Janis Christu (kompozytor)

Janis Christu
Data i miejsce urodzenia

8/9 stycznia 1926
Heliopolis

Pochodzenie

greckie

Data i miejsce śmierci

8 stycznia 1970
Ateny

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Janis Christu (gr. Γιάννης Χρήστου; ur. 8[1]/9[2][3] stycznia 1926 w Heliopolis, zm. 8 stycznia 1970 w Atenach[1][2][3]) – grecki kompozytor.

Życiorys

Urodził się w Egipcie w rodzinie greckiego przedsiębiorcy[1]. Uczęszczał do Victoria College w Aleksandrii[2]. W latach 1945–1948 studiował filozofię na King’s College w Cambridge pod kierunkiem Bertranda Russella i Ludwiga Wittgensteina, jednocześnie pobierając prywatnie lekcje kontrapunktu i kompozycji u H.F. Redlicha w Letchworth[1][2]. W 1948 roku studiował psychologię w instytucie C.G. Junga w Zurychu[1]. Od 1948 do 1949 roku uczył się orkiestracji i analizy u A.F. Lavagnino w Gavi i Rzymie[1].

Od 1949 do 1950 roku brał udział w letnich kursach kompozytorskich w Accademia Musicale Chigiana w Sienie[1]. Resztę życia spędził w dobrowolnej samotności[2]. Początkowo mieszkał w Aleksandrii, później od 1960 roku na zmianę w Atenach i na Chios[1]. Zginął w wypadku samochodowym[1].

Twórczość

Początkowo uprawiał muzykę neostylistyczną, dość wcześnie zainteresował się jednak dodekafonią, później zaś muzyką elektroniczną i muzyką graficzną[1]. W twórczości Christu silnie zaznacza się wpływ serializmu i aleatoryzmu[2], czego wyrazem mogą być skomponowane w latach 1966–1968 Anaparastasis – 140 w większości niekompletnych fragmentów muzycznych o niepełnej notacji, z pozostawieniem wykonawcom dopełniania tekstu muzycznego[1]. W późniejszym okresie twórczości skłaniał się coraz bardziej ku nurtom muzyki metafizycznej i mistyczno-magicznej[1].

Wybrane kompozycje[1][3]:

  • poemat symfoniczny Phoenix (1949)
  • Patters and Permutations (1960)
  • Toccata na fortepian i orkiestrę (1962)
  • Praxis for 12 na 11 do 40 instrumentów smyczkowych i orkiestrę (1966)
  • Enantodromia (1968)
  • 3 symfonie (1951, 1958, 1962)
  • Latin Liturgy na chór, instrumenty dęte blaszane i perkusję (1953)
  • Six Songs na mezzosopran i fortepian do słów T.S. Eliota (1955; wersja orkiestrowa 1957)
  • Tongues of Fire na mezzosopran, tenor, bas i orkiestrę do słów Nowego Testamentu (1964)
  • Mysterion na narratora, aktorów, 3 chóry, orkiestrę i taśmy do słów żałobnych tekstów staroegipskich (1966)
  • The Strychnine Lady na altówkę solo, 5 aktorów, orkiestrę kameralną, taśmę magnetyczną, zabawki i czerwoną tkaninę (1967)
  • opera Oresteja do tekstu Ajschylosa (1967–1970), niedokończona

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 195. ISBN 83-224-0223-6.
  2. ↑ a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 160. ISBN 0-674-37299-9.
  3. ↑ a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 157. ISBN 83-01-11390-1.