Jerzy Słowiński (generał)

Jerzy Słowiński

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1946 Ostrowiec Świętokrzyski
Przebieg służby
Lata służby	1963–2003
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	42 Pułk Zmechanizowany 11 Drezdeńska Dywizja Pancerna 12 Dywizja Zmechanizowana 1 Dywizja Zmechanizowana
Stanowiska	Dowódca pułku, Szef sztabu, Zastępca dywizji pancernej, Dowódca dywizji zmechanizowanej, Zastępcy dowódcy WOW, attaché wojskowy w Kairze, komendant główny ŻW
Główne wojny i bitwy	Zimna wojna
Odznaczenia
List gratulacyjny od Prezydenta RP

Jerzy Słowiński (ur. 21 czerwca 1946 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

W latach 1963-1966 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły i promocji został przydzielony do 42 Pułku Zmechanizowanego w Żarach i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu piechoty zmotoryzowanej^[1]. Po dwóch latach powierzono mu dowodzenie kompanią piechoty zmotoryzowanej. W 1971 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu batalionu. W następnym roku awansował na kapitana, został przeniesiony do 11 Pułku Zmechanizowanego w Krośnie Odrzańskim i objął dowództwo batalionu piechoty. W latach 1973–1976 był słuchaczem Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie.

W latach 1976-1977 pełnił służbę na stanowisku adiunkta w Katedrze Sztuki Operacyjnej Akademii Sztabu Generalnego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie oraz odbył praktyki na stanowisku szefa sztabu w 17 Pułku Zmechanizowanym w Międzyrzeczu i 8 Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu. 1977 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 42 Pułku Zmechanizowanego w Żarach. W 1980 roku został szefem sztabu - zastępcą dowódcy 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu.

W latach 1982-1984 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do kraju objął dowództwo 12 Dywizji Zmechanizowanej im. Armii Ludowej w Szczecinie. Dowodzona przez niego dywizja została wyróżniona mianem przodującego związku taktycznego Wojska Polskiego. Po trzech latach został przeniesiony na równorzędne stanowisko dowódcy 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. Na tym stanowisku 11 października 1988 roku otrzymał od gen. Wojciecha Jaruzelskiego nominację na generała brygady. W 1989 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie. W 1992 roku został szefem Departamentu Wychowania MON. W latach 1995-1999 był attaché wojskowym w Kairze. W okresie od 1 sierpnia 2000 roku do 30 lipca 2003 roku był Komendantem Głównym Żandarmerii Wojskowej. W sierpniu 2001 otrzymał od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego nominację na stopień generała dywizji^[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1992)
• Złoty Krzyż Zasługi (1978)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1986)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1982)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• List gratulacyjny od Prezydenta RP

Przypisy

Bibliografia

• Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
• Marek Paszkowski, Nominacje generalskie 2001, Przegląd Wojsk Lądowych, listopad 2001, s. 130.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 445-447.