John Pope (generał)

John Pope
Ilustracja
Generał John Pope
Major General Major General
Data i miejsce urodzenia

16 marca 1822
Louisville, Kentucky

Data i miejsce śmierci

23 września 1892
Sandusky, Ohio

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

wojna secesyjna
walki z Apaczami

podpis

John Pope (ur. 16 marca 1822, zm. 23 września 1892) – zawodowy oficer US Army, a w czasie wojny secesyjnej generał Armii Unii. Dobrze, ale krótko zapisał się na zachodnim teatrze wojny, a najbardziej zapamiętana została jego porażka w II bitwie nad Bull Run na wschodzie. Po wojnie uczestniczył w rekonstrukcji Południa i walkach z Indianami.

Młodość

Pope urodził się w Louisville, w stanie Kentucky, jako syn Nathaniela Pope’a, znanego sędziego na tzw. „Terytorium Illinois”, zaprzyjaźnionego z młodym prawnikiem Abrahamem Lincolnem[1]. Był przyrodnim bratem Manninga Force’a i dalekim kuzynem Mary Todd Lincoln[2]. Ukończył Akademię Wojskową Stanów Zjednoczonych w West Point w roku 1842 i otrzymał – w stopniu podporucznika – przydział do Korpusu Topograficznego. Służył na Florydzie, a następnie pomagał w kartowaniu północno-wschodniego pogranicza z Kanadą. Walczył pod rozkazami Zahary’ego Taylora w bitwach pod Monterrey i Buena Vista w czasie wojny z Meksykiem, w trakcie której został awansowany na porucznika, a następnie na kapitana[2]. Po wojnie Pope pracował jako geodeta wojskowy w Minnesocie. W roku 1850 dowiódł żeglowności Red River. Służył jako naczelny inżynier Departamentu Nowego Meksyku w latach 1851-1853, a pozostałe lata przed wybuchem wojny secesyjnej spędził, wytyczając szlak dla linii „Pacific Railroad”[1].

Wojna secesyjna

Gdy Abraham Lincoln został wybrany prezydentem Stanów Zjednoczonych, Pope został – jako jeden z czterech oficerów – wyznaczony do eskortowania prezydenta-elekta do Waszyngtonu[1]. Złożył Lincolnowi propozycję zostania u jego boku jako doradca, ale 14 czerwca 1861 roku został mianowany generałem brygadierem formacji ochotniczych[3] i skierowany do Illinois z zadaniem zaciągu ochotników.

Na początku wojny Pope zmusił siły konfederatów dowodzonych przez Sterlinga Price’a do wycofania się na południe, przy czym 18 grudnia wziął 1200 jeńców w mało znaczącym starciu pod Blackwater w Missouri. Gen. mjr Henry W. Halleck mianował go 23 lutego 1862 roku dowódcą „Armii Missisipi”[4]. Na czele 25 000 żołnierzy miał usunąć postawione przez konfederatów w nurcie Missisipi zapory. Dokonał zaskakującego konfederatów zagonu na New Madrid, Missouri i zdobył je 14 marca. Następnie przeprowadził kampanię mającą na celu zdobycie wyspy nr. 10, silnie ufortyfikowanego posterunku obsadzonego przez 12 000 żołnierzy z 58 działami. Saperzy Pope’a przekopali kanał, który pozwolił kanonierkom kpt. Andrew H. Foote’a opłynąć wyspę i wysadzić desant na tyłach obrońców, którzy w tej sytuacji kapitulowali 7 kwietnia 1862 roku, a tym samym żegluga na Missisipi została udostępniona flocie unionistów aż po Memphis w stanie Tennessee[5].

Wyjątkowe osiągnięcia Pope’a nad Mississippi spowodowały jego nominację na generała majora, antydatowaną 21 marca 1862[6]. Podczas oblężenia Corinthu dowodził lewym skrzydłem armii Hallecka, ale wkrótce – rozkazem Lincolna – został przeniesiony na wschód. Po zakończeniu nieszczęsnej kampanii półwyspowej McClellana Pope został mianowany dowódcą Armii Wirginii złożonej z sił rozproszonych po dolinie Shenandoah i północnej Wirginii[7].

Pope chciał pokazać swoją wyższość nowym żołnierzom pod jego dowództwem, co nie mogło się podobać[8]. 14 lipca wydał zadziwiający rozkaz skierowany do armii:

Spróbujmy zrozumieć się nawzajem. Przybyłem do was z zachodu, gdzie zawsze oglądaliśmy plecy naszych nieprzyjaciół; z armii, której głównym zajęciem było szukać nieprzyjaciela i odszukanego pobić; której polityką był atak, nie obrona. W żadnym przypadku nieprzyjaciel nie miał możliwości zepchnąć naszej armii do defensywy. Rozumiem, że zostałem wezwany tutaj, by wprowadzić taki sam system i poprowadzić was na nieprzyjaciela. Moim zamiarem jest uczynić tak, i to szybko. Jestem pewien, że jesteście w stanie osiągnąć możliwość stania się wyjątkowym wojskiem i ja chcę wam w tym pomóc. Tymczasem życzę sobie, byście wyrzucili ze swych umysłów pewne zdania, które z przykrością znajduję w waszym języku. Słyszę bez przerwy o „zajęciu mocnej pozycji i bronieniu jej”, o „liniach odwrotu” i o „bazach zaopatrzeniowych”. Odrzućmy je. Najsilniejszą pozycją, jaką żołnierz powinien pragnąć zająć, jest ta, z której najłatwiej jest zaatakować nieprzyjaciela. Zacznijmy studiować możliwe linie odwrotu przeciwników, a nasze własne pozostawmy im samym. Zacznijmy patrzeć przed, nie za siebie. Sukces i sława są w ataku, porażka i hańba w odwrocie. Zacznijmy myśleć w ten sposób, a łatwo przewidzieć, że wasze sztandary wkrótce ozdobione zostaną wieloma zaszczytami, a wasze nazwiska na zawsze zostaną we wdzięcznej pamięci ziomków[7].

Pyszałkowaty generał, mimo wcielenia do Armii Wirginii oddziałów z Armii Potomaku McClellana, co zwiększyło jego siły do 70 tysięcy, nie miał większych szans wobec stającego naprzeciwko konfederackiego generała, Roberta E. Lee. Lee, słusznie przypuszczając, że Pope jest niezdecydowany i chwiejny, podzielił swoją mniejszą (55 tysięcy) armię, rzucając gen. mjr. Thomasa J. „Stonewall” Jacksona z 24 000 ludzi (jako dywersję) w kierunku Cedar Mountain, gdzie Jackson pobił podwładnego Pope’a, Nathaniela Banksa. Gdy Lee ruszył w kierunku Pope’a na czele reszty armii, Jackson skręcił na północ i zajął główną bazę zaopatrzeniową Pope’a w Manassas Station. Zdezorientowany i nie potrafiący znaleźć głównych sił nieprzyjaciela Pope wpakował się w pułapkę zastawioną nad Bull Run. Jego ludzie wytrzymali kombinowany atak Jacksona i Lee 29 sierpnia 1862 roku, ale następnego dnia gen. mjr James Longstreet uderzył niespodziewanie na skrzydło, skutkiem czego Armia Wirginii została rozbita i zmuszona do odwrotu[9].

Pope został pozbawiony dowództwa 12 września, a niedobitki jego armii zostały wcielone do Armii Potomaku McClellana. Resztę wojny spędził na tyłach, w północno-zachodniej Minnesocie, mając coś wspólnego z wojną z Dakotami w 1862 roku. Kilka miesięcy zwycięskiej kampanii na zachodzie opłaciło się jednak; został mianowany 30 stycznia 1865 roku komendantem „Military Division of the Missouri” (później przemianowanej na Departament Missouri), a 13 marca, za zwycięstwo w walce o wyspę nr. 10, został generałem majorem armii regularnej USA[5][10].

Po wojnie

W kwietniu 1867 roku, Pope został mianowany gubernatorem rekonstruowanego Trzeciego Okręgu Wojskowego i założył swą główną kwaterę w Atlancie w stanie Georgia. Podejmował kontrowersyjne decyzje zezwalając Afroamerykanom być ławnikami, polecając burmistrzowi miasta – mimo upływu kadencji – pozostać na urzędzie kolejny rok i zakazując lokalnym gazetom zamieszczania ogłoszeń sprzecznych z rekonstrukcją. Prezydent Andrew Johnson zdymisjonował go 28 grudnia 1867 roku, zastępując George’em G. Meade’em[2].

Pope wrócił na zachód, gdzie brał udział w wojnach z Apaczami. Miał przeciwników politycznych w Waszyngtonie, bowiem uważał, że rezerwaty indiańskie byłyby lepiej administrowane przez armię niż skorumpowane Biuro do spraw Indian. Kontrowersje wywołały jego wezwania do lepszego traktowania Indian[11].

Reputacja Pope’a doznała poważnego uszczerbku w roku 1879, kiedy komisja śledcza prowadzona przez gen. mjr. Schofielda uznała, że Pope był głównym odpowiedzialnym za straty pod Bull Run. Sprawozdanie komisji określiło Pope’a jako nierozważnego i w niebezpieczny sposób niedoinformowanego o przebiegu bitwy[12].

Niezależnie od tego John Pope utrzymał stopień generała majora i przeszedł na emeryturę w roku 1886. Zmarł w Żołnierskim Domu Opieki w pobliżu miejscowości Sandusky w Ohio. Został pochowany na cmentarzu Bellefontaine w St. Louis w stanie Missouri[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Frederiksen 2000 ↓, s. 541.
  2. ↑ a b c d Hearn i inni 2008 ↓, s. 139.
  3. ↑ Warner 1964 ↓, s. 376–377.
  4. ↑ Eicher 2001 ↓, s. 203.
  5. ↑ a b Frederiksen 2000 ↓, s. 542.
  6. ↑ Eicher 2001 ↓, s. 251.
  7. ↑ a b Eicher 2001 ↓, s. 317.
  8. ↑ Foote 1958 ↓, s. 529.
  9. ↑ Eicher 2001 ↓, s. 331.
  10. ↑ Eicher 2001 ↓, s. 335.
  11. ↑ Frederiksen 2000 ↓, s. 542–543.
  12. ↑ Frederksen 2000 ↓, s. 543.

Bibliografia

  • David J. Eicher: The Longest Night: A Militaty History of the Civil War. New York / London: Simon & Schuster, 2001. ISBN 0-684-84944-5.
  • Shelby Foote: The Civil War, A Narrative: Fort Sumter to Perryville. New York: Random House, 1958. ISBN 0-394-49517-9.
  • John C. Frederiksen: John Pope. W: Encyclopedia of the American Civil War: A Political, Social, and Military History. Heidler, W.Norton & Company, 2000. ISBN 0-393-04758-X.
  • Chester Hearn, Rick Sapp, Steven M. Smith: Civil War Commanders: From Fort Sumter to Appomattox Court House. New York: Metro Books, 2008. ISBN 978-1-4351-0396-2.
  • Ezra J. Warner: Generals in Blue: Lives of the Union Commanders. Louisiana State University Press, 1964. ISBN 0-8071-0822-7.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Signature of military officer John Pope.png
Signature of military officer John Pope from The National Cyclopaedia of American Biography, Volume IV, 1893, page 282
Army-USA-OF-07.svg
Major General shoulder strap rank insignia for the United States Army.
GenJohnPope.jpeg
General John Pope (1822-1892) was a Union general during the Civil War, commanding the Third Military District, which included Alabama, Georgia, and Florida. Library of Congress Prints and Photographs Division