Jerzy Szlifirz-Karski

Jerzy Szlifirz-Karski
„Ślepowron”
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1895
Końskie

Data śmierci

26 stycznia 1981

Przebieg służby
Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowe1.jpg Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

PKU Biała Podlaska

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941) Złoty Krzyż Zasługi
Grób Jerzego Szlifirza-Karskiego na Cmentarzu Witomińskim

Jerzy Władysław Stefan Szlifirz-Karski, ps. „Ślepowron” (ur. 27 czerwca 1895 w Końskich, zm. 26 stycznia 1981) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w Końskich, ówczesnym mieście powiatowym guberni radomskiej, w rodzinie Antoniego i Klementyny z Gajewskich[1]. Od 21 grudnia 1914 roku służył w 1 Legionie Polskim Puławskim. Od marca 1918 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, a od 28 sierpnia tego roku żołnierzem 4 Dywizji Strzelców Polskich[2].

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Centralnej Szkole Karabinów Maszynowych i Broni Specjalnej w Chełmnie, a jego oddziałem macierzystym był 65 Pułk Piechoty[3]. W latach 1922–1927 kontynuował służbę w 65 Pułku Piechoty w Grudziądzu[4][5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 445. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6], a 12 kwietnia 1927 roku mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W maju tego roku został przeniesiony do 1 Batalionu Ciężkich Karabinów Maszynowych w Biedrusku na stanowisko kwatermistrza[8][9]. Z dniem 1 kwietnia 1930 roku został przeniesiony na stanowisko oficera placu w Białej-Bielsku[10][11]. W kwietniu 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Biała Podlaska na stanowisko komendanta[12]. W lipcu 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[13]. Następnie został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Gdyni przy ul. Świętojańskiej 11[1].

Zmarł 26 stycznia 1981 roku. Został pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 15-8-30)[14].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-01-05].
  2. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 189, 906.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 311, 408.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 278, 353.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 44.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 118.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 146.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 110, 179.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 106.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 29, 508.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
  14. ↑ śp. JERZY SZLIFISZ-KARSKI. Cmentarze Komunalne w Gdyni. [dostęp 2019-08-07].
  15. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 29.
  17. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowe1.jpg
Autor: Olerys, Licencja: CC BY-SA 3.0
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowe
PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Grób Jerzego Szlifirza-Karskiego.jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Jerzego Szlifirza-Karskiego na Cmentarzu Witomińskim