Jan Oczapowski

Jan Chrzciciel Oczapowski (ur. 1800 w Pociejkach, zm. 7 marca 1871 w Warszawie) – polski lekarz, członek Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego (1825) i Towarzystwa Naukowego Krakowskiego (1848); twórca polskiej nazwy tlenu.

Studiował medycynę w Wilnie (uczeń Jędrzeja Śniadeckiego), doktoryzował się w 1824 r. na podstawie rozprawy De ascultatione mediali. Od 1826 r. był lekarzem wojskowym w Warszawie, od 1842 "lekarzem departamentów senatu", a następnie został ordynatorem w Szpitalu Ewangelickim. Wydał: Wiadomości o używaniu wód Buska i Wykład praktyczny chorób kołtunowych. Jest autorem polskiej nazwy pierwiastka "tlen" (od słowa "tlić"). Nazwę tę zaproponował przed rokiem 1851 i została ona zaakceptowana przez większość polskiego środowiska chemicznego w ciągu ok. 10 lat[1][2].

W 1824 Jan Oczapowski (w pracy doktorskiej) i Feliks Rymkiewicz przedstawili w Wilnie pierwsze polskie opracowania na temat zastosowania stetoskopu w diagnostyce chorób układu krążenia.

Był młodszym bratem Michała i Antoniego Oczapowskich.

Przypisy

  1. ↑ Jan Oczapowski: Projekt do słownictwa chemicznego. Warszawa: 1853. Przedruk: Uwagi o tlenie (oxygenium). Ogłoszone przez Jana Oczapowskiego. (1853).. „Chemik Polski”. Rok X (12), s. 264-269, 1910-06-15. 
  2. ↑ Władysław Leppert. Jan Oczapowski. „Chemik Polski”. Rok X (12), s. 269-272, 1910-06-15. 

Linki zewnętrzne