Janusz Korbel

Janusz Korbel
Ilustracja
Janusz Korbel przed bramą do Białowieskiego Parku Narodowego
Data i miejsce urodzenia1946
Katowice
Data i miejsce śmierci7 sierpnia 2015
Hajnówka
Narodowośćpolska
Alma materPolitechnika Krakowska

‘Janusz’ Korbel, prawdziwe imię Andrzej (ur. 1946 w Katowicach, zm. 7 sierpnia 2015[1] w Hajnówce[2]) – doktor inżynier architekt, działacz ekologiczny, dziennikarz, fotograf.

Życiorys

Urodził się w Katowicach, dzieciństwo spędził częściowo na Podlasiu, w rodzinnym dworku matki nad Narwią. Absolwent wydziału architektury na Politechnice Krakowskiej. Tam też obronił doktorat nt. „Wpływu czynników środowiskowych na architekturę” (promotor prof. Tadeusz Przemysław Szafer). Przez szereg lat związany z prof. Januszem Bogdanowskim w ramach zespołu MAB 13. Pracował kolejno w biurze projektów „Społem”, jako projektant w pracowni urbanistycznej w Kielcach oraz jako adiunkt na wydziale architektury Politechniki Gliwickiej. W latach 70. związany z artystycznym środowiskiem śląskim i kieleckim, mieszkając częściowo w Górach Świętokrzyskich, jest wśród założycieli pierwszej polskiej grupy buddyjskiej zen (m.in. z Andrzejem Urbanowiczem, Urszulą Broll, Jackiem Ostaszewskim, Wojciechem Eichelbergerem). W roku 1980 przebywa w Rochester Zen Center w USA. W roku 1987 z grupą przyjaciół tworzą nieformalną „Pracownię Architektury Żywej” promując w Polsce założenia ekologii głębokiej, zmienioną w roku 1989 w „Pracownię na rzecz Wszystkich Istot”, jedną z pierwszych pozarządowych organizacji ekologicznych po upadku komunizmu. Sprowadza wówczas do Polski dyrektora Rainforest Information Centre Johna Seeda z Australii i wkrótce twórcę ekologii głębokiej prof. Arne Næssa z Norwegii. W roku 1994 inicjuje wydawanie miesięcznika ekologicznego „Dzikie Życie” którego zostaje redaktorem naczelnym. Jeden z głównych inicjatorów akcji „Pień pod sejmem RP” (1994) która zwróciła uwagę opinii w kraju i za granicą na potrzebę ochrony Puszczy Białowieskiej a także międzynarodowej akcji BISON (Bialowieza International Solidarity Network), która zaowocowała powołaniem zespołu Prezydenta RP ds. ochrony dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego Puszczy w 2006 r.

Grób Janusza Korbela na cmentarzu parafialnym w Białowieży

Od roku 2001 mieszkał w Białowieży, był prezesem Towarzystwa Ochrony Krajobrazu. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Białowieży.

Twórczość

Jego publikacje ukazywały się w wielu tytułach prasowych m.in. białoruskim piśmie społeczno-kulturalnym „Czasopis”, literackiej „Latarni Morskiej” z Pomorza i ekologicznym „Dzikim Życiu”.

Autor książek:

  • „Architektura żywa” (​ISBN 83-213-3279-X​),
  • „W obronie ziemi” (​ISBN 83-901968-0-8​) z Martą Lelek,
  • „Ekozofia urbanistyki” (PL ISSN 0860-0074),
  • „Człowiek i las” (​ISBN 83-922386-0-5​),
  • albumu fotograficznego „Puszcza Białowieska czarno na białym” (​ISBN 978-83-925199-4-2​) i redaktor wielu innych.

Współautor filmu WWF „Nie wolno wycinać starych drzew” oraz stron internetowych poświęconych Puszczy Białowieskiej (m.in. Drzewa Białowieskiego Parku Narodowego)

Nagrody

  • Innovators for the Public 1996 i członkostwo w gronie Leading Public Enterpreneurs ASHOKA,
  • Ekologiczna Nagroda Bayera 1999,
  • nagroda „Za wybitne zasługi dla środowiska przyrodniczego województwa śląskiego” Fundacji Silesia i Trybuny Śląskiej 2000,
  • nagroda im. Alfreda Lityńskiego w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego, 2005;
  • nagroda (wspólnie z Jaromirem Blahą z Czech) „Czyn roku na rzecz ochrony lasów za lata 2006-2007” przyznawanej przez fundację Nadácia Zelená Nádej ze Słowacji, 2009.

Przypisy

  1. Jakub Medek: Odszedł Janusz Korbel. Dobry duch Puszczy Białowieskiej. Agora (przedsiębiorstwo), 2015-08-07. [dostęp 2015-08-07].
  2. BPN: Odszedł Janusz Korbel. Białowieski Park Narodowy, 2015-08-12. [dostęp 2015-08-07].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Janusz Korbel grave.jpg
Autor: Wawa65, Licencja: CC BY-SA 4.0
Janusz Korbel grave in Białowieża Cemetery
Janusz Korbel.jpg
Autor: MartinCigler, Licencja: CC BY-SA 4.0
Janusz Korbel, průvodce Bělověží, kousek od vstupu do Bělověžského pralesa