Jan Witowski (oficer piechoty)

Jan Witowski
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1891
Kobyle-Gródek

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1963
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Orzeł hallerczyków.jpg Błękitna Armia
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

II zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Jan Witowski (ur. 30 sierpnia 1891 w Kobyle-Gródku, zm. 3 lipca 1963 w Krakowie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się we wsi Kobyle-Gródek, w ówczesnym powiecie nowosądeckim Królestwa Galicji i Lodomerii. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii generała Hallera. Służył w 52 Pułku Piechoty w Złoczowie[1][2][3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1350. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W listopadzie 1927 został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko oficera przysposobienia wojskowego[5]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 106. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W tym samym roku został wyznaczony na stanowisko obwodowego komendanta przysposobienia wojskowego 52 pp[7]. W marcu 1932 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[8][9]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu na stanowisko kwatermistrza[10]. W 1938 zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”[11].

Po kampanii wrześniowej przebywał w Oflagu VI E Dorsten i Oflagu VI B Dössel[12]. Do kraju wrócił 11 listopada 1945[13].

Zmarł 3 lipca 1963. Został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 6 WOJ-7-11)[14].

Major Witowski był żonaty z Emilią z Rosnerów (ur. 1898), z którą miał dwie córki: Jadwigę (ur. 1924) i Zofię (ur. 1932)[12]. Emilia była siostrą Heleny (ur. 1897), żony generała Bernarda Monda[12]. 30 listopada 1943 w Zakliczynie funkcjonariusze niemieckiej Policji zatrzymali żonę majora, obie córki oraz Helenę Mond i dwie siostry generała: Zofię Czajkowską (ur. 1900) i Henrykę Mościskierową (ur. 1891). Wszystkie kobiety zostały wywiezione do tarnowskiego Getta i tam zamordowane[15].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 167, 948.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 272, 416.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 249, 360.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 60.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 294.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 66, 183.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 580.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
  11. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, 652.
  12. ↑ a b c Kotarba 2011 ↓, s. 368.
  13. ↑ Kotarba 2011 ↓, s. 381.
  14. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, www.zck-krakow.pl [dostęp 2022-11-02].
  15. ↑ Kotarba 2011 ↓, s. 382.
  16. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
  17. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Orzeł hallerczyków.jpg
Odznaka pamiątkowa Armii gen. Józefa Hallera
POL Odznaka za rany i kontuzje 2 gwiazdki BAR.png
Odznaka za rany i kontuzje - 2 gwiazdki