Julian Jan Auleytner
| Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1922 Studzianki |
|---|---|
| Data śmierci | 7 grudnia 2003 |
| profesor nauk fizyka | |
| Specjalność: fizyka ciała stałego | |
| Alma Mater | Uniwersytet Warszawski |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uniwersytet | Uniwersytet Warszawski |
| Odznaczenia | |
  | |
Julian Jan Auleytner (ur. 13 lutego 1922 w Studziankach, zm. 7 grudnia 2003) – polski fizyk, wieloletni pracownik naukowy Polskiej Akademii Nauk, członek egzekutywy POP PZPR w Instytucie Fizyki PAN, członek PZPR w latach 1969-1981.[1]
Życiorys
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Kazimierza i Wandy z Pomian Zakrzewskich. Walczył w wojnie obronnej Polski 1939, po czym przebywał w niewoli niemieckiej (obóz Sachsenhausen–Oranienburg). W latach 1943–1945 walczył w Armii Krajowej. Po wkroczeniu wojsk sowieckich na teren Polski aresztowany przez NKWD i zesłany do łagru na wschodniej Ukrainie (pracował w kopalni węgla).
Po powrocie do kraju ukończył w 1952 studia na Uniwersytecie Warszawskim, po siedmiu latach uzyskując doktorat. W latach 1959–1960 przebywał na stażu naukowym w Uppsali. Od 1967 profesor nadzwyczajny, a od 1974 zwyczajny. W latach 1950–1961 zatrudniony w charakterze pracownika naukowego Instytutu Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego (prowadził badania struktury mozaikowej kryształów i defektów sieci krystalicznej w pracowni rentgenowskiej prof. Stefana Pieńkowskiego), następnie w Instytucie Fizyki PAN. Był kierownikiem Zakładu Fizyki Promieni X (następnie: Zakładu Rentgenografii i Spektroskopii Rentgenowskiej) oraz inicjatorem utworzenia w 1973 Środowiskowego Laboratorium Badań Rentgenowskich i Elektronomikroskopowych (stał na jego czele do przejścia na emeryturę w 1993).
Specjalizował się w badaniach strukturalnych, fizyce ciała stałego oraz fizyce promieni. Był wieloletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Fizycznego oraz przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Promieniowania Synchrotronowego. Wypromował kilkudziesięciu doktorów, był również recenzentem prac doktorskich i habilitacyjnych. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001)[2] i Złotym Krzyżem Zasługi. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 175-1-2)[3]
Wybrane publikacje
- Zastosowanie metody automonochromatyzacji promieni rentgenowskich do badań struktury diod planarnych, (współautorzy: Zofia Furmanik, Janusz Kryłow), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Warszawa 1972.
- Ultrastruktura i funkcja komórki: praca zbiorowa (współautor), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1973.
- Rentgenowskie badania realnej struktury monokryształów krzemu w podstawowych stadaiach formowania tranzystorów epiplanarnych (współautor), "Wema", Warszawa 1974
Bibliografia
- Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny, "Interpress", Warszawa 1989, s. 36–37
- Wacław Auleytner, Spotkania i rozstania, "Unia", Katowice 1999.
- Prof. dr hab. Julian Jan Auleytner, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2009-10-10].
- Tadeusz Figielski, Instytut Fizyki PAN, Julian Jan Auleytner (1922–2003), "Postępy Fizyki", tom 55, Zeszyt 4, rok 2004, s. 1–2
- Katalog Biblioteki Narodowej
Przypisy
- ↑ Spętana akademia, Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL. Materiały partyjne 1950-1986, t. II, wybór, wstęp i opracowanie Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski, Warszawa 2012, s. 716.
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 1, poz. 2
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: TEOFILA AULEJTNER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-10-29].
Media użyte na tej stronie
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób fizyka Juliana Jana Auleytnera na Starych Powązkach w Warszawie