Julian Edmund Miller

Julian Edmund Miller
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia16 listopada 1892
Kijów, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci17 października 1982
Edynburg, Wielka Brytania
Przebieg służby
Lata służbyprawdopodobnie od ok. 1914 do ok. 1945
Siły zbrojneOrzełek II RP.svg Wojsko Polskie
JednostkiDepartament Kawalerii
Stanowiskaszef wydziału
Główne wojny i bitwyI wojna światowa
Kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Julian Edmund Miller (ur. 16 listopada 1892 w Kijowie, zm. 17 października 1982 w Edynburgu) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Przez matkę bliski kuzyn słynnego szwoleżera – generała Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 382. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[1]. Do 1930 roku służył w oddziale macierzystym, 14 pułku Ułanów Jazłowieckich[2]. Głośny w dwudziestoleciu międzywojennym był jego pojedynek o cześć swojej pięknej żony.

27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. We wrześniu tego roku został przeniesiony z 14 puł do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko dowódcy Dywizjonu Szkolnego Podchorążych Rezerwy Kawalerii[4][5]. W grudniu 1932 roku został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału[6]. W 1934 roku opisał na łamach Przeglądu Kawaleryjskiego Konne Mistrzostwa Wojska Polskiego w Hrubieszowie[7]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8].

Od 15 września 1939 roku na emigracji w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie we Francji, a później w Wielkiej Brytanii. 6 grudnia 1939 roku uczestniczył w spotkaniu w Paryżu reaktywującym barwy 14 pułku Ułanów Jazłowieckich. Awansował na podpułkownika w Sztabie Naczelnego Wodza. Niechlubnie wsławił się donosami na kolegów i kierowaniem ich do obozu karnego dla polskich żołnierzy na Wyspie Wężów w Szkocji.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 165.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 303, 346.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 298.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145, 812.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 421.
  7. ↑ Relacja z Konnych Mistrzostw Wojska Polskiego w 1934 roku [dostęp z dnia: 2015-06-22]
  8. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 128.
  9. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 303.
  10. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  11. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) 2r BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.