Jerzy Stelmach (filozof prawa)

Jerzy Stelmach
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1954
Kraków

Profesor nauk prawnych
Specjalność: teoria i filozofia prawa
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1983
UJ

Habilitacja

1991 – prawo
UJ

Profesura

22 października 1996

Doktor honoris causa
Uniwersytet w Heidelbergu – 2007
Uniwersytet w Augsburgu – 2011
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Jagielloński

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Jerzy Marian Stelmach (ur. 25 lutego 1954 w Krakowie[1]) – polski teoretyk i filozof prawa, profesor nauk prawnych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, radca prawny, kolekcjoner sztuki.

Życiorys

W 1973 rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, które ukończył w 1977. Następnie podjął studia doktoranckie na Katedrze Teorii i Filozofii Prawa, studiując jednocześnie filozofię, której absolwentem został w 1981. W 1983 na podstawie pracy pt. Normatywne problemy interpretacji teorii prawa napisanej pod kierunkiem profesora Kazimierza Opałka uzyskał stopień doktora nauk prawnych[2]. Habilitował się w 1991 w oparciu o dorobek naukowy oraz rozprawę zatytułowaną Hermeneutyczne ujęcie filozofii prawa. W 1996 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych[3].

Zawodowo związany z macierzystą uczelnią jako wykładowca teorii prawa, wstępu do prawoznawstwa i sztuki negocjacji prawniczych. Od 1996 na stanowisku profesora (od 2003 profesor zwyczajny[1]), został także kierownikiem Katedry Teorii i Filozofii Prawa, a następnie Katedry Filozofii Prawa i Etyki Prawniczej. W latach 1993–1999 był prodziekanem, a w latach 1999–2002 dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UJ. Powołany w skład Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Członek Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności.

Podjął także praktykę w zawodzie radcy prawnego. Zajął się też kolekcjonowaniem dzieł sztuki[4].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2012, za wybitne osiągnięcia w pracy naukowo-badawczej i działalności dydaktycznej, za zasługi na rzecz rozwoju nauki, został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 2000 otrzymał Krzyż Kawalerski tego orderu[6]. Wyróżniony tytułami doctora honoris causa uniwersytetów w Heidelbergu (2007) i Augsburgu (2011).

Wybrane publikacje

  • Współczesna teoria i filozofia prawa na zachodzie Europy (wspólnie z Tomaszem Gizbertem-Studnickim, Krzysztofem Płeszką i Ryszardem Sarkowiczem), Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1985, ISBN 83-233-0046-1.
  • Co to jest hermeneutyka?, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków-Wrocław 1989, ISBN 83-04-03388-7.
  • Współczesna filozofia interpretacji prawniczej, WPiAUJ, Kraków 1995, ISBN 83-86791-00-4.
  • Filozofia prawa XIX i XX wieku (wspólnie z Ryszardem Sarkowiczem), Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1998, ISBN 83-233-1152-8.
  • Kodeks argumentacyjny dla prawników, Zakamycze, Kraków 2003, ISBN 83-7333-019-4.
  • Metody prawnicze: logika, analiza, argumentacja, hermeneutyka (wspólnie z Bartoszem Brożkiem), Zakamycze, Kraków 2004, ISBN 83-7333-367-3.
  • Dziesięć wykładów o ekonomii prawa (wspólnie z Bartoszem Brożkiem i Wojciechem Załuskim), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7526-085-4.
  • Sztuka negocjacji prawniczych (wspólnie z Bartoszem Brożkiem), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2011, ISBN 978-83-264-1143-4.
  • The Many Faces of Normativity (redakcja wspólnie z Bartoszem Brożkiem i Mateuszem Hoholem), Copernicus Center Press, Kraków 2013, ISBN 978-83-7886-003-7.
  • Philosophy in Neuroscience (redakcja wspólnie z Bartoszem Brożkiem i Łukaszem Kurkiem), Copernicus Center Press, Kraków 2013, ISBN 978-83-7886-032-7.
  • Fenomen normatywności (wspólnie z Anną Brożek i Bartoszem Brożkiem), Copernicus Center Press, Kraków 2013, ISBN 978-83-7886-007-5.
  • W świecie powinności (redakcja wspólnie z Bartoszem Brożkiem, Mateuszem Hoholem oraz Łukaszem Kurkiem), Copernicus Center Press, Kraków 2013, ISBN 978-83-7886-028-0.
  • Uporczywe upodobanie. Zapiski kolekcjonera, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2013, ISBN 978-83-7576-183-2.
  • Sztuka manipulacji, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2011, ISBN 978-83-8160-002-6.
  • Szkice z filozofii głupoty (wspólnie z Michałem Hellerem i Bartoszem Brożkiem), Copernicus Center Press, Kraków 2021, ISBN 978-83-7886535-3.

Przypisy

  1. ↑ a b Życiorys Jerzego Stelmacha. vrg.pl, marzec 2017. [dostęp 2021-03-27].
  2. ↑ Kazimierz Opałek. law.uj.edu.pl. [dostęp 2015-10-20].
  3. ↑ Jerzy Stelmach, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2019-05-03].
  4. ↑ Prawnicy o pasjach: kolekcjonowanie jest ostrą jazdą. rp.pl, 25 października 2015. [dostęp 2019-05-03].
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 października 2012 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2013 r. poz. 233).
  6. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 września 2000 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2000 r. nr 39, poz. 755).

Bibliografia

  • Trafiają się znakomite dzieła mocno niedoszacowane (wywiad Janusza Miliszkiewicza z Jerzym Stelmachem), „Rzeczpospolita” z 31 stycznia 2013.
  • Jerzy Stelmach. uj.edu.pl. [dostęp 2015-04-04].
  • Jerzy Stelmach, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2019-05-03].