Jerzy Łucki

Jerzy Michał Łucki
podpułkownik broni pancernych podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia24 września 1898
Drohobycz
Data i miejsce śmierci?
?
Przebieg służby
Siły zbrojneLegiony Polskie
c. i k. Armia
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
Jednostki12 Batalion Pancerny
21 Batalion Czołgów Lekkich
5 Pułk Pancerny
Stanowiskadowódca batalionu pancernego
dowódca batalionu czołgów
dowódca pułku pancernego
Główne wojny i bitwyI wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Jerzy Michał Łucki (ur. 24 września 1898 w Drohobyczu, zm. ?) – polski bobsleista, olimpijczyk z Sankt Moritz 1928, oficer Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, podpułkownik broni pancernych.

Życiorys

Urodził się w Drohobyczu, w rodzinie Józefa, lekarza weterynarii, i Kazimiery z Derkaczów. Miał trzech braci: Jana (1895–1915), Stefana[a] (1897–1920) i Władysława (ur. 1906)[4].

Żołnierz Legionów, służył w 1. i 6. pułku piechoty Legionów Polskich. Po powrocie do kraju został przyjęty do Wojska Polskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].

31 marca 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Ukończył kurs oficerski w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu w latach 1926–1927. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie do 19 pułku piechoty we Lwowie[7]. W lipcu tego roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[8]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko referenta w Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[9]. W marcu 1932 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie[10][11]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 3 batalionu strzelców w Rembertowie[12]. 27 czerwca 1935 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W październiku tego roku został I zastępcą dowódcy 6 batalionu pancernego we Lwowie.

W 1937 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów broni pancernych. W tym samym roku został organizatorem i dowódcą 12 batalionu pancernego w Łucku. 2 września 1937 roku podpisał pierwszy rozkaz dzienny batalionu[14]. W dniach 1–3 września 1939 roku przeprowadził mobilizację 21 batalionu czołgów lekkich i objął jego dowództwo[15]. 18 września 1939 roku w Kutach na czele batalionu przekroczył granicę z Rumunią[16]. 4 października 1939 roku w Târgoviște przekazał sprzęt i uzbrojenie batalionu[17]. Wiosną 1945 roku objął dowództwo 5 pułku pancernego[18].

Kariera sportowa

Był wszechstronnym sportowcem. Należał do czołówki miotaczy Pogoń Lwów. Był brązowym medalistą mistrzostw Polski w pchnięciu kulą w latach 1923 i 1927 oraz w rzucie młotem w roku 1923.

Jego rekordy życiowe:

Na igrzyskach olimpijskich w 1928 roku wystąpił w piątkach bobslejowych zajmując 16. miejsce (partnerami byli Józef Broel-Plater, Jerzy Bardziński, Jerzy Potulicki, Antoni Bura)[19].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. Stefan Łucki w czasie I wojny światowej walczył w szeregach 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich. Został awansowany na starszego ułana i odznaczony Krzyżem Walecznych[1]. Zmarł 9 lipca 1920 w Grudziądzu, w następstwie wypadku. Pełnił wówczas służbę w 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, w stopniu podchorążego[2]. 16 września 1931 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości[3].

Przypisy

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922 roku, s. 694.
  2. Lista strat 1934 ↓, s. 503.
  3. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
  4. Fryźlewicz 2014 ↓.
  5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 71.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 172.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 139.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 221.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 356.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 247.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 566.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 133.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 67.
  14. Tarczyński 1995 ↓, s. 3.
  15. Tarczyński 1995 ↓, s. 37.
  16. Tarczyński 1995 ↓, s. 45.
  17. Tarczyński 1995 ↓, s. 46.
  18. Nawrocki i Jakubowski 2003 ↓, s. 50 tu błędnie, jako ppłk Jerzy Słupski.
  19. Ryszard Wryk, Sport olimpijski w Polsce 1919–1939: biogramy olimpijczyków, Wydawn. Poznańskie 2006, s. 32–33.
  20. Grudziński 1990 ↓, s. 260.
  21. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 456.
  22. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  24. M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i rozwoju sportu”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie