Józef Budzik

Józef Budzik

kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1891 Łękawica k. Tarnowa
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	do 1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Okręgowy Zakład Gospodarczy nr V 16 Pułk Piechoty PKU Tarnów KRU Tarnów
Stanowiska	kierownik referatu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Józef Budzik (ur. 21 stycznia 1891 w Łękawicy k. Tarnowa, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan administracji Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława i Marii z Pisków^[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii austriackiej na froncie rumuńskim i włoskim^[1]. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Walczył na wojnie z bolszewikami, został ranny.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W latach 1923-1924 pełnił służbę w Rejonowym Zakładzie Gospodarczym w Tarnowie, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego nr V w Krakowie^[2][3]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 79. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy^[4]. W 1928 służył w 16 pułku piechoty w Tarnowie^[5]. W grudniu 1932 został przydzielony do PKU Tarnów^[6] na stanowisko kierownika referatu. Od 1938 na stanowisku kierownika I referatu w Komendzie Rejonu Uzupełnień Tarnów^[7]. W marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 58. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna^[8].

We wrześniu 1939 ewakuował się z personelem RKU na tereny wschodnie. Po 17 września 1939 zatrzymany przez Sowietów w rejonie Tarnopola^[9]. Osadzony w Kozielsku. Znajduje się na liście jeńców kozielskiego obozu z 6 grudnia 1939. 22 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD, lista wywózkowa 040/3 z 20 kwietnia 1940. Został zamordowany między 23 a 24 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 4 maja 1943. Figuruje na liście AM^[10] i Komisji Technicznej PCK pod numerem 909^[11]. W Archiwum Robla znajduje się spis przedmiotów znalezionych przy zwłokach^[12][11].

Józef Budzik był żonaty z Marią z Sandów (ur. 26 grudzień 1888), nauczycielką, z którą miał czworo dzieci^[1].

Syn Wiesław Budzik, żołnierz AK, aresztowany przez UB w związku ze sprawą kpt. Tadeusza Gajdy, ps. Tarzan, był torturowany nieludzko, (oblewano mu stopy benzyną i podpalano). W wyniku śledztwa Wojskowy Sąd Rejonowy w Krakowie dnia 27 września 1946 pod przewodnictwem kpt. Mariana Piękosza z udziałem asesora WSR por. Ludwika Kiełtyki wydał wyrok skazując Wiesława Budzika na śmierć. Wyrok wykonano 21 października 1946 r. na Montelupich w Krakowie^[13][14].

Upamiętnienie

• Przedszkole Publiczne w Łękawicy nosi Imię kpt. Józefa Budzika^[15]
• Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
• Na tablicy na ścianie kościoła w Łekawicy^[16].
• Na tablicy umieszczonej na ścianie kościoła kościół Filipinów, przy ul. Piłsudskiego 9 w Tarnowie^[17].
• Dąb Pamięci posadzony przy ul. Norwida 22 w Tarnowie przez IV Liceum Ogólnokształcące im. Jana Pawła II i Gimnazjum nr 10 w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Tarnowie. Certyfikat nr 000698/000930/WE/2009^[18]

Ordery i odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi^[8]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Kampania wrześniowa

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.