Kamieńskie

Kamieńskie
Кам'янське
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	dniepropetrowski
Burmistrz	Biłousow Andrij Łeonidowycz↗
Powierzchnia	138 km²
Populacja (2016); • liczba ludności	; 239 237
Nr kierunkowy	+380-5692
Kod pocztowy	51931
Tablice rejestracyjne	AE
	Położenie na mapie obwodu dniepropetrowskiego Kamieńskie
	Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kamieńskie
	48°31′N 34°37′E/48,516667 34,616667
	Strona internetowa
	Portal Ukraina

Kamieńskie^[1] (ukr. Кам'янське, Kamjanśke), w latach 1936–2016 Dnieprodzierżyńsk (ukr. Дніпродзержинськ, Dniprodzerżynśk)^[2] – miasto na Ukrainie, w obwodzie dniepropetrowskim, nad Dnieprem. W 2016 roku liczyło ok. 239 tys. mieszkańców^[3].

Ośrodek hutnictwa żelaza, przemysłu taboru kolejowego (wagony), chemicznego, materiałów budowlanych. Działa tu także elektrownia wodna o mocy 352 MW.

Historia

Zakłady metalurgiczne na przełomie XIX i XX wieku

Początkowo na miejscu dzisiejszego miasta znajdowała się wieś Kamieńskie (pierwsza wzmianka w 1750 roku), na terenie której w połowie XIX wieku powstały zakłady hutnicze. Do rangi jednej z największych firm metalurgicznych Rosji rozbudował je polski przedsiębiorca Ignacy Jasiukowicz, będący w latach 1888–1914 dyrektorem Południowo-Rosyjskiego Dnieprowskiego Towarzystwa Metalurgicznego z siedzibą w Kamieńskiem.

W 1926 roku Kamieńskie otrzymało prawa miejskie. W 1936 roku nazwa miasta została zmieniona na Dnieprodzierżyńsk na cześć działacza socjaldemokratycznego i komunistycznego, Feliksa Dzierżyńskiego. Oryginalna nazwa została przywrócona w 2016 roku. W 1979 miała tu miejsce katastrofa lotnicza, w której zginęło 178 osób, a w 1996 katastrofa tramwajowa, w wyniku której zginęły 34 osoby.

W związku z przemysłem metalurgicznym Dnieprodzierżyńsk miał w okresie radzieckim bardzo zanieczyszczone powietrze. W latach 70. poczyniono starania zmierzające do ograniczenia wydzielania toksycznych substancji, wysiedlono też część mieszkańców z najbardziej zanieczyszczonych, przyzakładowych terenów. Działania te nie przyniosły pełnych skutków i jeszcze w 1988 roku miasto znajdywało się na oficjalnej liście najbardziej zanieczyszczonych w ZSRR, z normami dwutlenku azotu, amoniaku, formaldehydu, benzenu i pyłu przekroczonymi ponad pięciokrotnie. Emisja zanieczyszczeń spadła znacznie w wyniku zamknięcia zakładów po rozpadzie ZSRR^[4].