Józef Miąso

Józef Miąso (ur. 10 lutego 1930 w Witkowicach) – historyk, historyk wychowania. Specjalizuje się w zakresie badań historii oświaty polskiej XIX i XX w., w tym w zagadnieniach historii szkolnictwa zawodowego, szkolnictwa polonijnego i dziejów uniwersytetów, a także biografiach wybitnych polskich filozofów i pedagogów.

Życiorys

Studia na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1955. Został zatrudniony w Pracowni Historii Oświaty PAN. Doktorat uzyskał w 1959, habilitował się w 1966. W latach 1968-1974 kierownik Pracowni Dziejów Oświaty, od 1972 profesor PAN, od 1973 profesor UW. Od 1974 do 1989 kierownik, a następnie – od 1977 – dyrektor Instytutu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN.

Od 1955 należał do PZPR[1][2].

Odznaczenia

W czasach PRL był odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej[1].

Wybrane publikacje

  • Uniwersytet dla wszystkich, Warszawa 1960,
  • Ludwik Krzywicki, Warszawa 1964,
  • Szkolnictwo zawodowe w Królestwie Polskim w latach 1815-1915, Wrocław 1966,
  • Dzieje oświaty polonijnej w Stanach Zjednoczonych, Warszawa 1970,
  • The History of the education of Polish immigrants in the United States, New York 1977,
  • Szkoły zawodowe w Polsce w latach 1918-1939: ich rozwój, organizacja i funkcje społeczne, Wrocław 1988,
  • Wybrane prace z historii wychowania XIX-XX w., Warszawa 1997,
  • Łukasz Kurdybacha, Pisma wybrane, pod redakcją J. Miąso, t. I-II, Warszawa 1976,
  • Historia wychowania. Wiek XX, tomy I-II, pod redakcją J. Miąso, Warszawa 1980 i następne wydania.

Przypisy

  1. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 611. ISBN 83-223-2073-6.
  2. ↑ Spętana akademia, Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL, materiały Służby Bezpieczeństwa (1967–1987), wybór, wstęp i opracowanie: Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski, t. I, Warszawa 2009, s. 329.

Bibliografia

Linki zewnętrzne