Julian Tuwim

Julian Tuwim
Ilustracja
Julian Tuwim (ok. 1950)
Data i miejsce urodzenia

13 września 1894
Łódź

Data i miejsce śmierci

27 grudnia 1953
Zakopane

Narodowość

polska / żydowska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Ważne dzieła
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Wawrzyn Akademicki
Nagrody

Nagroda Literacka m. Łodzi (1928, 1949), nagroda polskiego PEN Clubu (1935), nagroda państwowa I stopnia (1951)

Stanisław Ignacy Witkiewicz, Portret Juliana Tuwima, 1929
Poeta ok. 1930
Julian Tuwim (trzeci z lewej w drugim rzędzie) w Nowym Jorku podczas obchodów pierwszej rocznicy powstania w getcie warszawskim, 1944
Grób Juliana Tuwima i jego żony Stefanii na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Julian Tuwim (ur. 13 września 1894 w Łodzi, zm. 27 grudnia 1953 w Zakopanem) – polski poeta żydowskiego pochodzenia, pisarz, autor wodewili, skeczy, librett operetkowych i tekstów piosenek; jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Współzałożyciel kabaretu literackiego „Pod Picadorem” i grupy poetyckiej „Skamander”. Bliski współpracownik tygodnika „Wiadomości Literackie[a]. Tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej, niemieckiej oraz łacińskiej. Brat polskiej literatki i tłumaczki Ireny Tuwim, kuzyn aktora kabaretowego i piosenkarza Kazimierza „Lopka” Krukowskiego. Jego bratem stryjecznym był aktor Włodzimierz Boruński.

Podpisywał się ponad czterdziestoma pseudonimami[1] m.in. Oldlen, Tuvim, Schyzio Frenik, Jan Wim, Pikador, Roch Pekiński, Owóż, Czyliżem, Atoli, Wszak, On-że, Schyzio-Frenik, Folcio-Berżer, Mulek Róż, Gibz i Marmureg, Peer, Tik, Mik i Optyk, Quis, Korek i Amorek, Dr Jodocus, Dr Moraviglio, Dr Pietraszek, dr Zajączkowski, Dyzio, T. Slaz, Teofil, Torreador, Sigma, Twardzioch, St. Brzost, Jerzy Wł. Urbański, Robert Galant, Alcybiades Kminek, Ariostefanes, Old Ack, Julian Rozbij Tuwicki, Zenon Pseudeck, Fra Filippo Sconoppi, Harryman, I. Dem, Ikacy Ikacewicz początkujący poeta, Barbiere di Varsavia, Prof. Baltazar Dziwacki, Profesor Ptaszek, Edumion, Stary małpiarz, Tandal Endymion, Zenon Pseudeckq, Madam Ickiewicz.

Życiorys

Lata młodości (1894–1916)

Urodził się w Łodzi, przy ul. Widzewskiej 44 (obecnie Kilińskiego 46), w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych Żydów Izydora i Adeli Tuwimów. W latach 1904–1914 uczęszczał do Męskiego Gimnazjum Rządowego w Łodzi. Na początku uczył się słabo, nie okazywał zainteresowania przedmiotami ścisłymi, zwłaszcza matematyką, przez co powtarzał szóstą klasę.

Zadebiutował w 1911 przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa[2]. W 1913 miał miejsce jego właściwy debiut poetycki, wiersz Prośba opublikowany został w „Kurierze Warszawskim”. Utwór poeta podpisał inicjałami St. M., poznanej w 1912, swojej przyszłej żony Stefanii Marchwiówny.

Pobyt w Warszawie (1916–1939)

W 1916, z myślą rozpoczęcia studiów, przeniósł się do Warszawy. Studiował prawo i polonistykę[1] na Uniwersytecie Warszawskim (1916–1918), ukończył jedynie po jednym semestrze. W trakcie studiów rozpoczął współpracę z czasopismem Pro Arte et Studio. Był jednym z założycieli grupy poetyckiej Skamander w 1916. Pisał teksty do programów Teatru Sfinks[3].

30 kwietnia 1919 poślubił Stefanię Marchew. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Józefa Piłsudskiego[4]. W młodości inspirował się twórczością Leopolda Staffa (pisał o tym w swych pamiętnikach). Członek założyciel Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS).

Życie na obczyźnie (1939–1946)

W 1939 wyemigrował przez Rumunię, Włochy do Francji. Wspólnie z Janem Lechoniem, Antonim Słonimskim, Kazimierzem Wierzyńskim oraz Mieczysławem Grydzewskim (określanymi jako poeci satelici) spotykali się w paryskiej kawiarni Café de la Régence.

W obliczu upadku Francji (1940) i osobistego zagrożenia, Tuwim i Lechoń udali się przez Hiszpanię do Lizbony, a następnie do Rio de Janeiro, gdzie dołączył do nich Kazimierz Wierzyński. Ostatecznie wspólnie też wyjechali do Nowego Jorku, gdzie poeta mieszkał przez blisko pięć lat (1942–1946).

Tuwim i Oskar Lange pisali dla pism „Nowa Polska” oraz „Robotnik”, natomiast Wierzyński i Lechoń utworzyli „Tygodnik Polski”. Z kolei Grydzewski wyjechał do Londynu, gdzie pozostał redaktorem naczelnym demokratyczno-liberalnego tygodnika „Wiadomości Polskie, Polityczne i Literackie”, a po wojnie „Wiadomości”, odpowiednika krajowych „Wiadomości Literackich”. Członkowie grupy poetyckiej „Skamander” stanowili pierwszą, wielką falę emigracji polskich literatów i poetów.

W czasie okupacji niemieckiej całość twórczości Tuwima trafiła na niemieckie listy proskrypcyjne jako szkodliwa i niepożądana z przeznaczeniem do zniszczenia[5].

Ostatnie lata w Polsce (1946–1953)

Do Polski Tuwim wrócił w czerwcu 1946 i stał się osobą chronioną, adorowaną i uprzywilejowaną przez ówczesne władze. Został okrzyknięty poetą państwowym. W tym samym roku Tuwimowie adoptowali córkę Ewę. W latach 1947–1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[6]. Po wojnie Tuwimowie otrzymali dom w Aninie przy ul. Zorzy 19, gdzie mieszkali wraz z Ireną Tuwim (siostrą poety). Dom ten po śmierci Tuwima nabył Piotr Jaroszewicz[7].

W ostatnich latach życia stworzył niewiele wierszy; czasami tylko ulegał prośbom zaprzyjaźnionych redaktorów, potrzebujących wierszy na rocznicowe okazje. Pisał prywatnie (bez publikowania). Do końca zajmował się też tłumaczeniami i zbieraniem kuriozów literackich, które publikował w miesięczniku „Problemy” w cyklu „Cicer cum caule”. W 1949 zredagował antologię Polska nowela fantastyczna[8].

Rodzina

Ojciec poety, Izydor Tuwim (ur. 22 lipca 1858 w Kalwarii, zm. 1935)[9], ukończył szkołę w Królewcu, następnie studiował w Paryżu, znał kilka języków obcych. Był urzędnikiem oddziału łódzkiego Azowsko-Dońskiego Banku Handlowego. Zmarł w 1935 i jest pochowany na nowym cmentarzu żydowskim w Łodzi.

Matka, Adela z Krukowskich (ur. 9 stycznia 1872 w Mariampolu, zm. 1942)[9], była córką właściciela drukarni, pochodziła z rodziny inteligenckiej, jej czterej bracia byli adwokatami oraz lekarzami. Po śmierci męża popadła w poważną chorobę psychiczną, próbowała popełnić samobójstwo. Ostatni okres życia spędziła w szpitalu dla psychicznie chorych w Otwocku. Podczas likwidacji otwockiego getta została zastrzelona przez Niemców 19 sierpnia 1942[b]. Pierwotnie pochowana w Otwocku, w masowym grobie.

Pomnik (drugi, z l. 194... – 2013) na grobie rodziców Juliana Tuwima – Adeli i Izydora na cm. żydowskim w Łodzi przy ul. Brackiej; kwatera „Lewa F”
Aktualny (trzeci), od 2013 r., pomnik na grobie rodziców J. Tuwima

Później oboje spoczęli na nowym cmentarzu żydowskim w Łodzi, gdzie odnalezione w Otwocku ciało matki Julian Tuwim ekshumował i złożył. W 2013, z okazji obchodów „Roku Tuwima”, jako jeden z jego istotnych elementów, władze Łodzi sfinansowały prawie dokładną rekonstrukcję pierwotnego[c] – przedwojennego – pomnika na grobie ojca J. Tuwima[10]. Mieli dwoje dzieci: Juliana i córkę Irenę.

Julian Tuwim poślubił Stefanię Marchew[d] (1894–1991) 30 kwietnia 1919 r. w Wielkiej Synagodze w Łodzi.

Po powrocie z emigracji adoptowali z otwockiego domu dziecka córkę Ewę, która w 2006 r. założyła „Fundację im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim”. Celem Fundacji jest udzielanie pomocy niepełnosprawnym i nieuleczalnie chorym dzieciom oraz niepełnosprawnej i nieuleczalnie chorej młodzieży, a także sprawowanie opieki nad dorobkiem artystycznym poety oraz jego siostry.

Stan zdrowia

Julian Tuwim nosił przez całe życie nieusuwalne duże znamię na lewym policzku, tzw. myszkę. Przez znaczną część swego życia cierpiał na zaburzenia nerwicowe (agorafobia, nerwica wegetatywna) i depresję, które ograniczały jego normalne funkcjonowanie i pracę[11]. Jedną z przyczyn jego problemów zdrowotnych był alkoholizm[12]. W atmosferze nasilających się ataków antysemickich wymierzonych w Tuwima, poeta zaczął cierpieć na agorafobię[13]. Pierwszy atak agorafobii miał miejsce w 1932 roku, kolejne ataki pojawiały się coraz częściej, przez co w pewnych okresach Tuwim miewał problem z opuszczeniem mieszkania[13]. Do tego przeszedł ciężką operację wrzodów żołądka, a jego nerwica lękowa zaczęła się nasilać[13]. Dodatkowym obciążeniem były problemy rodzinne: śmierć ojca i postępująca choroba matki[14]. W 1936 r. podjął leczenie w Bad Gräfenberg (dzisiejsze Lázně Jeseník) metodą Vincenza Priessnitza[15].

Śmierć

Zmarł 27 grudnia 1953 w pensjonacie ZAiKS-u „Halama” w Zakopanem na atak serca[11][16].

Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A24-tuje-14/15)[17]. W imieniu władz PRL przemówienie pożegnalne na pogrzebie wygłosił minister kultury i sztuki Włodzimierz Sokorski.

Twórczość

Był autorem tekstów kabaretowych, rewiowych i librecistą oraz autorem tekstów politycznych. Był współautorem i redaktorem pism literackich i satyrycznych (Skamander, Wiadomości Literackie, „Cyrulik Warszawski”). Tłumacz literatury rosyjskiej, m.in. Aleksandra Puszkina (Jeździec miedziany, Połtawa), Władimira Majakowskiego (Obłok w spodniach). Był autorem popularnych wierszy dla dzieci, m.in. Lokomotywa, Ptasie radio, Pan Hilary, Słoń Trąbalski, Bambo. Był bibliofilem i kolekcjonerem kuriozów (Czary i czarty polskie, Pegaz dęba, Cicer cum caule).

Znany był ze swojego specyficznego humoru objawiającego się bystrością umysłu i świeżością. Świeżości tej szukał najczęściej w języku – głównym orężu modernizmu, a szczególnie postmodernizmu. Swe badania językowe rozpoczął od nauki esperanto jeszcze w latach gimnazjalnych. Tłumaczone na esperanto wiersze Staffa, a także Testament mój (Mia testamento) Juliusza Słowackiego i inne wiersze zostały opublikowane na łamach Esperantysty Polskiego (Pola Esperantisto). W późniejszych badaniach nad językiem tworzył neologizmy. Podobnie jak B. Leśmian, A. Wat i S. Młodożeniec, tworzył tak zwany język pozarozumowy (zaum), którego poznanie miało być aprioryczne i zgodne ze skojarzeniami każdego odbiorcy. Próby te wyraził w Słopiewniach.

Poezja Tuwima uważana jest za jedną z najtrudniejszych ze względu na częste gry słów, zwielokrotnienia znaczeń jednego wyrazu poprzez inne, nie zawsze jasne podkreślenia niektórych słów w zdaniu jakby było ono niedokończone. Ogromna giętkość i błyskotliwość tego języka przyjmuje często koloryt humorystyczny, jak w Balu w Operze. Słowa przyjmują cechy opisywanej rzeczywistości (np. mistrzowsko zastosowana została rytmika i szelest polskich słów w Lokomotywie, przez co jest to wiersz-onomatopeja).

Oprócz dzieł charakteryzujących się niebywałym pięknem i kulturą słowa, Julian Tuwim tworzył także wiersze pisane językiem potocznym, czy wprost wulgarnym (np. „Do prostego człowieka” czy „Wiersz, w którym autor grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali”).

Jedynym właścicielem autorskich praw majątkowych wszystkich utworów poety oraz jego siostry Ireny Tuwim-Stawińskiej jest Fundacja im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim, założona w 2006 r., przez córkę Tuwima Ewę Tuwim-Woźniak[18].

Narodowość

Dla polskich antysemitów, szczególnie w okresie międzywojennym, na zawsze pozostał Żydem i jako taki był w tym czasie przedmiotem brutalnych ataków. Zarzucano mu „zażydzanie” polskiej literatury: „Tuwim nie pisze po polsku, lecz tylko w polskim języku (...), a jego duch szwargoce” („Prosto z mostu”, publikacje w latach 1930). Nazywano go gudłajskim Mickiewiczem. Natomiast dla wielu Żydów był zdrajcą, który wybrał polskość. Tuwim zmagał się z tą swoją podwójną tożsamością przez całe życie[19]. Pisał o tym wielokrotnie przed wojną, choćby w wierszu dedykowanym Stanisławowi Piaseckiemu „Poeta zazdrości pewnemu literatowi imieniem Staś, że jest Sarmatą; on zaś, nieszczęsny poeta, żydem parchatym jest. Takoż obojej stron żywot wiernie opisany”, który ukazał się na łamach „Szpilek[20].

Konsekwentnie odmawiano wyboru Tuwima do Polskiej Akademii Literatury ze względu na pochodzenie[21],  w 1938 r. prezes akademii Wacław Sieroszewski wprost apelował o zignorowanie Tuwima[22]. Przed II wojną światową Tuwim opowiadał się za asymilacją Żydów.

Najmocniej problem swojej tożsamości narodowości poruszył w manifeście „My, Żydzi Polscy” opublikowanym w sierpniu 1944 r. w Londynie, w którym mówi „[j]estem Polakiem, bo mi się tak podoba”, ale pisze także, że jest Żydem, gdyż czuje więź ze wszystkimi, którzy zginęli w Zagładzie[23]. Problem swojej tożsamości narodowości J. Tuwim poruszył także m.in. w pierwszych wersach wiersza napisanego z okazji pochowania matki na łódzkim cmentarzu żydowskim („Matka”): Jest na łódzkim cmentarzu, / Na cmentarzu żydowskim, / Grób polski mojej matki, / Mojej matki żydowskiej. (...).

Swoistym manifestem związków ze społecznością żydowską, a także poparciem dla idei syjonistycznej było przyjęcie w 1948 r. przez Tuwima funkcji prezesa Towarzystwa Przyjaciół Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie[24].

Najważniejsze dzieła

Ordery i odznaczenia

Nagrody i wyróżnienia

Tuwim w piosenkach

Tablica pamiątkowa w Warszawie przy ul. Nowy Świat 25

Piosenki powstałe na podstawie utworów Juliana Tuwima, bądź specjalnie pod tym kątem napisane przez autora (alfabetycznie):

W 2008 r. nakładem wytwórni muzycznej 4ever Music ukazała się składanka Co nam zostało z tych lat? Piosenki Juliana Tuwima.

W 2011 r. ukazała się płyta CD „Tuwim dla dorosłych. Piosenki ze spektaklu” (wyd. Teatr Muzyczny Roma). Kompozytorami muzyki do wierszy wykorzystanych w spektaklu byli: Leszek Możdżer, Jacek Kita, Jerzy Satanowski, Zygmunt Konieczny, Władysław Dan, Tadeusz Muller, Władysław Bugajski, Włodzimierz Korcz, Marcin Partyka i Krzysztof Łochowicz. Spektakl miał premierę w 2011 r. w Teatrze Muzycznym Roma (Nova Scena) w Warszawie[37].

Pieśni, utwory kameralne i symfonie do wierszy Tuwima

  • Karol SzymanowskiSłopiewnie na głos i fortepian op. 46bis (1921)
  • Witold LutosławskiPiosenki dziecinne na głos i fortepian: Taniec, Rok i bieda, Kotek, Idzie Grześ, Rzeczka, Ptasie plotki (1947); także w oprac. na głos i orkiestrę (1952)
  • Witold Lutosławski – Spóźniony słowik na głos i fortepian (1947) lub głos i orkiestrę kameralną (1952)
  • Witold Lutosławski – O Panu Tralalińskim na głos i fortepian (1947) lub głos i orkiestrę kameralną (1952)
  • Henryk Mikołaj GóreckiPtak, nr 3 z cyklu Trzy pieśni op. 3 (1956)
  • Henryk Mikołaj Górecki – Pieśni o radości i rytmie op. 7 (1956/1960), zatytułowane cytatem z Tuwima
  • Henryk Mikołaj Górecki – Epitafium op. 12 na chór i orkiestrę do ostatnich słów poety (1958)
  • Józef ŚwiderPrzypomnienie na sopran lub tenor z fortepianem (1955)
  • Józef Świder – Cuda i dziwy na chór mieszany a cappella (1963)
  • Józef Świder – Gabryś na chór mieszany a cappella (1963)
  • Józef Świder – Śląsk śpiewa na chór mieszany a cappella (1968)
  • Krzysztof MeyerQuartettino na sopran, flet, wiolonczelę i fortepian (1966)[38]
  • Krzysztof Meyer – II Symfonia, do fragmentu Biblii cygańskiej (1967)
  • Krzysztof Meyer – Śpiewy polskie na sopran i orkiestrę: Świt, Dwa wiatry, Rzeź brzóz, Akacje, Motyle, Suma jesieni (1974)

Miejsca w Łodzi związane z Tuwimem

Zobacz też

Pozostali Skamandryci

Hasła powiązane z Tuwimem

Inne

Uwagi

  1. Julian Tuwim zaproponował nazwę „Wiadomości Literackie”, jako dosłowne tłumaczenie francuskiego, założonego rok wcześniej, tytułu „Nouvelles Littéraires” (pierwowzoru Wiadomości).
  2. Istnieją pewne kontrowersje dotyczące jej śmierci. Według niektórych źródeł zginęła śmiercią samobójczą, skacząc z okna otwockiej posesji Rybaków.
  3. Dodany element to pozioma tablica z początkowym fragmentem wiersza J. Tuwima pt. „Matka”: Jest na łódzkim cmentarzu, / Na cmentarzu żydowskim, / Grób polski mojej matki, / Mojej matki żydowskiej (…).
  4. Spotykana jest również zniekształcona pisownia nazwiska Marszew, cytowana w wyniku przedstawiania żony przez poetę w brzmieniu naśladującym francuskie brzmienie nazwiska.

Przypisy

  1. a b Mariusz Urbanek, Tuwim. Wylękniony bluźnierca., 2013.
  2. Kalendarium życia i twórczości Juliana Tuwima. tuwim.org – Fundacja im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim. [dostęp 2012-11-18].
  3. Tadeusz Wittlin: Pieśniarka w Warszawy. Hanka Ordonówna i jej świat. Wydawnictwo Polonia, 1990, s. 31–32. ISBN 83-7021-144-5.
  4. Piotr Matywiecki, Twarz Tuwima, Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2007, s. 343, ISBN 978-83-7414-041-6, OCLC 169908112.
  5. Praca zbiorowa, Upominki od narodu. Jubileusze, rocznice, obchody pisarzy, Żarnowiec 2010, s. 291–292.
  6. Życie Warszawy, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
  7. Joanna Czyż. Tajemnice Nowego Anina. „Wiadomości Sąsiedzkie”. Nr 14, s. 14–15. J-Property. ISSN 2082-3266. 
  8. Polska nowela fantastyczna, [w:] encyklopediafantastyki.pl [online] [dostęp 2022-02-07].
  9. a b Andrzej Kempa, To, że stałem się poetą…, Tygiel Kultury [dostęp 2012-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-18] (pol.).
  10. Nagrobek rodziców Tuwima odnowiony. Wygląda jak oryginał, Dziennik Łodzki [dostęp 2020-04-17] (pol.).
  11. a b Pisarze. Julian Tuwim, Polska.pl [dostęp 2010-08-28] [zarchiwizowane z adresu 2010-12-19] (pol.).
  12. Igor Rakowski-Kłos, Wąchał spirytus i nosił dziurawą czapkę. 119. rocznica urodzin Tuwima, Gazeta Wyborcza, 13 września 2013 (pol.).
  13. a b c Urbanek 2013 ↓, s. 133.
  14. Urbanek 2013 ↓, s. 135.
  15. Urbanek 2013 ↓, s. 134.
  16. Julian Tuwim (1894–1953), Kulturalna Warszawa [dostęp 2012-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-24] (pol.).
  17. Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 36. ISBN 83-217-2641-0.
  18. Fundacja im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim, prawa autorskie. tuwim.org. [dostęp 2015-07-18].
  19. Kaczyński Łukasz, Julian Tuwim „poza” i pomiędzy”...
  20. Urbanek 2013 ↓, s. 157.
  21. Urbanek 2013 ↓, s. 121–123.
  22. Urbanek 2013 ↓, s. 122.
  23. Urbanek 2013 ↓, s. 203.
  24. Łukasz Tomasz Sroka, Mateusz Sroka, Polskie korzenie Izraela. Wprowadzenie do tematu: wybór źródeł, wyd. drugie zmienione i poszerzone, Kraków: Wydawnictwo Austeria, 2021, s. 289, ISBN 978-83-7866-375-1.
  25. Julian Tuwim Juwenilia t. 1 i 2, Czytelnik, Warszawa 1990, ISBN 83-07-01018-7, ISBN 83-07-01198-1.
  26. M.P. z 1954 r. nr 18, poz. 319 „za wybitne zasługi dla kultury polskiej w dziedzinie twórczości poetyckiej”.
  27. Mariusz Urbanek: Tuwim. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2004, s. 191. ISBN 83-7384-090-7.
  28. M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie kultury i sztuki”.
  29. M.P. z 1946 r. nr 109, poz. 203 „w uznaniu wybitnych zasług, położonych dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie artystycznej i kulturalno-oświatowej”.
  30. M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 305 „za wybitną twórczość literacką”.
  31. a b Nagrody Miasta Łodzi [lista laureatów]. Biuletyn informacji publicznej - BIP ŁÓDŹ (bip.uml.lodz.pl). [dostęp 2022-08-26].
  32. Doktorzy honoris causa UŁ, Uniwersytet Łódzki [dostęp 2012-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-07] (pol.).
  33. M.P. z 2012 r. poz. 988.
  34. Zakończyło się 28. posiedzenie Sejmu, Sejm RP, 7 grudnia 2012 [dostęp 2016-10-17] (pol.).
  35. Jarek Kordaczuk, Titelituralia, wydane przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu, 2007.
  36. Grzegorz Turnau, Do zobaczenia, wydane przez EMI Music Poland, 2009.
  37. Tuwim dla dorosłych – Teatr Muzyczny Roma, Teatr Muzyczny Roma [dostęp 2020-09-15] (pol.).
  38. Według Encyklopedii muzycznej PWM; bez informacji o jaki chodzi tekst.
  39. Izabella Adamczewska: Czarne chmury nad dupą Tuwima przy Piotrkowskiej. lodz.wyborcza.pl, 2016-04-01. [dostęp 2016-12-19].
  40. Płaskorzeźba Dupa Tuwima zniknęła. Ale tylko na czas remontu kamienicy – Dzienniklodzki.pl, 27 lipca 2018 [dostęp 2018-07-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-27].
  41. Pałac Młodzieży im. Juliana Tuwima. [dostęp 2014-12-28].

Bibliografia

publikacje
  • Koźniewski Kazimierz, Historia co tydzień: szkice o tygodnikach społeczno-kulturalnych, Wydawnictwo Czytelnik, Warszawa 1976.
  • Kostyrko Hanna (wybór), Podróż w dalekie lata: antologia, Instytut Wydawniczy „Nasza Księgarnia”, Warszawa 1976.
  • Jadwiga Sawicka, Julian Tuwim, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, ISBN 83-214-0377-8, OCLC 835897303.
  • Mariusz Urbanek, Tuwim. Wylękniony bluźnierca, Warszawa: Iskry, 2013, ISBN 978-83-244-0327-1.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
POL Wawrzyn Akademicki BAR.svg
Baretka: Wawrzyn Akademicki.
Grób Juliana Tuwima Cmentarz Wojskowy na Powązkach 2017.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Grób Juliana Tuwima i jego żony Stefanii na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
Grob rodzicow Tuwima.jpg
Autor: AusLodz, Licencja: CC BY-SA 4.0
Aktualny, od 2013 r., będący rekonstrukcją przedwojennego pomnika na grobie Ojca J. Tuwima. Rekonstrukcja wykonana z okazji "Roku Tuwima" staraniem władz miejskich Łodzi. Jedyny dodany element to pozioma tablica z tekstem wiersza "Matka" J. Tuwima. Cmentarz żydowski przy ul. Brackiej w Łodzi.
Julian Tuwim 1930.jpg
Julian Tuwim (1894–1953) - polski poeta.
Tuwim NowySwiat25.jpg
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Zuska (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC-BY-SA-3.0
Przy ul. Nowy Świat 25 w Warszawie (fot Zu)
Cm. zydowski w Lodzi - rodzice Tuwima.JPG
Autor: AusLodz, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób rodziców Juliana Tuwima - Adeli i Izydora. Nowy cmentarz żydowski przy ul. Brackiej, kwatera "Lewa F".
Commemoration of the first anniversary of the Warsaw Ghetto Uprising, New York City, 1944 (8662340207).jpg
Autor: Center for Jewish History, NYC, Licencja: No restrictions
Description: Text of label: Mass demonstration in New York City commemorating the first anniversary of the uprising of the Warsaw Ghetto, held on April 19, 1944. Over 30,000 Jews gathered before the steps of [New York] City Hall and listened to speeches by Mayor La Guardia and prominent Jewish leaders." First row, l-r: M.J. Nurenberger, editor of the Canadian Jewish News; Dr. Joseph Thon ; New York City Mayor Fiorello La Guardia ; Isaac Rubinstein, former Chief Rabbi of Wilno (Vilna), Poland and former member of the Polish senate. Second row, beginning at second from left, l-r: Yiddish writer Sholem Asch ; Polish poet Julian Tuwim ; Dr. Simon Segal ; writer S.L Schneiderman ; (behind him) artist Arthur Szyk ; writer Dr. Chaim Shoshkes, ; Cantor Moishe Oysher.


Photographer: unknown

Date: 1944

Medium: Black and white photograph

Repository: Yivo Institute for Jewish Research

Parent Collection: RG 1206

Persistent URL: access.cjh.org/566803


Rights Information: No known copyright restrictions; may be subject to third party rights. For more copyright information, click here.

See more information about this image and others at CJH Digital Collections.

Digital images created by the Gruss Lipper Digital Laboratory at the Center for Jewish History.
Laweczka Juliana Tuwima Lodz.jpg
Autor: HuBar, Licencja: CC BY-SA 2.5
Ławeczka Tuwima w Łodzi
Witkacy Julian Tuwim.jpg
Portrait of Julian Tuwim