Iwona Śledzińska-Katarasińska

Iwona Śledzińska-Katarasińska

Iwona Śledzińska-Katarasińska (2016)
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1941 Komorniki
Zawód, zajęcie	polityk, dziennikarka
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Stanowisko	posłanka na Sejm I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji (od 1991)
Partia	Platforma Obywatelska

Od lewej: Iwona Śledzińska-Katarasińska, Małgorzata Kidawa-Błońska, Sławomir Rybicki, Urszula Augustyn (2011)

Iwona Elżbieta Śledzińska-Katarasińska (ur. 3 stycznia 1941 w Komornikach) – polska działaczka polityczna i dziennikarka, od 1991 posłanka na Sejm I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji.

Życiorys

Ukończyła studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1972–1981 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PRL wraz z mężem, Jerzym Katarasińskim, pracowała w „Dzienniku Łódzkim” oraz „Głosie Robotniczym” organie Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi. W latach 80., po wystąpieniu z partii, działała w opozycji; miała zakaz wykonywania zawodu dziennikarza. W stanie wojennym została na krótki czas internowana (od 13 do 16 grudnia 1981).

W 1989 jako pierwszy redaktor naczelny tworzyła łódzki dodatek „Gazety Wyborczej”. Była też zastępcą redaktora naczelnego gazety. W 1990 wstąpiła do ROAD. Później należała do Unii Demokratycznej i Unii Wolności, od 2001 działa w Platformie Obywatelskiej. W 1997 była kandydatem na stanowisko ministra kultury i sztuki w gabinecie Jerzego Buzka. Wycofała się na skutek protestu AWS po oskarżeniu jej o publikacje artykułów antysemickich oraz krytykujących wystąpienia studenckie podczas wydarzeń marca 1968^[1]. Posłanka stwierdziła wówczas: Nie zrezygnowałam dlatego, że czuję się winna. 30 lat temu ukazywały się artykuły, przyznaję podłe i głupie, sygnowane moim nazwiskiem^[2] (ministrem została Joanna Wnuk-Nazarowa).

W 1990 została wybrana do łódzkiej rady miejskiej^[3]. W 1991 po raz pierwszy uzyskała mandat posłanki na Sejm kandydując z listy UD. W 1993 i w 1997 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję. Do Sejmu IV i V kadencji (2001 i 2005) wybierana z ramienia Platformy Obywatelskiej z najwyższym poparciem w okręgu łódzkim. Do 2006 kierowała zarządem regionu łódzkiego Platformy Obywatelskiej. W 1999 została fundatorką Nagrody Złote Pióro im. Jerzego Katarasińskiego.

1 grudnia 2006 została ukarana przez sąd rejonowy karą grzywny w wysokości 3000 zł i zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych przez 6 miesięcy za wykroczenie kierowanie pojazdem mechanicznym po spożyciu alkoholu oraz niezachowanie należytej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu. 2 kwietnia 2007 Sąd Okręgowy w Łodzi, działając jako sąd odwoławczy, uznał, że nie prowadziła samochodu w stanie po użyciu alkoholu i zmienił w tej części wyrok, wymierzając jej karę grzywny w wysokości 300 zł za spowodowanie kolizji drogowej (art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń)^[4].

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty z rzędu została posłem, otrzymując w okręgu łódzkim 28 516 głosów. Również w 2007 została skarbnikiem Klubu Parlamentarnego PO. W wyborach w 2011 była kandydatką Platformy Obywatelskiej do Sejmu z drugiego miejsca listy w okręgu łódzkim. Uzyskała mandat poselski na siódmą z rzędu kadencję, zdobywając 16 279 głosów^[5].

W latach 2005–2015 była przewodniczącą Komisji Kultury i Środków Przekazu w Sejmie V, VI i VII kadencji. W 2010 z rekomendacji klubu parlamentarnego PO została członkiem rady programowej TVP S.A.^[6], w 2014 wybrana przewodniczącą tego gremium^[7].

W 2015 została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 21 424 głosy^[8], stając się tym samym jedynym parlamentarzystą wykonującym mandat nieprzerwanie od 1991. Również w wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, poparły ją wówczas 17 254 osoby^[9].

Życie prywatne

Córka Tadeusza i Zofii Śledzińskich. Była żoną dziennikarza Jerzego Katarasińskiego (1936–1989). Ma córkę Kamę.

Zobacz też

• Lista posłów wielu kadencji (III RP)

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2015-06-04].
• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2012, s. 426.