Józef Sałaciński

Józef Sałaciński
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1921
Rokitno

Data śmierci

20 marca 1998

profesor nauk technicznych
Specjalność: teletransmisja
Alma Mater

Politechnika Gdańska

Doktorat

1960

Profesura

1964

Doktor honoris causa
Uniwersytet Techniczny w Dreźnie1989
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Gdańska
Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Józef Sałaciński (ur. 21 stycznia 1921 w Rokitnie, zm. 20 marca 1998) – naukowiec i organizator nauki, profesor doktor inżynier telekomunikacji, specjalista w dziedzinie teletransmisji.

Życiorys

Józef Sałaciński maturę zrobił w 1939 roku w męskim liceum matematyczno-fizycznym w Bydgoszczy przy ul. Kopernika. W 1945 rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej (specjalność teletechnika), które ukończył w roku 1951. Już w latach 1948-82 pracował w Politechnice Gdańskiej, kolejno jako asystent (1948-1953), adiunkt (1953-1957), zastępca profesora (1957-1961), starszy wykładowca (1961-1964) i profesor nadzwyczajny (1964-1982). W roku 1960 na tej samej uczelni uzyskał stopień doktora na podstawie pracy Teoria kabla koncentrycznego o izolacji polietylenowo-ferrytowej. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1964 roku.

Po powstaniu Wydziału Łączności w 1952 roku pełnił funkcje: p.o. kierownika Katedry i Zakładu Teletransmisji Przewodowej (1956-1965), kierownika Katedry Teletransmisji (1966-1969), dyrektora Instytutu Technologii Elektronowej (1969-1971), kierownika Zakładu Teletransmisji (1972-1974), potem Zakładu Teleelektroniki (1974-1982). W ciągu jego lat pracy wydział zmieniał nazwy: 1952–1966 funkcjonował jako Wydział Łączności, w latach 1966–1996 jako Wydział Elektroniki.

W ramach działalności naukowej i dydaktycznej zajmował się konstrukcją i technologią urządzeń teletransmisyjnych oraz aparatury pomiarowo-kontrolnej dla potrzeb kontroli produkcji w przemyśle elektronicznym i teleelektronicznym. Stworzył w Politechnice Gdańskiej pionierski ośrodek badawczy z zakresu technologii sprzętu elektronicznego i teleelektronicznego oraz aparatury pomiarowo-kontrolnej. Bardzo istotne dla Wydziału Elektroniki było też sprawowanie w latach 1959-1968 funkcji przewodniczącego Senackiej Komisji Budżetowej i Lokalowej oraz funkcja Koordynatora budowy nowego budynku dla Wydziału Elektroniki. Projekt gmachu wykonano w 1961, budowę ukończono w pierwszym etapie w 1968, drugą część gmachu w 1972. W 1973 roku oddano dwa audytoria dla Wydziału Elektroniki.

W latach 1979-1982 był zastępcą dyrektora Instytutu Telekomunikacji i równolegle kierownikiem Studium podyplomowego w latach 1979-1980. Był dwukrotnie dziekanem Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej w latach 1966-1967 i 1971-1972. W latach 1967-1969 i 1971 był prorektorem Politechniki Gdańskiej ds. ogólnych. W latach 1971-1984 równolegle pracował na Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy (do 1974 r. WSI, następnie ATR) jako profesor nadzwyczajny w Instytucie Telekomunikacji i Elektrotechniki. Józef Sałaciński w latach 1982-1984 był rektorem ATR w Bydgoszczy

W latach 1976-1982 pełnił funkcję pełnomocnika Rektora ds. współpracy ze szkołami wyższymi NRD. W 1989 r. otrzymał tytuł doktora Honoris Causa Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie za zasługi położone na polu organizowania współpracy pomiędzy tą uczelnią a PG, a także wobec innych wyższych uczelni NRD - w Berlinie, Rostocku i Ilmenau. Otrzymanie doktora HC poprzedziło otrzymanie w 1980 roku medalu Wyższej szkoły Komunikacji w Dreźnie, której patronem był Friedrich List.

Jest autorem lub współautorem licznych publikacji naukowych – 38, w tym 2 książki. Otrzymał 38 patentów naukowych.

Prowadził ożywioną działalność w sferze organizacji i doskonalenia dydaktyki w szkolnictwie wyższym. Był przewodniczącym Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Elektroniki. Był również członkiem kilku podzespołów Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego oraz kilku organizacji powołanych do współdziałania nauki i przemysłu. Przewodniczył wielokrotnie komisjom ministerialnym oceny wdrożeń nowych technologii w przemyśle w tym: w Komitecie Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Komisji Głównej Elektroniki i Telekomunikacji, Komitecie Nauki i Techniki. Radzie Naukowej, Naukowo-Produkcyjnym Centrum Półprzewodników oraz był członkiem Polskiego Komitetu Współpracy z Alliance Francaise.

Otrzymał dwukrotnie nagrodę Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki, dziewięciokrotnie nagrodę indywidualną Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, względnie Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego oraz nagrodę zespołową Ministra Przemysłu Maszynowego. Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz siedmioma medalami i odznakami honorowymi resortowymi. Otrzymał też tytuł honorowy „Zasłużony Nauczyciel PRL”.

Życie prywatne

Ojcem Józefa Sałacińskiego był leśniczy Franciszka Kazimierza Sałacińskiego, jego matką była Stanisława z d. Zedniczek. Jego rodzina opuściła Rosję w 1922 podczas wysiedleń po utworzeniu ZSRR. Przesiedleńcy zamieszkali w leśniczówce w Brdyujściu (późniejsza dzielnica Bydgoszczy). Miał dwóch braci – Kazimierza i Zygmunta, inżyniera energetyka. Był bratem stryjecznym Zbigniewa Jana Sałacińskiego. Podczas wojny w 1939 r. był wywieziony na roboty do Niemiec, gdzie za część zarobionych pieniędzy kupował książki naukowe, dzięki którym rozpoczął samodzielnie studia. Z zawartego w 1949 roku małżeństwa z Hanną Krystyną z d. Hoffman mieli 3 córki: Ewę, Bożenę i Małgorzatę.

Zmarł 20 marca 1998 roku, pochowany został w Gdańsku.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

POL Odznaka tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej BAR.png
Autor: Jakubkaja, Licencja: CC BY-SA 3.0
Baretka odznaki tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej