandia HolandiaGroenoordhallen
6 października 1980KarlsruheNiemcy NiemcySchwarzwaldhalle
9 października 1980SztokholmSzwecja SzwecjaStockholm Isstadion
10 października 1980GöteborgScandinavium
11 października 1980KopenhagaDania DaniaBrøndby Stadion
13 października 1980DrammenNorwegia NorwegiaDrammenshallen
Adran Smith Invitation Tour
8 listopada 1980[g]MonachiumNiemcy NiemcyOlympiahalle
21 listopada 1980UxbridgeAnglia AngliaBrunel University
22 listopada 1980LeedsUniversity of Leeds
23 listopada 1980RedcarCoatham Bowl
24 listopada 1980Kingston upon HullCity Hall
25 listopada 1980NewcastleCity Hall
26 listopada 1980BirminghamBirmingham Odeon
27 listopada 1980DerbyAssembly Rooms
28 listopada 1980HanleyVictoria Hall
29 listopada 1980SheffieldCity Hall
30 listopada 1980ManchesterApollo Theatre
1 grudnia 1980NottinghamRock City
19 grudnia 1980LondynMarquee club
20 grudnia 1980Marquee club
21 grudnia 1980Rainbow Theatre
21 grudnia 1980

Uwagi

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Co-Headliner „Metal for Muthas”
  2. ↑ Festiwal „Wheel Pop”
  3. ↑ Festiwal „Kuusrock”
  4. ↑ Co-Headliner „Reading Festival'80"
  5. ↑ Festiwal „Set Up 1980”
  6. ↑ Co-Headliner „Rock Fest'80"
  7. ↑ TV „Rock & Pop”
  • „Iron Maiden Tour 1979/1980” była pierwszą trasą koncertową w historii grupy obejmującą niemal cały Stary Kontynent[9].
  • Formacja występowała w jej ramach w możliwie najszerszej gamie obiektów: w klubach, małych i średnich salach, arenach sportowych, amfiteatrach, festiwalach i na stadionach[9].
  • Z końcem czerwca 1979 roku Rod Smallwood został oficjalnym managerem zespołu[9].
  • Na przełomie 1979 oraz 1980 roku ostatecznie ukształtował się wizerunek maskotki formacji, Eddiego[9].
  • 19 października 1979 roku agenci firm płytowych przyszli na koncert grupy w Marquee Club[9].
  • 20 listopada 1979 roku zespół podpisał kontrakt z fonograficznym gigantem EMI[9].
  • Telewizja Brytyjska zrealizowała specjalny dokument dedykowany „NWOBHM” oraz Iron Maiden[9].
  • Radiostacje i mainstramowe media ignorowały muzykę grupy, co w zasadzie pozostało niezmienne do dzisiaj[9].
  • Muzycy w ciągu 18 miesięcy dali 195 koncertów w Wielkiej Brytanii i 30 w Europie kontynentalnej[9].
  • 5 kwietnia 1980 roku formacja wystąpiła po raz pierwszy w karierze na dużym festiwalu muzycznym, belgijskim „Wheel Pop 1980” przed około 50 tys. widzów[9].
  • We wspomnianym okresie zespół czterokrotnie zmienił skład, ukazały się też ważne dla kariery grupy wydawnictwa: winylowa EPka The Soundhouse Tapes (1979), kompilacja nagrań grup reprezentujących „NWOBHM” – Metal for Muthas (1980), wreszcie pierwszy, długogrający album studyjny formacji, zatytułowany po prostu Iron Maiden (1980)[9].
  • Od sierpnia 1979 roku do końca roku kolejnego w zespole grali: Paul Di’Anno – wokal, Dave Murray – gitara, Steve Harris – gitara basowa, Clive Burr – perkusja, Dennis Stratton – gitara, Adrian Smith – gitara, wokal, Tony Parsons – gitara, Doug Sampson – perkusja[9].
  • W 1979 roku za „tour bus” służyła muzykom furgonetka „Green Goddess”[9].
  • Iron Maiden byli pierwszą grupą muzyczną od czasów The Who (1972 rok), która zagrała w programie „Top of the Pops” na żywo[9].
  • 18 koncertów zagranych w toku trasy w słynnym klubie Marquee zostało całkowicie wyprzedanych[9].
  • 55 razy muzycy wystąpili w samym Londynie[9].
  • Prasa muzyczna uznała Iron Maiden za najgłośniejszy zespół rockowy na Wyspach[9].
  • Marcowa trasa w roli supportu dla Judas Priest, zakończyła się awanturą pomiędzy muzykami obu zespołów. Powodem były obraźliwe słowa, jakie Paul Di’Anno skierował wobec starszych kolegów[9].
  • Okładka singla „Sanctuary”, przedstawiająca maskotkę grupy sztyletującą premier rządu Margaret Thatcher, została uznana za skandaliczną. W celu wyjaśnienia sprawy grupa spotkała się z Panią Premier. Oryginalna ilustracja małej płytki została ocenzurowana[9].
  • Paul Di’Anno był kilkakrotnie aresztowany, tracił głos lub pojawiał się na scenie oszołomiony narkotykami[9].
  • 17 koncertów grupy w ramach trasy – festiwalu „Metal for Muthas Tour” zostało anulowanych, ze względu na sesję nagraniową debiutanckiego albumu[9].
  • Grupa wystąpiła jako co-headliner na festiwalu „Reading 1980” przed ponad 40 tys. widzów. Fragment tego koncertu znalazł się w programie albumu BBC Archives[9].
  • Management zespołu nosił się z zamiarem zorganizowania trasy amerykańskiej. Ostatecznie zabrakło miejsca w grafiku na kolejne koncerty[9].
  • Koncert na festiwalu „Kuusrock” w Finlandii, grupa rozpoczęła przed zaledwie 3 tys. widzów, po 15 minutach pod sceną znajdowało się niemal 15 tys. fanów[9].
  • 28 koncertów jakie grupa zagrała w roli gościa specjalnego amerykańskiej formacji KISS, wiodło przez wielkie areny sportowe, stadiony i festiwale. Łącznie wszystkie imprezy obejrzało 450 tys. widzów. Niejednokrotnie ich uczestnicy lepiej przyjmowali debiutujący w Europie zespół heavymetalowy, niż amerykańskich gwiazdorów glam rocka[9].
  • Wiele koncertów kończyło się zamieszkami, podsycanymi przez Paula Di’Anno[9].
  • Gene Simmons – szef KISS pełnił na trasie rolę „skarbnika” wokalisty Iron Maiden oraz nieoficjalnego wychowawcy. Zadeklarował również, iż jest fanem grupy i przepowiada jej wielki marsz na sam szczyt[9].
  • Poszczególne kompozycje zarejestrowane w klubie Marquee podczas wiosennej trasy znalazły się na b-stronie singla „Sanctuary” oraz na limitowanym mini albumie Live!! +one z 1980 roku[9].
  • Koncerty w Sheffield (29 listopada 1980) oraz dwa wcześniejsze występy w Londynie (listopad 1979) zostały anulowane, ze względu na niedyspozycję Paula Di’Anno[10].
  • Na wybranych koncertach ekipa techniczna wzbogacała show o pierwsze w historii grupy efekty pirotechniczne. Podczas występów w klubie Music Machine (1979 rok) doszło do zadymienia pomieszczenia i poparzenia muzyków oraz kilku widzów[9].
  • 13 października 1980 r. w norweskim mieście Drammen ostatni koncert z zespołem zagrał gitarzysta Dennis Stratton[9].
  • 8 listopada 1980 r. w Monachium oraz 21 listopada na ojczystej ziemi, swoje pierwsze koncerty z Iron Maiden zagrał gitarzysta Adrian Smith[9].
  • 21 grudnia 1980 r. Iron Maiden dali dwa koncerty (pierwszy był próbą z udziałem widzów) w londyńskim Rainbow Theatre. Wybór zagranych wówczas utworów znalazł się na pierwszej kasecie video grupy Live at the Rainbow[9].
  • Debiutancki album grupy, pomimo amatorskiego brzmienia i undergroundowego charakteru, sprzedał w roku premiery w ponad 350 tys. kopii na świecie, zdobywając złote płyty w Anglii i Japonii[9].
  • Singel Women in Uniform był ostatnim wydawnictwem nagranym z Dennisem Strattonem i jednocześnie pierwszym, do którego nakręcono profesjonalny teledysk[9].
  • Trasa okazała się ogromnym sukcesem, niemal wszystkie koncerty zostały wyprzedane, zaś o zespole usłyszał cały świat[9].

Przypisy

  1. ↑ a b Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 151. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  2. ↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 163. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  3. ↑ a b c d e Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 172. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  4. ↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 155. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  5. ↑ a b Tour 1980. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-14]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak Support 1979/80. maidenfrance.fr. [dostęp 2007-07-12]. (fr.).
  7. ↑ a b c d e f Garry Bushell, Ross Halfin: Running Free, The Official Story of Iron Maiden II. Zomba Books, 1985, s. 85. ISBN 0-946391-84-X. (ang.).
  8. ↑ Marquee advertisement. Sounds Magazine, 29 marca 1980. [dostęp 2012-01-17]. (ang.).
  9. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai Garry Bushell, Ross Halfin: Running Free, The Official Story of Iron Maiden II. Zomba Books, 1985, s. 84. ISBN 0-946391-84-X. (ang.).
  10. ↑ Sheffield Cancellation. Sounds Magazine, 6 grudnia 1980. (ang.).

Linki zewnętrzne

Iron Maiden
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Kompilacje
Minialbumy
Box sety
Single
Trasy koncertowe
Wideografia
Gry komputerowe
  • Melt
  • Ed Hunter
  • Legacy of the Beast
Powiązane

Media użyte na tej stronie

Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
IRON MAIDEN - Manchester Apollo - 1980.jpg
Autor: Harry (Howard) Potts, Licencja: CC BY-SA 2.0
Steve Harris of Iron Maiden playing live with original singer Paul Di'Anno.
Iron Maiden 05.jpg
Autor: Fernando Catalina Landa, Licencja: CC BY 2.0
Iron Maiden 1982