Język czukocki

ԓыгъоравэтԓьэн йиԓыйиԓ (ḷŭg̣"orawetḷ'en jiḷŭjiḷ)

Obszar	Federacja Rosyjska → Czukocki Okręg Autonomiczny
Liczba mówiących	5100 (2010 r.)
Pismo/alfabet	cyrylica (dawniej łacińskie)
Klasyfikacja genetyczna
Języki czukocko-kamczackie Języki czukockie Język czukocki
Status oficjalny
UNESCO	4 poważnie zagrożony↗
Ethnologue	6b zagrożony↗
Kody języka
Kod ISO 639-2↗	mis
Kod ISO 639-3↗	ckt
IETF	ckt
Glottolog	chuk1273
Ethnologue	ckt
GOST 7.75–97	чук 800
WALS	chk
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Słownik języka czukockiego w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język czukocki – język Czukczów, zaliczany do gałęzi czukockiej języków czukocko-kamczackich. Mówi nim ok. 5100 osób^[1]. Poza Czukczami językiem tym posługuje się jeszcze społeczność wymierającego ludu Kereków oraz część Czuwańców.

Ma kilka dialektów: ueleński (najważniejszy), czauński, enmyliński, nunligrański i chotyrski. Różnice między dialektami są niewielkie.

W języku czukockim występuje harmoniczność samogłosek. Zaliczany do języków aglutynacyjnych. Ma kilka typów deklinacji i koniugacji. Czasownik odmienia się ze względu na podmiot i dopełnienie (podobnie jak w języku baskijskim). Cechą charakterystyczną składni jest ergatywność. W słownictwie występuje dużo zapożyczeń z rosyjskiego.

Od 1931 pismo oparte na alfabecie łacińskim; od 1936 na cyrylicy z dodatkiem liter Ӄӄ i Ӈӈ.

Alfabet

Przypisy