Jan Bobrowicz

Jan Bobrowicz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	12 listopada 1928 Wymyślin
Data i miejsce śmierci	31 października 2000 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1951 - 1991
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
Stanowiska	zastępca szefa Komitetu Technicznego Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Układu Warszawskiego w Moskwie
Odznaczenia

Grób Jana Bobrowicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Jan Bobrowicz (ur. 12 listopada 1928 w Wymyślinie, zm. 31 października 2000 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Przed wojną skończył 4 klasy szkoły powszechnej.

Podczas okupacji pracował w niemieckim majątku w Kwidzynie i w gospodarstwie rolnym Ławiczek. Od lutego 1945 do 1947 zaliczył 4 klasy gimnazjum.

We wrześniu 1947 wstąpił do Wojska Polskiego we Włocławku i do 1949 uczył się w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu, uzyskując stopień podporucznika. W sierpniu 1951 został dowódcą plutonu rozpoznania wzrokowego w 38 Dywizjonie Artylerii Rozpoznania Pomiarowego, a w styczniu 1952 dowódcą baterii rozpoznawczo-topograficznej.

W latach 1953 - 1958 odbył studia w Akademii Artyleryjsko-Inżynieryjnej w ZSRR, ukończył je jako magister inżynier elektromechanik. Później do 1961 na kursie przy Wyższej Szkole Artyleryjsko-Inżynieryjnej w ZSRR. Od 1959 pełnił służbę w Departamencie Uzbrojenia MON, gdzie kierował wydziałami, a następnie oddziałami. Od lutego 1974 był zastępcą szefa Służby Uzbrojenia i Elektroniki MON. W sierpniu 1976 został komendantem Wojskowego Instytutu Techniki Uzbrojenia w Zielonce k. Warszawy. Od 30 września 1978 był dyrektorem Departamentu Rozwoju i Produkcji Specjalnej w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego. 2 września 1983 został sekretarzem Komitetu Przemysłu Obronnego Rady Ministrów. Od 11 września 1985 pełnił służbę na stanowisku zastępcy Głównego Inspektora Techniki WP i szefa Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej. 26 września 1985 został mianowany generałem brygady. Nominację otrzymał w Belwederze z rąk przewodniczącego Rady Państwa Henryka Jabłońskiego. 2 lipca 1989 został zastępcą szefa Komitetu Technicznego Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Układu Warszawskiego w Moskwie.

25 lipca 1991 został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i 24 października 1991 przeniesiony w stan spoczynku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera EII-9-4)^[1].

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[2]:

• podporucznik - 1949
• porucznik - 1950
• kapitan - 1953
• major - 1958
• podpułkownik - 1963
• pułkownik - 1967
• generał brygady - 1985

Odznaczenia i wyróżnienia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1988)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1971)
• Złoty Krzyż Zasługi (1966)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1952)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1974)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Medal 30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych (Kuba) (1987)
• Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1983)

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 164-166.

Przypisy