Jerzy Wieniawa-Długoszowski

Jerzy Józef Wieniawa-Długoszowski

major pilot
Data i miejsce urodzenia	19 grudnia 1898 Częstochowa
Data i miejsce śmierci	11 maja 1931 Grudziądz
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	III/1 dywizjon myśliwski
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Grób Jerzego Wieniawa-Długoszowskiego (1898–1931) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Jerzy Józef Wieniawa-Długoszowski (ur. 19 grudnia 1898 w Częstochowie^[1], zm. 11 maja 1931 w Grudziądzu^[2]) – major pilot Wojska Polskiego II RP, uczestnik I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Wywodził się z rodziny o patriotycznych tradycjach. Potomek powstańców listopadowych i styczniowych. Kuzyn Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego^[3]. Jako nastolatek wziął udział w I wojnie światowej. Walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich pułkownika Władysława Beliny-Prażmowskiego. Wraz z 1 pułkiem dotarł na Wołyń. W 1917 internowany w obozie w Szczypiornie. Wolność odzyskał w 1918. Jako podporucznik pilot walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

W 1920 awansował do stopnia kapitana i podjął pracę w Szefostwie Lotnictwa. Następnie sprawował funkcję instruktora w Bydgoskiej Szkole Pilotów. Od 1922 w 1 pułku lotniczym. Rok później był dowódcą 122. eskadry myśliwskiej. W 1925 mianowany na dowódcę 121. eskadry myśliwskiej. 1 września 1928 objął dowództwo III dywizjonu myśliwskiego 1 pułku lotniczego. 18 lutego 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 2. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych^[4].

Zginął 11 maja 1931 pod Grudziądzem^[5] podczas lotu ćwiczebnego samolotem typu SPAD 51C1. W pobliżu wsi Michael nastąpiła awaria silnika jego samolotu, a maszyna zderzyła się z linią wysokiego napięcia wpadając do stawu^[6]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 15A-3-12)^[7].

Mąż Hanny z Zielińskich, ojciec Andrzeja i Marka Długoszowskich.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8089 (27 lipca 1922)^[8]
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[9]
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Polowa Odznaka Pilota nr 35 (11 listopada 1928)^[10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
• rumuńska Odznaka Pilota (1929)^[11]
• łotewska Odznaka Lotnicza (pośmiertnie, 11 listopada 1931)^[12]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
• Barbara Wachowicz: Wierna rzeka harcerstwa. Tom IV. To "Zośki" wiara! Gawęda o Harcerskim Batalionie Armii Krajowej "Zośka". Część 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2005, s. 9–12, 16–17. ISBN 83-7399-030-5.
• Adam Popiel: Wypadki śmiertelne w lotnictwie polskim 1918–1939. Chmielów: PANDORA, 2014. ISBN 978-83-61674-02-3. OCLC 1063590563.