Języki mieszane

Języki mieszane[1][2] – języki kształtujące się w sytuacji kontaktu językowego, łączące elementy dwóch lub kilku języków. Ich status z perspektywy językoznawstwa historyczno-porównawczego nie został dobrze ustalony[3].

Na płaszczyźnie strukturalnej i słownikowej języki mieszane dają się sprowadzić do języków źródłowych (przeważnie dwóch), czym różnią się od innych typów języków kontaktowych: pidżynowych i kreolskich[4]. U genezy języków pidżynowych i kreolskich najczęściej stoi szereg różnych języków, i choć korzenie słownictwa są łatwe do ustalenia, to ich struktura gramatyczna ma zwykle niejasne, trudne do określenia podłoże[4][5]. Formy te odróżniają także okoliczności powstawania oraz sposób funkcjonowania w przestrzeni społecznej. O ile języki kreolskie powstają z potrzeby porozumienia się między różnymi grupami ludności, to języki mieszane kształtują się w grupach, które dzielą wspólny język[4][6]. Język mieszany zwykle współistnieje z pokrewnymi mu językami źródłowymi i nie musi być używany jako język ojczysty, natomiast języki kreolskie są przyjmowane jako prymarne języki etniczne[4]. Języki mieszane służą wyrażaniu nowej tożsamości społecznej[4] lub podtrzymywaniu tożsamości etnicznej w nowym środowisku językowym[6].

W innym ujęciu języki pidżynowe i kreolskie rozpatruje się jako typy języków mieszanych[3][7][8].

Pewien stopień wymieszania wykazują wszystkie języki świata, czego świadectwem jest występowanie zapożyczeń słownikowych. Rozróżnienie między językami mieszanymi a językami podlegającymi zjawiskom socjolingwistycznym (kontakt językowy, code switching, zapożyczanie) nie zostało dobrze wypracowane na gruncie lingwistyki[9][10]. Niektórzy językoznawcy wskazują jednak na istnienie zjawiska mieszania (hybrydyzacji) języków, a języki mieszane uznają za odrębną warstwę języków, skutecznie wymykającą się tradycyjnym teoriom lingwistycznym[3][11].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Henryk Ułaszyn, Język złodziejski, Łódź: Łódzkie Towarzystwo Naukowe, 1951, s. 23, OCLC 3373045 [dostęp 2022-07-27] (pol.).
  2. ↑ Agnieszka Doczekalska, Język prawny w tworzeniu i transpozycji prawa Unii Europejskiej. Procesy hybrydyzacji, Wolters Kluwer, 2021, s. 109, ISBN 978-83-8223-912-6 [dostęp 2022-07-27].
  3. ↑ a b c Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 181, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
  4. ↑ a b c d e Viveka Velupillai, Pidgins, Creoles and Mixed Languages: An Introduction, Amsterdam: John Benjamins Publishing Company, 2015, s. 70, DOI: 10.1075/cll.48, ISBN 978-90-272-6884-6, OCLC 900333013 (ang.).
  5. ↑ Peter Bakke, A Language of Our Own: The Genesis of Michif, the Mixed Cree-French Language of the Canadian Metis: The Genesis of Michif, the Mixed Cree-French Language of the Canadian Metis, New York–Oxford: Oxford University Press, USA, 1997, s. 195, ISBN 978-0-19-802575-7 (ang.).
  6. ↑ a b Jan Pokorný, Lingvistická antropologie: jazyk, mysl a kultura, Praha: Grada Publishing, 2010, s. 149, ISBN 978-80-247-2843-8 (cz.).
  7. ↑ Barbara Hlibowicka-Węglarz, O „cudownych formacjach”, czyli rzecz o językach kreolskich, „LingVaria”, 13 (25), 2018, s. 21–36, DOI: 10.12797/lv.13.2017.25.02, ISSN 2392-1226.
  8. ↑ Jiří Černý, Malé dějiny lingvistiky, Praha: Portál, 2005, s. 209, ISBN 978-80-7178-908-6, OCLC 892051404 (cz.).
  9. ↑ Jacques Arends, Pieter Muysken, Norval Smith, Pidgins and Creoles: An introduction, Amsterdam: John Benjamins Publishing, 1994, ISBN 978-90-272-9950-5, OCLC 705531391 (ang.).
  10. ↑ Yaron Matras, Mixed languages: a functional–communicative approach, „Bilingualism: Language and Cognition”, 3 (2), 2000, s. 79–99, DOI: 10.1017/S1366728900000213 (ang.).
  11. ↑ Jozef Genzor, Jazyky sveta: história a súčasnosť, wyd. 1, Bratislava: Lingea, 2015, s. 497, ISBN 978-80-8145-114-0, OCLC 950004358 (słow.).