Józef Dąbrowski (pilot)

Józef Dąbrowski
sierżant pilot
Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1897 Żłobin
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1920 powiat taraszczański
Przebieg służby
Lata służby	od 1914
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego, Wojsko Polskie
Formacja	Błękitna Armia Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	16 eskadra wywiadowcza
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Józef Dąbrowski (ur. 4 kwietnia 1897 w Żłobinie, zginął 6 czerwca 1920 w Kijowie) – sierżant pilot Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Po ukończeniu szkoły miejskiej w Żłobinie 14 sierpnia 1914 roku został powołany do armii Imperium Rosyjskiego^[1]. Aż do wybuchu rewolucji służył w piechocie. Brał czynny udział w walkach przeciw Niemcom. Za odwagę i poświęcenie wielokrotnie był wymieniany w rozkazach dziennych oraz otrzymał kilka odznaczeń bojowych. 7 lipca 1917 w uznaniu zasług na polu walk został awansowany na stopień sierżanta. Po wybuchu rewolucji korzystając z zamieszania dezerteruje z armii carskiej i udaje się do Francji^[1].

22 marca 1918 roku został przyjęty do Armii Polskiej we Francji i przydzielony do szkoły pilotów. Po ukończeniu szkolenia wcielony został do 39 eskadry Breguetów, przemianowanej w marcu 1920 roku na 16 eskadrę wywiadowczą^[1]. W czasie walk z bolszewikami, w czasie współdziałania eskadry z 13 Dywizją Piechoty, odznaczył się wielką odwagą. W walkach pomiędzy 27 kwietnia a 15 maja pod Koziatynem, Maharyńcami i Humaniem wykonał dużą liczbę lotów bojowych wspomagając ataki polskiej piechoty^[1].

6 czerwca 1920 roku wracając z kolejnego lotu bojowego rozbił się na lotnisku kijowskim. Przyczyny katastrofy nie są znane. Najbardziej prawdopodobna z wersji zakłada, że pilot został zabity w czasie lotu, a stery samolotu przejął obserwator ppor. Stanisław Rudnicki, który nie posiadając stosownych umiejętności rozbił płatowiec podczas lądowania.

Pośmiertnie za wybitne zasługi dla lotnictwa polskiego został odznaczony Polową Odznaką Pilota, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8140 oraz Krzyżem Walecznych^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Marian Romeyko: Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, nakład Lucjana Złotnickiego, 1933. (pol.)
• Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.