Józef Ekkert

Józef Ekkert

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1884 Haczów
Data i miejsce śmierci	8 czerwca 1962 Wielka Brytania
Przebieg służby
Lata służby	do 1928
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	69 Pułk Piechoty
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	starosta
Odznaczenia

Józef Ekkert (ur. 17 kwietnia 1884 w Haczowie, zm. 8 czerwca 1962 w Wielkiej Brytanii) – doktor filozofii, nauczyciel, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, starosta powiatu ostrowskiego.

Życiorys

Urodził się 17 kwietnia 1884 w Haczowie jako syn rolnika Michała i Tekli z Szubertów^[1][2]. W 1903 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Leopold Dręgiewicz, Ksawery Jaruzelski, Ludwik Jus, Feliks Młynarski, Kazimierz Ślączka)^[3][4][5]. Pod koniec 1903 rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie, które ukończył z tytułem doktora filozofii^[2].

Od 1907 przystępował do egzaminów nauczycielskich z zakresu geografii i historii, po czym został zastępcą nauczyciela. W 1910 zdał nauczycielski egzamin podstawowy w zakresie historii i geografii^[6]. Jako kandydat stanu nauczycielskiego 31 sierpnia 1910 został mianowany zastępcą nauczyciela w C. K. Gimnazjum w Jarosławiu^[7]. Uczył tam historii i geografii oraz dziejów ojczystych i był opiekunem kółka geograficznego^[8][9]. W tym czasie był członkiem Towarzystwa Bursy Mikołaja Kopernika. 21 lipca 1912 został przeniesiony do C. K. II Szkoły Realnej we Lwowie^[10]. Tam także wykładał historię i geografię^[11].

Od 1909 do 1910 był członkiem Związku Walki Czynnej we Lwowie^[2]. Działał także w Związku Strzeleckim. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Był oficerem c. i k. 30 pułku piechoty. W ewidencji wojskowej figurował jako „Josef Ekiert”. 1 maja 1916 został mianowany porucznikiem rezerwy piechoty^[12].

9 listopada 1918 w Zamościu objął dowództwo nad III batalionem Chełmskiego pułku piechoty, późniejszego 35 pułku piechoty. Batalion zorganizował z Polaków – żołnierzy Kadry Zapasowej c. i k. 30 pułku piechoty. 25 maja 1919 dowództwo batalionu przekazał majorowi Leonowi Grotowi^[13]. Decyzją Rady Szkolnej Krajowej z 25 czerwca 1919 został mianowany nauczycielem rzeczywistym. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[14]. 20 października 1920 został odkomenderowany do Lidy w charakterze dowódcy obozu wyszkolenia przy 2 Armii. Podczas wojny polsko-bolszewickiej służył na froncie wołyńskim i litewsko-białoruskim^[2].

W 1921 pełnił służbę w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie, a jego oddziałem macierzystym był wciąż 35 pułk piechoty^[15] (formalnie pozostawał wtedy nadal nauczycielem Szkoły Realnej im. Jana i Andrzeja Śniadeckich we Lwowie tj. byłej C. K. II Szkoły Realnej^[16]). Był wykładowcą historii i kierownikiem gabinetu historyczno-geograficznego. Za wiedzę i takt pedagogiczny zyskał najwyższe uznanie młodzieży kadeckiej^[17]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 215. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 35 pułk piechoty^[18]. Decyzją z 20 marca 1923 został odkomenderowany na kurs Dowódców Piechoty w Rembertowie. W 1923 pełnił służbę w 68 pułku piechoty w Krotoszynie na stanowisku dowódcy batalionu sztabowego^[19], a w następnym roku dowódcy II batalionu^[20]. W 1925 był zastępcą dowódcy 69 pułku piechoty w Gnieźnie^[21]. Z dniem 1 marca 1928 został przeniesiony do dyspozycji komendanta kadry oficerów piechoty^[22]. Następnie został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych^[23][2]. Z dniem 31 sierpnia 1928 został przeniesiony do rezerwy, „z pozostawieniem w administracji ogólnopaństwowej”^[24]. 14 kwietnia 1933 został przeniesiony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VII. Był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W 1934 przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VII jako podpułkownik rezerwy piechoty był reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Ostrów Poznański^[25].

Od 25 lipca 1928 miał upoważnienie do zastępowania starosty powiatu ostrowskiego^[26]. 7 września 1928 został mianowany radcą wojewódzkim. Pełnił funkcję starosty powiatowego w Rawiczu^[27]. 30 grudnia 1932 został mianowany na stanowisko starosty powiatu ostrowskiego. Funkcję pełnił w kolejnych latach^[28][2] do 1939^[29]. Był prezesem oddziału Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, członkiem zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża, prezesem rady powiatowej Ochotniczych Straż Pożarnych, prezesem Komitetu do Walki z Bezrobociem^[2].

Po wojnie zamieszkiwał w Londynie^[30]. Jego pasją był śpiew i zbieranie pieśni oraz dzieje jego rodzinnej wsi Haczów. Był członkiem chóru im. Fryderyka Szopena w Londynie (w okresie nauki szkolnej był tenorem chóru w sanockim gimnazjum)^[31]. Zmarł 8 czerwca 1962^[32]. Został pochowany na Cmentarzu North Sheen w Londynie (obok niego spoczęli Lidia Iranek-Osmecka ur. 1903, zm. 1985 oraz Jerzy Iranek-Osmecki ur. 1928, zm. 2010)^[33].

Publikacje

• Bitwa pod Książem 29.IV.1848
• Bitwa pod Sokołowem 2.V.1848 roku (1925)^[34][35]

Ordery i odznaczenia

polskie

• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 9 listopada 1932^[27], 23 listopada 1938^[2])
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (6 września 1929)^[2]
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę (11 listopada 1938)
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (14 maja 1938)
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[36]
• Odznaka Pamiątkowa Straży Granicznej (11 listopada 1932)

austro-węgierskie

• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (12 czerwca 1917)
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (11 stycznia 1918)
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (20 lipca 1916)
• Krzyż Wojskowy Karola

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Władysław Brzychaczek: Zarys historii wojennej 35-go Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Witold Lisowski: Polskie korpusy kadetów 1765–1956. Z dziejów wychowania. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06845-3.
• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 166.
• Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. Errata do Księgi pamiątkowej Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958 (s. 2). – Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 97–98.
• Archiwum Wschodnie. Kolekcje osobiste, tematyczne i środowiskowe. Ośrodek Karta, 2012. [dostęp 2014-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-08)].

Linki zewnętrzne

• Opis kolekcji Józefa Ekkerta w zbiorach Ośrodka KARTA