Janusz Brzozowski

Janusz Brzozowski

Data i miejsce urodzenia	29 czerwca 1951 Szczecin
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Montreal 1976 piłka ręczna Mistrzostwa świata brąz Niemcy 1982 piłka ręczna Puchar świata srebro Szwecja 1974 piłka ręczna srebro Szwecja 1979 piłka ręczna

Janusz Brzozowski (ur. 29 czerwca 1951 w Szczecinie) – polski piłkarz ręczny, grający na pozycji prawoskrzydłowego, w latach 1973–1982 reprezentant Polski, brązowy medalista olimpijski z Igrzysk Olimpijskich w Montrealu.

Życiorys

Karierę sportową rozpoczął jako lekkoatleta u trenera Tadeusza Turowskiego w SKS Chrobry Szczecin^[1], w 1967 rozpoczął grę w piłkę ręczną w Pogoni Szczecin^[2].

W 1969 debiutował w reprezentacji Polski juniorów, grał także w młodzieżowej reprezentacji Polski^[2]. W sierpniu 1973 debiutował w reprezentacji Polski seniorów, w towarzyskim spotkaniu z Bułgarią, 19 grudnia 1973 wystąpił w ostatnim spotkaniu eliminacyjnym do mistrzostw świata w 1974, jednak na same mistrzostwa nie został zakwalifikowany^[2][3]. W listopadzie 1974 wystąpił z reprezentacją Polski w zawodach Pucharu Świata, zajmując z nią 2. miejsce. Był podstawowym zawodnikiem swojej drużyny, zdobył cztery bramki^[2][4]. W 1975 zdobył brązowy medal akademickich mistrzostw świata (jako student Wyższej Szkoły Pedegogicznej w Szczecinie^[2][5].

W 1976 zdobył z Pogonią Szczecin jedyny w karierze medal mistrzostw Polski - brązowy. W tym samym roku został kapitanem szczecińskiego zespołu^[2][6]. W tym samym roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Montrealu, zdobywając z drużyną brązowy medal. Wystąpił we wszystkich pięciu spotkaniach, zdobywając pięć bramek^[2][7]. W 1977 drugi raz został brązowy medal akademickich mistrzostw świata^[2][5]. W 1978 wystąpił na mistrzostwach świata, zajmując z drużyną 6. miejsce. W turnieju wystąpił we wszystkich sześciu spotkaniach, zdobywając trzynaście bramek^[2][8]. W 1979 zajął z reprezentacją Polski drugie miejsce w zawodach Pucharu Świata (w czterech spotkaniach zdobył jedną bramkę)^[2][9]. W 1980 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Moskwie, na których jego drużyna będąca jednym z faworytów turnieju zajęła dopiero 7. miejsce. Zagrał tam we wszystkich sześciu spotkaniach, zdobywając siedem bramek^[2][10].

Od 1981 był kapitanem reprezentacji Polski. W tym samym roku zwyciężył ze swoim zespołem w mistrzostwach świata grupy B. W sześciu spotkaniach zdobył piętnaście bramek^[2][11]. Ostatni sukces w karierze osiągnął, zdobywając brązowy medal mistrzostw świata w 1982. W siedmiu spotkaniach zdobył piętnaście bramek^[2][10]. Na tym turnieju zakończył karierę reprezentacyjną, łącznie w 163 spotkaniach, zdobył 256 bramek^[2][12].

Do 1983 występował w barwach Pogoni Szczecin (do końca jako kapitan zespołu), w latach 1983–1986 w fińskiej drużynie Sjundea IF, z którą w 1984, 1985 i 1986 wywalczył wicemistrzostwo Finlandii. W latach 1986–1987 był trenerem męskiego zespołu Pogoni Szczecin i zdobył z nim w 1987 Puchar Polski. W latach 1987–1990 jako grający trener występował we francuskiej drużynie FZC Mulhouse. Następnie powrócił do Pogoni, gdzie do 1993 był trenerem drużyny żeńskiej. W 1992 zdobył z nią Puchar Polski. W latach 1997–1999 był trenerem Parii Szczecin^[2]

W 1993 otrzymał Diamentową Odznakę ZPRP, w 2004 został wybrany najlepszym piłkarzem ręcznym 50-lecia na Pomorzu Zachodnim, w 2008 wybrano go do najlepszej "7" 90-lecia polskiej piłki ręcznej^[13].

Od 199 pracował w wydziale wsparcia sprzedaży Totalizatora Sportowego w Szczecinie^[14].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl