Jari Mantila

Jari Mantila

Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1971 Kotka
Klub	Lahden Hiihtoseura
Wzrost	189 cm
Debiut w PŚ	10.02 1990, Leningrad (47. miejsce – Gundersen)
Pierwsze punkty w PŚ	28.02 1992, Lahti (12. miejsce – Gundersen)
Pierwsze podium w PŚ	19.12 1995, Val di Fiemme (1. miejsce – Gundersen)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia Igrzyska olimpijskie złoto Salt Lake City 2002 Sztafeta srebro Nagano 1998 Sztafeta Mistrzostwa świata złoto Ramsau 1999 Sztafeta srebro Thunder Bay 1995 Gundersen srebro Trondheim 1997 Sztafeta brąz Lahti 2001 Sztafeta Puchar Świata 2. miejsce 1996/1997 3. miejsce 1995/1996 Zakończenie kariery: 2002 rok

Jari Sakari Mantila (ur. 14 lipca 1971 r. w Kotce) – fiński narciarz klasyczny, specjalista kombinacji norweskiej, dwukrotny medalista olimpijski oraz czterokrotny medalista mistrzostw świata.

Kariera

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Jari Mantila pojawił się 10 lutego 1990 roku, kiedy wystartował w zawodach Pucharu Świata w Leningradzie. Zajął tam 47. miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena. W sezonie 1989/1990 wystartował jeszcze trzykrotnie, ale punktów nie zdobył i nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. Z zerowym dorobkiem punktowym zakończył także starty w sezonie 1990/1991. Pierwsze pucharowe punkty zdobył 28 lutego 1992 roku w Lahti, gdzie był dwunasty w Gundersenie. Punktował także dwukrotnie w marcu tego samego roku i ostatecznie zajął 24. pozycję w klasyfikacji sezonu 1991/1992. W lutym 1992 roku Mantila wystartował na igrzyskach olimpijskich w Albertville, wraz z kolegami kończąc rywalizację w sztafecie na siódmym miejscu. W zawodach indywidualnych Jari po skokach zajmował piąte miejsce i przed wyruszeniem na trasę biegu tracił do prowadzącego Austriaka Klausa Ofnera ponad minutę. Niestety Fin nie ukończył biegu, wobec czego nie był klasyfikowany.

W trzech kolejnych latach najlepiej wypadł w sezonie 1993/1994, kiedy rywalizację pucharową ukończył na dziewiątym miejscu. Punktował we wszystkich swoich startach, czterokrotnie plasując się w czołowej dziesiątce. Najlepszy wynik osiągnął 19 marca 1994 roku w Thunder Bay, gdzie był piąty w Gundersenie. W tym czasie brał udział w mistrzostwach świata w Falun w 1993 roku oraz mistrzostwach w Thunder Bay w 1995 roku. Na szwedzkich mistrzostwach był ósmy w sztafecie, a indywidualnie uplasował się na 24. pozycji. Dwa lata później w Kanadzie osiągnął jeden z największych sukcesów swojej kariery, zdobywając srebrny medal w Gundersenie i ulegając tylko Norwegowi Fredowi Børre Lundbergowi. W sztafecie Finowie z Mantilą w składzie zajęli dziewiąte miejsce. Wystąpił także na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994 roku, plasując się na ósmym miejscu w sztafecie oraz na czternastym w konkursie indywidualnym.

Przełom w karierze Fina nastąpił w sezonie 1995/1996. Już w trzecim starcie cyklu, 19 grudnia 1995 roku w Val di Fiemme nie tylko po raz pierwszy stanął na podium zawodów pucharowym, ale od razu odniósł zwycięstwo. Później jeszcze trzykrotnie stawał na podium, z czego dwukrotnie był drugi i raz trzeci. Łącznie jedenastokrotnie meldował się w czołowej dziesiątce zawodów, dzięki czemu zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Norwegiem Knutem Tore Apelandem i Japończykiem Kenjim Ogiwarą. Jeszcze lepiej Mantila spisywał się w sezonie 1996/1997. Ponownie cztery razy znalazł się na podium, przy czym 22 listopada 1996 roku w Rovaniemi odniósł jedyne w tym sezonie i zarazem ostatnie w karierze zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata. W klasyfikacji generalnej lepszy był tylko jego rodak, Samppa Lajunen, a trzecie miejsce zajął Bjarte Engen Vik z Norwegii. Na mistrzostwach świata w Trondheim w 1997 roku wspólnie z Hannu Manninenem, Tapio Nurmelą i Samppą Lajunenem wywalczył srebrny medal w drużynie, a rywalizację w konkursie metodą Gundersena ukończył na 14. pozycji.

Sezony 1997/1998 i 1998/1999 przyniosły mu słabsze występy w Pucharze Świata i w efekcie miejsca poza czołową dziesiątką klasyfikacji generalnej. W tym okresie najbliżej pucharowego podium był 28 listopada 1997 roku w Rovaniemi, gdzie był czwarty w Gundersenie. W tym czasie Fin zdobył jednak dwa medale. W 1998 roku, podczas igrzysk olimpijskich w Nagano Finowie w tym samym składzie co w Trondheim sięgnęli po srebrny medal olimpijski. Po skokach znajdowali się na prowadzeniu i na trasę biegu wyruszyli z przewagą 4 sekund nad Austriakami oraz ośmiu sekund nad Norwegami. W biegu to Norwegowie okazali się najlepsi, Finowie zdołali jednak obronić drugie miejsce. Na mecie do zwycięzców stracili jednak ponad minutę. W starcie indywidualnym Jari był dziesiąty po skokach i ze stratą 3 minut i 43 sekund wyruszył na trasę biegu. W biegu tym zaprezentował się jednak słabo, tracąc kolejne cztery pozycje. Na mecie stawił się jako czternasty. Rok później, na mistrzostwach świata w Ramsau, wspólnie z Nurmelą, Manninenem i Lajunenem wywalczył złoty medal drużynowo. Indywidualnie Fin plasował się w pierwszej połowie drugiej dziesiątki: w Gundersenie był jedenasty, a w sprincie czternasty.

Ostatni raz na podium zawodów pucharowych Mantila stanął 3 stycznia 2000 roku w Oberwiesenthal, gdzie zajął trzecie miejsce w sprincie. W sezonie 1999/2000 jeszcze dziewięć razy znalazł się w czołowej dziesiątce, ale na podium już nie stawał. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie dziesiąty. W lecie 2000 roku wziął udział w trzeciej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej, zajmując czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej. W czterech konkursach indywidualnych Fin dwa razy stanął na podium: 26 sierpnia w Klingenthal był trzeci, a 30 sierpnia w Oberhofie drugi w Gundersenie. W Pucharze Świata startował do zakończenia sezonu 2001/2002, ale uzyskiwał coraz słabsze wyniki. Ostatni oficjalny występ zanotował 16 marca 2002 roku w Oslo, gdzie zajął 49. miejsce w sprincie. Mimo indywidualnych niepowodzeń Jari osiągał sukcesy drużynowe. Na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 roku razem z Mantilą, Manninenem i Jaakko Tallusem zdobył brązowy medal w sztafecie. Finowie ulegli tylko Norwegom i Austriakom, tracąc do pierwszych 19,4 sekundy, a do drugich 8,5 sekundy. Indywidualnie pojawił się tylko w Gundersenie, plasując się na piętnastej pozycji. Rok później, podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City wystąpił tylko w sztafecie, wraz Lajunenem, Manninenem oraz Tallusem sięgając po drużynowe mistrzostwo olimpijskie. Był to pierwszy drużynowy złoty medal w kombinacji w historii startów Finów na igrzyskach.

W 2002 roku zakończył karierę.

Osiągnięcia

Igrzyska Olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
DNF	12 lutego	1992	Albertville	Gundersen K-90/15 km	44:28,1	-	Fabrice Guy
7.	17 lutego	1992	Albertville	Sztafeta K-90/3x5 km[1]	1:23:36,6	+9:06,8	Japonia
14.	19 lutego	1994	Lillehammer	Gundersen K-90/15 km	39:07,9	+5:48,7	Fred Børre Lundberg
8.	17 lutego	1994	Lillehammer	Sztafeta K-90/3x5 km[2]	1:21.51,8	+13:27,6	Japonia
27.	14 lutego	1998	Nagano	Gundersen K-90/15 km	41:21,1	+4:49,5	Bjarte Engen Vik
2.	20 lutego	1998	Nagano	Sztafeta K-90/4x5 km[3]	54:11,5	+1:18,9	Norwegia
1.	14 lutego	2002	Salt Lake City	Sztafeta K-90/4x5 km[4]	48:42,2	-	-

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
24.	18 lutego	1993	Falun	Gundersen K-90/15 km	46:47,5	?	Kenji Ogiwara
8.	19 lutego	1993	Falun	Sztafeta K-90/3x5 km[5]	1:19:25,7	+6:25,6	Japonia
2.	22 lutego	1995	Thunder Bay	Gundersen K-90/15 km	41:16,9	+30,3	Fred Børre Lundberg
9.	10 marca	1995	Thunder Bay	Sztafeta K-90/4x5 km	56:20,2	?	Japonia
14.	22 lutego	1997	Trondheim	Gundersen K-90/15 km	43:43,1	+2:55,6	Kenji Ogiwara
2.	23 lutego	1997	Trondheim	Sztafeta K-90/4x5 km[6]	52:18,0	+55,6	Norwegia
11.	20 lutego	1999	Ramsau	Gundersen K-90/15 km	37:04,8	+3:32,2	Bjarte Engen Vik
1.	25 lutego	1999	Ramsau	Sztafeta K-90/4x5 km[7]	49:34,2	-	-
14.	27 lutego	1999	Ramsau	Sprint K-90/7,5 km	17:48,4	+1:18,3	Bjarte Engen Vik
15.	15 lutego	2001	Lahti	Gundersen K-90/15 km	39:26,7	?	Bjarte Engen Vik
3.	20 lutego	2001	Lahti	Sztafeta K-90/4x5 km[8]	48:54,1	+19,4	Norwegia

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1991/1992: 24.
• sezon 1992/1993: 19.
• sezon 1993/1994: 9.
• sezon 1994/1995: 25.
• sezon 1995/1996: 3.
• sezon 1996/1997: 2.
• sezon 1997/1998: 23.
• sezon 1998/1999: 18.
• sezon 1999/2000: 10.
• sezon 2000/2001: 38.
• sezon 2001/2002: 41.

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	19 grudnia 1995	Val di Fiemme	Gundersen K120/15 km	?	1.	-	-
2.	13 stycznia 1996	Štrbské Pleso	Gundersen K115/15 km	?	2.	?	Kenji Ogiwara
3.	18 lutego 1996	Murau	Gundersen K90/15 km	?	2.	?	Mario Stecher
4.	8 marca 1996	Falun	Gundersen K115/15 km	?	3.	?	Hannu Manninen
5.	22 listopada 1996	Rovaniemi	Gundersen K90/15 km	?	1.	-	-
6.	5 stycznia 1997	Schonach	Gundersen K95/15 km	?	3.	?	Samppa Lajunen
7.	11 stycznia 1997	Saalfelden am Steinernen Meer	Gundersen K90/15 km	?	3.	?	Hannu Manninen
8.	22 marca 1997	Štrbské Pleso	Gundersen K115/15 km	?	3.	?	Bjarte Engen Vik
9.	3 stycznia 2000	Oberwiesenthal	Sprint K90/7.5 km	?	3.	?	Samppa Lajunen

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• 1999: 23.
• 2000: 4.
• 2001: 18.

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	26 sierpnia 2000	Klingenthal	Gundersen K90/15 km	?	3.	?	Felix Gottwald
2.	30 sierpnia 2000	Oberhof	Gundersen K90/15 km	?	2.	?	Samppa Lajunen

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-16)]. (ang.)

Przypisy