Johannes Quistorp

Johannes Heinrich Quistorp

Zdjęcie Johannesa Quistorpa
Data i miejsce urodzenia	14 listopada 1822 Greifswald
Data i miejsce śmierci	9 maja 1899 Szczecin
Zawód, zajęcie	przedsiębiorca

Fabryka cementu portlandzkiego w Lubinie

Johannes Heinrich Quistorp (ur. 14 listopada 1822 w Greifswaldzie, zm. 9 maja 1899 w Szczecinie) – szczeciński przedsiębiorca i posiadacz dóbr ziemskich. Fundator wielu regionalnych przedsięwzięć filantropijnych.

Życiorys

Johannes Quistorp urodził się 14 listopada 1822 w Greifswaldzie jako najstarszy syn królewskiego komisarza^[1]. Będąc szesnastolatkiem zaczął kształcić się w rostockim przedsiębiorstwie J.G. Michaelis & Sohn, w którym przepracował kilka lat na stanowisku asystenta. W roku 1846 przeprowadził się on do Szczecina, a następnie, po odbyciu rocznej służby wojskowej, nawiązał współpracę z różnymi firmami (m.in. Goldammer & Schleich). W 1850 roku założył własne przedsiębiorstwo. W roku 1852 ożenił się z Wilhelminą Theune (1830-1886). Miał z nią pięcioro dzieci: Marię (ur. 1853), Heinricha (ur. 1856, zginął tragicznie w roku 1880), Johanne (ur. 1858), Luise (ur. 1859), Martina (ur. 1860). W 1888 roku ożenił się po raz drugi z Mathilde Leidloff.

Był przedsiębiorcą i filantropem. Założył fabrykę cementu portlandzkiego „Lebbin” w Lubinie, która pod jego kierownictwem została przekształcona w przedsiębiorstwo akcyjne. Jako pierwszy z pruskich fabrykantów zadbał o potrzeby socjalne swoich pracowników. Zapewnił im 150 mieszkań firmowych, dom wdowy, bibliotekę i salę klubową. Stworzył w Lubinie „robotniczy instytut edukacyjny” oraz założył stowarzyszenie nabywców (Einkaufsverein), dwuklasową wiejską szkołę i sierociniec^[2]. Posiadał również cegielnię parową na Stołczynie oraz dobra ziemskie w Dusewitz, Wittenfelde, Schlietz na Rugii i w Szczecinie. Był założycielem spółki budowlanej i inicjatorem powstania nowych dzielnic na zachodnich przedmieściach Szczecina: Westendu, Neu Westendu i Braunsfelde (obecnie zachodnia część centrum, Łękno i Pogodno). W latach 1852-1866 był konsulem Królestwa Hanoweru. Posiadał tytuł radcy handlowego. Był jednym z pierwszych kapitalistów w Szczecinie i Prusach, który na początku ery industrializacji w XIX wieku angażował się w sprawy socjalne swoich pracowników. Finansował budowę szkół, pensji, schronisk, sierocińców i fundacji.

Zmarł 9 maja 1899 roku. Pochowany został na cmentarzu, na terenie zakładów Bethanien, przy obecnej ulicy ks. P. Wawrzyniaka. Na miejsce jego pochówku odprowadzały go tłumy mieszkańców Szczecina.

Przedsięwzięcia filantropijne

Szlak turystyczny, upamiętniający Johannesa Quistorpa i jego syna Martina, których działalność filantropijna obejmowała m.in. utworzenie w Szczecinie terenów rekreacyjnych

• Ufundowanie kompleksu zakładu opiekuńczego Bethanien w roku 1868 prowadzonego przez siostry diakoniski.
• Przekazanie miastu ziemi, na której zgodnie z jego życzeniem powstał Quistorp Park, obecnie Park Kasprowicza.
• Odstąpienie miastu placu budowlanego przy ulicy Wielkopolskiej 15, z przeznaczeniem pod budowę gimnazjum.
• Naprawa drogi Stołczyn-Glinki we współpracy z F. Jahnem (jesień 1867). Quistorp dostarczył szlakę węglową ze swojej cegielni parowej na Stołczynie;
• Założenie kasy dla wdów i sierot;
• Sfinansowanie budowy szkoły podstawowej w Lubinie;
• Współfinansowanie kilku zakładów opiekuńczych.

Przypisy