Jan z Oleśnicy

Jan z Oleśnicy (zm. 21.01.1413) – możnowładca polski, działający na dworze króla Władysława Jagiełły i wielkiego księcia Witolda. Ojciec Zbigniewa Oleśnickiego, brat Dobiesława.

W latach 1390–1392 pełnił urząd starosty wileńskiego z nadania królewskiego, broniąc zamku wileńskiego przed Krzyżakami, sprzymierzonymi z Witoldem, toczącym właśnie wojnę domową z królem Władysławem. W roku 1397 osiadł na starostwie łęczyckim, w roku 1400 objął również urząd wojskiego lubelskiego. Pod koniec XIV w. posiadał Nowotarszczyznę[1]. W 1404 roku porzucił urzędy dla wysokiego stanowiska sędziego krakowskiego. Objął stanowisko generalnego starosty wileńskiego po rezygnacji Klemensa z Moskorzewa.

Przypisy

  1. ↑ Józef Rafacz, Dzieje i ustrój Podhala Nowotarskiego, 1935, s. 36.

Bibliografia

  • Sobiesław Szybkowski: Rycerscy goście z Polski na dworze wielkiego księcia Wiolda - próba portretu grupy. Olsztyn-Gdańsk: 2014.