Język staro-wysoko-niemiecki

Althochdeutsch
Obszar

Niemcy i inne

Liczba mówiących

Język wymarły

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy-
Organ regulujący-
Kody języka
Kod ISO 639-1-
Kod ISO 639-2goh
Kod ISO 639-3goh
IETFgoh
Glottologoldh1241
SIL-
Występowanie
Ilustracja
Przybliżony zasięg kontynentalnych języków zachodniogermańskich na początku X wieku:

     język staro-holenderski

     język staro-wysoko-niemiecki

     język staro-fryzyjski

     język starosaksoński

W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Słownik języka staro-wysoko-niemieckiego
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język staro-wysoko-niemiecki (niem. Althochdeutsche Sprache), in. język staro-górno-niemiecki – najstarsza forma języka niemieckiego.

Język staro-wysoko-niemiecki wyodrębnił się z grupy języków zachodniogermańskich ok. 500 r. na terenie obecnej południowej i środkowej RFN w wyniku procesu zwanego drugą przesuwką germańską (zob. prawo Grimma). Na obecnym obszarze północnych Niemiec proces ten nie miał miejsca i rozwinął się tam odrębny język dolnoniemiecki.

Najstarsze zabytki języka staro-wysoko-niemieckiego sięgają połowy wieku VIII, aczkolwiek istnieje również pewna liczba napisów runicznych w starszym futharku z wieku VI.

Język staro-wysoko-niemiecki zapisywany był alfabetem łacińskim, który został jedynie nieznacznie zmodyfikowany w celu przystosowania go do staro-wysoko-niemieckiego systemu fonetycznego.

Literatura staro-wysoko-niemiecka obejmuje przede wszystkim teksty religijne, tłumaczenia Biblii, nieliczne utwory poetyckie i użytkowe.

Zobacz też

Media użyte na tej stronie

Historical West Germanic language area.png
Autor: Vlaemink Edytuj to w Danych Strukturalnych na Commons, Licencja: CC BY-SA 4.0
Map of the Old Dutch (yellow), Old Saxon (purple), Old Frisian (orange) and Old High German (green) language areas.