Jan Damascen Lubieniecki

Jan Damascen Lubieniecki
Data urodzenia	ok. 1651
Data śmierci	1714
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	23 stycznia 1711
Sakra biskupia	1711

Jan Damascen Lubieniecki herbu Rola (ur. ok. 1651, zm. 1714 w Wohyniu) – polski duchowny katolicki, biskup bakowski, dominikanin.

Życiorys

W 1667 wstąpił do zakonu dominikanów, śluby zakonne złożył 7 października 1668. Kształcił się w Warszawie i Krakowie. W latach 1671–1686 wykładał filozofię tomistyczną w Lyonie. Po powrocie został kaznodzieją nadwornym króla Polski Jana III Sobieskiego. W latach 1689–1690 był przeorem klasztoru dominikanów w Sieradzu i w 1691 w Brześciu Kujawskim. Uzyskał doktorat teologii i został dwukrotnie przeorem klasztoru w Warszawie (od 10 grudnia 1691 do 1694 i od 22 marca 1708 do 1711)^[1]. W 1700 mianowany profesorem w Collegium sopra Minerva w Rzymie. W 1704 na kapitule w Łańcucie wybrany prowincjałem dominikanów. Mianowany prokuratorem komisji papieskiej do beatyfikacji Czesława Odrowąża.

Przedstawiony na wakujące biskupstwo bakowskie, otrzymał nominację papieską 23 stycznia 1711, przyjmując sakrę biskupią w Rzymie. Rezydował w Polsce osobiście podejmując wizytację parafii na terenie swojej diecezji w 1714^[2].

Przypisy