Języki japońskie

Języki japońskie
Obszar

Wyspy Japońskie

Liczba mówiących

ok. 120 mln

Kody rodziny językowej
Glottologjapo1237
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki japońskie[1] (in. języki japoniczne[2]) – rodzina językowa, której zasięg terytorialny jest ograniczony do Wysp Japońskich oraz do diaspory japońskiej.

Klasyfikacja języków japońskich

Do języków japońskich zaliczają się następujące języki[3]:

  • Język japoński
  • Języki riukiuańskie (in. język luczuański)
    • Język amami-okinawa (in. język północnoriukiuański)
      • Język kikaijima
      • Język amami-ōshima
        • Język amami-ōshima (północny) (górny)
        • Język amami-ōshima (południowy) (dolny)
      • Język tokunoshima
      • Język okinoerabu
        • Język okinoerabu (zachodni)
        • Język okinoerabu (wschodni)
      • Język yoron
      • Język kunigami (in. język północnookinawski)
      • Język południowoookinawski
    • Język sakishima (in. język południoworiukiuański)
      • Języki miyako
        • Język miyako
        • Język irabo
        • Język tarama
      • Język yaeyama
    • Język yonaguni

Pochodzenie języków japońskich

Ewentualne pokrewieństwo języków japońskich z innymi językami świata nie jest ustalone[4]. Istnieją hipotezy lokujące języki koreański oraz języki japońskie w rodzinie języków ałtajskich bądź też wskazujące na mieszane pochodzenie języków japońskich od języków ałtajskich oraz austronezyjskich (z przewagą języków austronezyjskich)[5]. Hipotezy umieszczające języki japońskie w rodzinie języków drawidyjskich „niewiele się zdają mieć z nauką wspólnego”[5].

Zasięg występowania języków japońskich

Zasięg terytorialny jest ograniczony do Wysp Japońskich oraz do diaspory japońskiej, której największe skupisko występuje na terenie Stanów Zjednoczonych (ok. 1 mln)[1]. Językami japońskimi posługuje się około 120 mln osób[1] (w tym około 900.000 językami riukiuańskimi[3]).

Przypisy

  1. ↑ a b c Majewicz 1989 ↓, s. 54.
  2. ↑ Aleksandra Jarosz: Wybrane elementy opisu języka miyako-riukiuańskiego. W: Verba et imagines Iaponiae. Nowe trendy i kierunki badań w polskiej japonistyce w 5. rocznicę powołania studiów japonistycznych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Red. Adam Bednarczyk, Marcelina Leśniczak, Wojciech J. Nowak. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2014, s. 447–457, seria: Japonica Toruniensia 3. ISBN 978-83-231-3484-8.
  3. ↑ a b Majewicz 1989 ↓, s. 55.
  4. ↑ Majewicz 1989 ↓, s. 54–56.
  5. ↑ a b Majewicz 1989 ↓, s. 56.

Bibliografia