Iwan Dołgich
Iwan Iljicz Dołgich ros. Иван Ильич Долгих (ur. 1904 we wsi Matwiejewka w rejonie liwieńskim, zm. 1 października 1961) – szef Głównego Zarządu Poprawczych Obozów i Kolonii Pracy Gułag MSW - Ministerstwa Sprawiedliwości - МSW ZSRR w okresie 31.01.51-05.10.54[1]; generał porucznik.
Życiorys
Rosjanin, urodzony w rodzinie chłopskiej we wsi Matwiejewka w liwieńskim ujeździe w guberni Orłowskiej. W latach 1920-1922 sekretarz rady wiejskiej wsi Matwiejewka w guberni Orłowskiej. W latach 1926 – 1928 urzędnik komitetu kolejarzy w mieście Krasnyj Łyman w obwodzie donieckim.
W 1928 wstąpił do OGPU. W latach 1928-1934 na różnych stanowiskach w OGPU. Od roku 1934 (po wejściu OGPU w skład nowo utworzonego NKWD) na różnych kierowniczych stanowiskach w NKWD.
Szef Głównego Zarządu Poprawczych Obozów i Kolonii Pracy w okresie od 31 stycznia 1951 do 5 października 1954.
W latach 1955 – 1956 starszy inspektor Inspekcji Kontrolnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 3 kadencji.
Główny organizator stłumienia powstania więźniów politycznych w obozie w Kengir zlokalizowanym w środku Kazachstanu w czerwcu 1954 roku. O świcie 26 czerwca 1954 roku 1700 żołnierzy oraz 5 czołgów T-34 weszło do obozu, który był kontrolowany przez 40 dni przez powstańców, głównie zesłanych Ukraińców stanowiących 46% więżniów tego obozu i Litwinów stanowiących 13% więźniów tego obozu, miażdżąc gąsienicami czołgowymi nieuzbrojonych ludzi, w tym kobiety.[2][3][4]
22 lutego 1956 został zwolniony z tego stanowiska z formułą „w związku z faktami dyskredytacji”, następnie 24 kwietnia 1955 wydalony z KPZR z formułą za „rażące naruszenia praworządności socjalistycznej” oraz 13 czerwca 1956 pozbawiony stopnia generała porucznika z formułą „za naruszenie praworządności socjalistycznej w prowadzeniu dochodzeń oraz za fałszowanie spraw sądowych”.
Umarł w roku 1961.
Odznaczenia
- Order Lenina (25 czerwca 1954)
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie - 20 września 1943 i 6 sierpnia 1949)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (16 września 1945)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (dwukrotnie - 28 listopada 1941 i 19 września 1952)
- Order Czerwonej Gwiazdy (trzykrotnie - 3 listopada 1944, 13 grudnia 1944 i 24 lutego 1945)
Bibliografia
- Кто руководил органами госбезопасности 1941—1954. Справочник. Составитель Н. В. Петров. 2010.[1]
- http://www.knowbysight.info/DDD/02453.asp (ros.)
Przypisy
- ↑ a b Никита Васильевич Петров, Кто руководил органами госбезопасности 1941—1954. Справочник., Мемориал, 2010.
- ↑ Танки врезались прямо в толпу, Новая газета - Novayagazeta.ru, 10 grudnia 2012 [dostęp 2020-02-04] (ros.).
- ↑ Кенгирское восстание, Бессмертный барак [dostęp 2020-02-04] (ros.).
- ↑ Воздушные змеи над зоной. Очерки из истории послевоенного ГУЛАГа. Воздушные змеи над зоной, history.wikireading.ru [dostęp 2020-02-04].