Jan Nepomucen Marwicz

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	9 stycznia 1857
Konsekrator	Franciszek Stefanowicz
Współkonsekratorzy	Antoni Frenzel; Jerzy Jeschke
Współkonsekrowani biskupi
Jan Chryzostom Janiszewski	23 lipca 1871

Jan Nepomucen Marwicz (ur. 20 kwietnia 1795 w Tuchlinie, zm. 29 marca 1886 w Pelplinie) – duchowny katolicki, biskup chełmiński.

Życiorys

Brał udział jako oficer armii pruskiej w bitwie pod Lipskiem, gdzie uratował życie królewiczowi pruskiemu, późniejszemu cesarzowi Wilhelmowi I. Studiował na wydziale teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego oraz w Bonn. 10 kwietnia 1830 w Pelplinie przyjął święcenia kapłańskie. Został proboszczem w Tucholi. W 1843 został kanonikiem chełmińskim.

3 sierpnia 1857 został mianowany przez papieża Piusa IX biskupem chełmińskim. Konsekrowany 9 stycznia 1857 przez biskupa pomocniczego poznańskiego Franciszka Stefanowicza w Pelplinie. Rozbudował Collegium Marianum oraz seminarium duchowne w Pelplinie. W 1876 działania kulturkampfu doprowadziły do zamknięcia seminarium i Collegium Marianum. Inicjował działania przeciwko germanizacji w diecezji, był wrażliwy na biedę. W 1863 ofiarował Sierakowicom przytułek dla ubogich. Dzięki jego pomocy franciszkanie w Wejherowie, wyrzuceni ze swojego klasztoru, wznieśli nowy i zamieszkali w nim 1 kwietnia 1873. Biskup Marwicz był syndykiem apostolskim franciszkańskiej Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w Prusach i w Wielkim Księstwie Poznańskim (dzisiaj Prowincja Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych w Katowicach)^[1]. Leon XIII mianował go asystentem tronu papieskiego.

↑ Grzegorz Wiśniowski OFM: Franciszkanie-reformaci na ziemiach zabranych przez Prusy w latach 1815-1918. W: Joachim Roman Bar (pod red.): Zakony św. Franciszka w Polsce w latach 1772-1970. Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej, 1978, s. 169.