Jerzy Zabczyk

Jerzy Zabczyk

Data i miejsce urodzenia	29 marca 1941 Douai (Francja)
Profesor nauk matematycznych
Specjalność: teoria prawdopodobieństwa, matematyczna teoria sterowania, matematyka finansowa
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1969 – matematyka Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Gdańsku
Habilitacja	1975 – matematyka Instytut Matematyczny PAN
Profesura	1983
Polska Akademia Nauk
Status	członek rzeczywisty
nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Okres zatrudn.	1963-1972
Instytut	Instytut Matematyczny PAN
Okres zatrudn.	od 1972
Odznaczenia

Jerzy Zabczyk (ur. 29 marca 1941 w Douai we Francji) – polski matematyk specjalizujący się w teorii prawdopodobieństwa, matematycznej teorii sterowania, matematyce finansowej, profesor zwyczajny, członek rzeczywisty PAN.

Życiorys

W latach 1963–1972 był kolejno asystentem i adiunktem na Wydziale Matematyki, Informatyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. Doktorat (1969) z probabilistycznej teorii potencjału przygotował pod kierunkiem profesora Zbigniewa Ciesielskiego. Od 1972 do chwili obecnej pracownik Instytutu Matematycznego PAN. Habilitację (1975) otrzymał na podstawie rozprawy o stabilności i stabilizowalności układów sterowanych. Tytuły profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego otrzymał odpowiednio w latach 1983 i 1990. W latach 1989–1992 był dyrektorem ds. naukowych IM PAN, 2000-2008 kierownikiem Zakładu Teorii Prawdopodobieństwa i Matematyki Finansowej IM PAN, 2000–2007 członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, a w latach 2007–2010 zastępcą przewodniczącego Wydziału III Nauk Matematycznych, Fizycznych i Chemicznych PAN. Wypromował 9 doktorów^[1].

23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[2].

Zajmował się równaniami stochastycznymi na przestrzeniach nieskończenie wymiarowych, asymptotycznymi własnościami układów sterowanych, układami sterowalnymi ze znikającą energią i problemami optymalnego stopowania. Podał przykład silnie ciągłej półgrupy liniowych operatorów rosnącej wykładniczo z urojonym spektrum^[3]. Zajmował się też matematycznymi modelami rynków obligacji.

Część swoich badań prowadził w czasie wielomiesięcznych pobytów na uniwersytetach zagranicznych: w Scuola Normale Superiore w Pizie, w Warwick University w Coventry (w tym przez 10 miesiecy jako Leverhulme visiting professor), na Heriot-Watt University w Edynburgu, Université de Montréal, na Uniwersytecie Łomonosowa w Moskwie, Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie, Uniwersytecie w Bonn, Uniwersytecie w Bremie, UCLA w Los Angeles, Université Paris IX i Paris XIII w Paryżu^[4].

Książki (wybór)

• Mathematical Control Theory: An Introduction, Birkhäuser, 1992, II wyd. 2020. Polska wersja: Zarys Matematycznej Teorii Sterowania, PWN, 1991.
• Stochastic Equations in Infinite Dimensions (wspólnie z G. Da Prato), Cambridge University Press, 1992; II wyd. 2014.
• Ergodicity for Infinite Dimensional Systems (wspólnie z G. Da Prato), Cambridge University Press, 1996.
• Chance and Decision. Stochastic Control in Discrete Time, Quaderni, Scuola Normale Superiore, Pisa, 1996.
• Second Order Partial Differential Equations in Hilbert Spaces (wspólnie z G. Da Prato), Cambridge University Press, 2002.
• Stochastic Partial Differential Equations with Levy Noise (wspólnie z S. Peszat), Cambridge University Press, 2007.
• Mathematics of the Bond Market (wspólnie z M. Barskim), Cambridge University Press, 2020.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Invited speaker na Międzynarodowym Kongresie Matematyków w Warszawie 1983^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi (1988)
• Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (korespondent 1989, zwyczajny 2004)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[6]
• Członek Polskiej Akademii Nauk (korespondent 2002, rzeczywisty 2013)
• Medal Sierpińskiego (2006)^[7]
• Nagroda Prezesa Rady Ministrów za wybitny dorobek naukowy (2014)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2019)^[8]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona domowa