Jan Skorb
 rotmistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | od 1939 do 1945 |
| Jednostki | Okręg Nowogródek AK |
| Stanowiska | komendant okręgu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small} _BAR.svg){kind=small}   | |
Jan Skorb ps. Boryna, Puszczyk (ur. 6 grudnia 1910 w Rynkowcach, powiat Szczuczyn; zm. 12 grudnia 1988 w Lęborku) – polski dowódca wojskowy, rotmistrz Wojska Polskiego[1], oficer Armii Krajowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Lata wojny
Syn Marcina i Michaliny z d. Powajbo[2].
Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, brał udział w kampanii wrześniowej. Ranny, trafił do niewoli radzieckiej. Po paru miesiącach uciekł. Za jego ujęcie wyznaczono nagrodę 10 000 rubli[2].
W ramach pracy konspiracyjnej pracował jako sekretarz niemieckiej żandarmerii w Wasiliszkach. Zdekonspirowany, przeszedł do służby polowej i w 1942 roku zorganizował pierwszy oddział partyzancki na tym terenie. Jego oddział występował w sowieckich mundurach z sowiecką bronią i nawet używał rosyjskiego języka. Miało to uchronić miejscową ludność przed represjami[2].
3 maja 1943 roku oddział po raz pierwszy założył mundury polskie. Powstawały bataliony 77 pułku piechoty AK. Jan mianowany został adiutantem komendanta Nowogródzkiego AK płk. „Borsuka” i dowódcą oddziału 301[3]. Już jako „Boryna” był ostatnim komendantem Okręgu Nowogródzkiego AK[2]. Podobnie jak inne oddziały AK na Nowogródczyźnie, oddział 301 zajmował się ochroną ludności przed rabunkami sowieckich partyzantów, m.in. 5 czerwca 1943 w chutorze Mociewczuki rozbił grupę partyzantów z oddziału im. Leninowskiego Komsomołu (zginęło 3 Sowietów, a 1 został ranny)[4].
Okres powojenny
Po zakończeniu wojny, pod fałszywym nazwiskiem został aresztowany przez UB. Po zwolnieniu przeniósł się na Ziemie Odzyskane[5]. Umarł 2 grudnia 1988 roku. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Lęborku.
Ordery i odznaczenia
Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian Jak dopalał się ogień biwaku. s. 439
- Srebrny Krzyż Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Krzyż Zasługi z Mieczami
- Krzyż Partyzancki
- Krzyż Armii Krajowej
Przypisy
- ↑ Irek Cezary Tuniewicz, Żołnierz Niezłomny z Lęborka – Puszczyk vel Boryna (Jan Skorb) | Pressmania, 19 października 2015 [dostęp 2022-06-26] (pol.).
- ↑ a b c d Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 438.
- ↑ Zygmunt Boradyn, "Niemen rzeka niezgody. Polsko-sowiecka wojna partyzancka na Nowogródczyźnie 1943-1944", Warszawa 1999, s. 38-39.
- ↑ Zygmunt Boradyn "Niemen rzeka niezgody. Polsko-sowiecka wojna partyzancka na Nowogródczyźnie", Warszawa 1999, s. 246.
- ↑ Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 439.
Bibliografia
- Zygmunt Boradyn
- Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Baretka: Krzyż Partyzancki
Baretka: Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).