Jan Płotnicki

Jan Płotnicki

pułkownik MO
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1889 Gródek Jagielloński
Data i miejsce śmierci	11 września 1954 Warszawa
Przebieg służby
Stanowiska	kmdt woj. PP w Łucku (1932–1934) kmdt woj. PP w Tarnopolu (1934–1935) kmdt Centrum Wyszkolenia MO w Słupsku (1945–1947)
Odznaczenia

Grób Jana Płotnickiego na cmentarzu Powązkowskim

Jan Płotnicki (ur. 28 sierpnia 1889 w Gródku Jagiellońskim, zm. 11 września 1954 w Warszawie) – polski policjant (inspektor PP) i milicjant (pułkownik MO).

Życiorys

Jego rodzice byli nauczycielami. Był członkiem Związku Strzeleckiego (1912–). Został wcielony do 34. pułku obrony krajowej armii austro-węgierskiej. Wziął udział w działaniach I wojny światowej, 24 listopada 1914 w rejonie Dęblina został wzięty do niewoli rosyjskiej i zesłany w głąb Rosji – był nad Bajkałem i na Uralu. Do Polski powrócił w 1918. Bezpośrednio po powstaniu II RP, z rekomendacji Bolesława Wieniawy Długoszowskiego był zatrudniony w kancelarii wojskowej Belwederu. W 1919 został skierowany do służby w upaństwowionej Milicji Ludowej Robotniczej Partii Polskich Socjalistów. Później sprawował różne funkcje w Policji Państwowej, m.in. adiutanta komendanta głównego, kierownika wydziału dyscyplinarnego w Komendzie Głównej (1926). W latach 1928–1929 odbył staż w Komendzie Wojewódzkiej we Lwowie, gdzie przygotowano go do objęcia stanowiska komendanta wojewódzkiego PP w Łucku (1932–1934), następnie w Tarnopolu (1934–1935). Od 1935 był oficerem inspekcyjnym Komendy Głównej.

Po wybuchu II wojny światowej, wraz z komendantem głównym i innymi policjantami po przekroczeniu granicy rumuńskiej został internowany w Targoviste. Po zwolnieniu, w Slatinie zajmował się edukacją polskich dzieci pozostawionych w Rumunii. W sierpniu 1940 wrócił do Warszawy. W okresie okupacji niemieckiej kierował Centralą Odzieżową dla Policji Polskiej GG i policji ukraińskiej.

Po II wojnie światowej z rekomendacji Zofii Gomułkowej mianowano go komendantem Centrum Wyszkolenia MO w Słupsku (1945–1947). Aresztowany w Warszawie w październiku 1947 i osadzony w areszcie przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Skazany 28 maja 1952 na siedem lat więzienia, w dwa lata później, 2 sierpnia 1954 zwolniony z dalszego odbywania kary ze względu na zły stan zdrowia.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 103-4-2)^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[2]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[3]
• Złoty Krzyż Zasługi (1924)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 (1929)
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929)
• Odznaka Pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej (1919)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Biogram IPN

Bibliografia

• Robert Litwiński, Skutki działań wojennych w 1939 r. dla policji w Małopolsce Wschodniej, Dzieje Najnowsze, Rocznik XXXIX – 2007.
• Michał Kowalski, Niezwykłe losy pierwszego komendanta, Głos Pomorza z 9 marca 2007.
• Marcin Kania, Losy funkcjonariuszy policji II Rzeczypospolitej Polskiej w Polsce Ludowej, Pamięć i Sprawiedliwość, IPN Warszawa nr 1/2012, s. 421–451.
• Marta Grzybowska. Komendant Płotnicki. „Przegląd Prewencyjny”. Nr 2, s. 8–9, 2010-05-28. Słupsk: Komenda Szkoły Policji. ISSN - 7872 2080 - 7872.