Język filipiński
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | ok. 25 mln | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| Status oficjalny | |||||
| język urzędowy | Filipiny | ||||
| Organ regulujący | Komisyon sa Wikang Filipino | ||||
| Ethnologue | 1 narodowy↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| Kod ISO 639-2↗ | fil | ||||
| Kod ISO 639-3↗ | fil | ||||
| IETF | fil | ||||
| Glottolog | fili1244 | ||||
| Ethnologue | fil | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język filipiński (oficjalna nazwa w latach 1937–1987 Pilipino, od 1987 roku Filipino[2]) – jeden z dwóch języków urzędowych Filipin (drugim jest angielski). Jest to zaadaptowana postać języka tagalskiego, wzbogacona o słownictwo pochodzące z innych języków filipińskich. Należy do zachodniej gałęzi rodziny języków malajsko-polinezyjskich.
Jest to język rodzimy znaczącej części mieszkańców centralnych rejonów Filipin; używa go jako ojczystego około 25 milionów osób.
W roku 1987 dokonano reformy ortografii, dodając litery c, f, j, ñ, q, v, x oraz z, głównie w celu zapisu zapożyczeń z hiszpańskiego i angielskiego.
W przeciwieństwie do wielu innych języków Azji Południowo-Wschodniej (ale podobnie jak np. malajski) filipiński nie jest językiem tonalnym[3].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Ethnologue report for language code: fil
- ↑ Renato Perdo (red.), Pocket Tagalog dictionary, Hong Kong: Periplus Editions, 2005, ISBN 978-0-7946-0345-8, OCLC 61252120 (ang.).
- ↑ Philipp Strazny: Encyclopedia of Linguistics: M-Z. Fitzroy Dearborn, 2005, s. 1118. ISBN 978-1-57958-451-1. [dostęp 2022-03-28]. (ang.)
Bibliografia
- John U. Wolff, Pilipino Phrasebook. Lonely Planet Publications 1988. (ang.)
- Alfred Franciszek Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).