Kamil Stoch

Kamil Stoch

(c) Ailura, CC BY-SA 3.0 AT
Data i miejsce urodzenia	25 maja 1987 Zakopane
Klub	LKS Ząb (1995–2002) LKS Poroniec Poronin (2002–2009) AZS Zakopane (2009–2012) WKS Zakopane (2012–2014) KS Eve-nement Zakopane (od 2014)
Wzrost	173 cm[1]
Reprezentacja	Polska
Debiut w PŚ	17 stycznia 2004 w Zakopanem (49. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	11 lutego 2005 w Pragelato (7. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	23 stycznia 2011 w Zakopanem (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	23 stycznia 2011 w Zakopanem
Rekord życiowy	251,5 m na Letalnicy w Planicy (25 marca 2017)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie złoto Soczi 2014 normalna złoto Soczi 2014 duża złoto Pjongczang 2018 duża brąz Pjongczang 2018 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Val di Fiemme 2013 duża złoto Lahti 2017 duża druż. srebro Seefeld 2019 normalna brąz Val di Fiemme 2013 duża druż. brąz Falun 2015 duża druż. brąz Oberstdorf 2021 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach srebro Oberstdorf 2018 indywidualnie brąz Oberstdorf 2018 drużynowo brąz Planica 2020 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów srebro Stryn 2004 druż. srebro Rovaniemi 2005 druż.
Inne nagrody
Puchar Świata Kryształowa kula 2013/2014 Kryształowa kula 2017/2018 2. miejsce 2016/2017 3. miejsce 2012/2013 3. miejsce 2018/2019 3. miejsce 2020/2021 Puchar Świata w lotach 2. miejsce 2017/2018 3. miejsce 2016/2017 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2016/2017 1. miejsce 2017/2018 1. miejsce 2020/2021 Raw Air 1. miejsce 2018 1. miejsce 2020 2. miejsce 2017 Willingen Five 1. miejsce 2018 Planica 7 1. miejsce 2018 Letnie Grand Prix 2. miejsce 2010 2. miejsce 2011 2. miejsce 2020 3. miejsce 2016 3. miejsce 2022 Lotos Poland Tour 3. miejsce 2011 Letni Puchar Kontynentalny 1. miejsce 2010 Inne Medal Holmenkollen 2015 Distance Award 2016/2017 Skok Roku 2017 Plebiscyt „Przeglądu Sportowego” 1. miejsce 2014 1. miejsce 2017 2. miejsce 2013 2. miejsce 2018 3. miejsce 2020
Odznaczenia

Kamil Wiktor Stoch (ur. 25 maja 1987 w Zakopanem^[2]) – polski skoczek narciarski, zawodnik klubu KS Eve-nement Zakopane, reprezentant Polski.

Pięciokrotny olimpijczyk. Trzykrotny indywidualny mistrz olimpijski (dwa tytuły w 2014 i jeden w 2018) oraz drużynowy brązowy medalista olimpijski z 2018. Indywidualny mistrz świata z 2013 i wicemistrz z 2019, drużynowy mistrz świata z 2017 oraz trzykrotny drużynowy brązowy medalista MŚ (2013, 2015 i 2021). Indywidualny srebrny medalista MŚ w lotach narciarskich (2018) oraz dwukrotny drużynowy brązowy medalista MŚ w lotach (2018 i 2020). Dwukrotny drużynowy wicemistrz świata juniorów (w 2004 i 2005). Dwukrotny zdobywca Pucharu Świata (w sezonach 2013/2014 i 2017/2018), ponadto raz drugi (2016/2017) i trzy razy trzeci (2012/2013, 2018/2019, 2020/2021) w klasyfikacji generalnej cyklu. Zwycięzca trzech edycji Turnieju Czterech Skoczni (65., 66. i 69.) oraz dwóch edycji Raw Air (2018 i 2020), a także turniejów: Willingen Five 2018 i Planica 7 2018. W Letnim Grand Prix trzykrotnie sklasyfikowany na drugim miejscu (w 2010, 2011 i 2020) oraz dwukrotnie na trzecim (w 2016 i 2022). Triumfator Letniego Pucharu Kontynentalnego w 2010. Zdobywca 35 medali na mistrzostwach Polski, w tym trzynastu złotych (dziesięciu w rywalizacji zimowej i trzech w rywalizacji letniej). Aktualny rekordzista Polski w długości skoku narciarskiego (251,5 m w Planicy w 2017). W ramach PŚ zwyciężył w 39 konkursach i 80 razy stawał na podium. W konkursach indywidualnych PŚ zdobył łącznie 12 816 punktów (stan na 18 grudnia 2022)^[3].

W sezonie 2017/2018 jako drugi zawodnik w historii (po Svenie Hannawaldzie w sezonie 2001/2002) odniósł zwycięstwa we wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni podczas jednej edycji. Jest jedynym skoczkiem w historii, który wygrywał co najmniej 1 konkurs PŚ przez 11 lat kalendarzowych z rzędu (od 2011 roku). Jako trzykrotny mistrz olimpijski jest czwartym najbardziej utytułowanym polskim sportowcem w historii igrzysk (po Robercie Korzeniowskim, Irenie Szewińskiej i Anicie Włodarczyk). Dwukrotnie wybierany najlepszym polskim sportowcem w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w 2014 i 2017). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Holmenkollen.

Życie prywatne

Kamil Stoch jest synem Krystyny, pracującej w Urzędzie Miasta w Zakopanem, i Bronisława, psychologa sądowego i klinicznego^[4]. Ma dwie siostry – Annę (ur. 1983), psycholog z wykształcenia, w przeszłości pracującą w przedszkolu na Cyprze, mieszkający w Zakopanem, oraz Natalię (ur. 1985), która w młodości trenowała biegi narciarskie^[5], prawniczkę z wykształcenia, pracującą w firmie prawniczej w Krakowie, mieszkającą w Bielsku-Białej^[6]. Jego dziadek Franciszek w czasie II wojny światowej był więziony w niemieckim obozie Plaszow, skąd uciekł i pieszo dotarł do Zakopanego^[4].

Wychowywał się i uczył w miejscowości Ząb. Jest absolwentem Zespołu Szkół Mistrzostwa Sportowego w Zakopanem. W maju 2006 zdał maturę. Ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Krakowie^[7], a w październiku 2012 został magistrem wychowania fizycznego^[8].

7 sierpnia 2010 w kościele paulinów na Bachledówce we wsi Czerwienne zawarł związek małżeński z Ewą Bilan^[9], artystką fotografem z wykształcenia pedagog, absolwentką Krakowskich Szkół Artystycznych, która przyjęła dwuczłonowe nazwisko (Bilan-Stoch)^[10].

Przebieg kariery

Początki

Na nartach zaczął jeździć w wieku trzech lat^[11], a pierwsze skoki na skoczniach budowanych wspólnie z kolegami oddał w wieku lat czterech^[4]. W 1993 dostał od swego wujka pierwsze narty skokowe^[6]. W wieku ośmiu lat zapisał się do klubu LKS Ząb^[1], gdzie opiekowali się nim m.in. Mieczysław Marduła^[4] i Jadwiga Staszel^[12]. Początkowo trenował kombinację norweską. Jako uczeń szkoły podstawowej w sezonie 1995/1996 zadebiutował w lidze szkolnej i wygrał siedem konkursów w kategorii „1986 i młodsi”. Ponadto w styczniu wziął udział w Małym Memoriale płk Franciszka Wagnera, który ukończył na szesnastym miejscu w kategorii „1984 i młodsi”^[13].

W 1996 regularnie stawał na drugim stopniu podium letniej edycji ligi szkolnej, zwyciężył także w jednym z konkursów. W grudniu wygrał eliminacje do Mistrzostw Makroregionu Małopolska, a następnie zwyciężył główne zawody na skoczni K-30 w kategorii „1987 i młodsi”. W tej samej grupie zwyciężył wszystkie konkursy tamtego sezonu ligi szkolnej, w których brał udział. W Mistrzostwach PZN Młodzików był trzydziesty. W letniej lidze szkolnej 1997 pięciokrotnie stanął na podium, w tym dwukrotnie wygrał (w kategorii „1986–1987”). Tamtego lata zadebiutował też w zawodach Pucharu McDonald’s gdzie zajął ósme miejsce. W krajowych eliminacjach do FIS Schüler Grand Prix zajął trzecie miejsce, a w „Nadziejach Beskidzkich” w Szczyrku był czwarty (kategoria „1986 i młodsi”). W październiku wystąpił w letnich mistrzostwach Polski juniorów, gdzie uplasował się na 18. miejscu w konkursie na Maleńkiej Krokwi i na 44. na Małej Krokwi (w szerszej kategorii wiekowej). W grudniu na pierwszym z tych obiektów wygrał Mistrzostwa Makroregionu Małopolska w kategorii „1986–1987”. W zimowej edycji ligi szkolnej trzykrotnie wygrał, a raz był drugi^[a][13].

1998/1999

W 1998 wygrał konkurs skoków w Lomnicy nad Popelkou. W sierpniu tamtego roku wystąpił w zawodach nieoficjalnych mistrzostw świata dzieci w Garmisch-Partenkirchen (FIS Schüler Grand Prix). W kategorii do lat 12 zajął szóste miejsce^[14], a w konkursie drużynowym był trzeci^[b][15]. W Polsce wygrał wszystkie sześć konkursów letniej ligi, w których brał udział (w kategorii „1987–1988”)^[13]. Uplasował się na drugiej pozycji w Pucharze McDonald’s (kategoria 1987 i młodsi), będąc jednak najlepszym z Polaków^[16]. W LMP juniorów na Małej Krokwi zajął 14. miejsce w kategorii 1983 i młodsi^[a][13]. We wrześniu wygrał konkurs do lat 13 w Klingenthal^[17].

19 grudnia zajął 3. miejsce w konkursie o Mistrzostwo Beskidzkiego Okręgowego Związku Narciarskiego w Szczyrku. Był to konkurs Open, a przegrał w nim ze starszymi zawodnikami – Wojciechem i Tomisławem Tajnerem, będąc najmłodszym zawodnikiem w czołowej „dziesiątce”^[18]. W zawodach dla młodzików na mniejszym obiekcie był drugi, przegrywając ze Stefanem Hulą^[19]. Na mistrzostwach makroregionu zajął pierwsze i drugie miejsce (na Maleńkiej Krokwi przegrał z Janem Mąką^[20]). Podczas Mistrzostw TZN zajął dziesiąte miejsce w konkursie juniorów na skoczni K-85. W dodatkowej klasyfikacji juniorów młodszych był czwarty. Natomiast w konkursie młodzików na obiekcie K-65 zwyciężył. Podczas Pucharu SMS był czternasty w otwartym konkursie juniorów na Średniej Krokwi, natomiast zwyciężył rywalizację juniorów młodszych na mniejszym obiekcie. Wygrał też Puchar Ferii na obiekcie K-30 w kategorii „1987–1988”^[a]. W lutym brał udział w dwóch konkursach w Szczyrku – w Mistrzostwach Śląska w kategorii „1985 i młodsi” przegrał jedynie ze Stefanem Hulą^[21], a w konkursie o Puchar Prezesa PZN Młodzików wygrał. Ponadto wygrał trzy konkursy ligi szkolnej, a w jednym był drugi^[13]. 21 marca 1999 wystąpił jako przedskoczek podczas zawodów Pucharu Świata w kombinacji norweskiej na Wielkiej Krokwi i osiągnął odległość 128 m^[22]. Żaden z kombinatorów biorących udział w zawodach nie przekroczył 125 m. Stocha nazwano „nadzieją polskich skoków” i następcą Stanisława Bobaka^[11]. Ważył wtedy 28 kg i miał 138 cm wzrostu. Grupę trenujących w Zakopanem zawodników odwiedzili wkrótce potem dziennikarze Telewizji Polskiej. Stoch udzielił im wywiadu, w którym opowiedział o początkach swej kariery i marzeniach sportowych^[23].

1999/2000

31 lipca 1999 został mistrzem świata młodzików, wyprzedzając o pół punktu srebrnego medalistę Matevza Sparoveca^[24]. Drużynowo był trzeci^[c][25]. W sierpniu zajął drugą lokatę w Pucharze McDonald’s oraz Letnich Mistrzostwach Makroregionu. W obu przypadkach przegrał ze Stefanem Hulą^[26][27]. W październiku wygrał Ogólnopolskie Spotkania UKS w kategorii „1986–1987”. Ponadto zwyciężył w trzech konkursach letniej ligi szkolnej^[a][13].

18 września w Klingenthal odniósł zwycięstwo w konkursie do lat 13, obsadzonym głównie przez niemieckich juniorów^[17]. W grudniu w mistrzostwach makroregionu ponownie przegrał tylko z Hulą^[28]. Na Mistrzostwach TZN w konkursie na Małej Krokwi w kategorii „1984 i młodsi” zajął trzecie miejsce, a na Maleńkiej Krokwi w niższej kategorii wygrał. W styczniu odbyły się Mistrzostwa Śląska w Szczyrku. Wziął udział w czterech konkursach, a najlepszy rezultat – drugie miejsce, za Mateuszem Rutkowskim – uzyskał w konkursie na skoczni 30-metrowej dla rocznika „1986 i młodszych”. W rywalizacji open na większym obiekcie był 30. W lutym w Karpaczu zajął 16. miejsce w otwartym konkursie o Puchar Burmistrza tego miasta. Wygrał też konkursy marcowych Mistrzostw SMS-ów w Zakopanem na obiektach K-65 i K-85 w kategorii „1984 i młodsi”. Ponadto pięciokrotnie stawał na podium ligi szkolnej, trzykrotnie zwyciężając^[13]. W marcu stanął jeszcze na najniższym stopniu podium w Ogólnopolskich Spotkaniach UKS na Maleńkiej Krokwi (za Rutkowskim i Hulą)^[29]. Wygrał też towarzyski Puchar RMF FM^[30].

2000/2001

Podczas sierpniowych mistrzostw do lat 14 w Ga-Pa zdobył brązowy medal, natomiast drużynowo był dwunasty^[d][17].

W sierpniu 2000 zajął czwartą lokatę w klasyfikacji rocznika w Pucharze McDonald’s. We wrześniu zwyciężył w dwóch konkursach letniej ligi szkolnej oraz w Mini Pucharze Beskidów w Wiśle na skoczni 40-metrowej (w kategorii „1987–1988”)^[13]. Ponadto wziął udział w dobrze obsadzonym przez czeską czołówkę konkursie w Harrachovie, gdzie był 43^[31]. W październiku zajął trzecie miejsce w Spotkaniach UKS-ów. Zadebiutował w letnich mistrzostwach Polski, na Średniej Krokwi zajmując szesnaste miejsce, a trzecie w klasyfikacji juniorów^[13].

W sezonie 2000/2001 zadebiutował w zawodach Pucharu Kontynentalnego. W styczniu nie zakwalifikował się do obu konkursów w Brotterode. Na MŚJ 2001 w Karpaczu wystąpił w konkursie drużynowym, gdzie Polska zajęła ósme miejsce^[e][17][32]. W konkursie indywidualnym zajął 41. miejsce^[11][33]. 27 lutego 2001 po raz pierwszy wystartował w zimowych seniorskich mistrzostwach Polski. Podczas zawodów w Szczyrku zajął 37. miejsce^[13]. W marcu wystartował w zawodach PK Zakopanem. Do pierwszego konkursu nie uzyskał kwalifikacji^[17], a w drugim zajął 68. miejsce^[34].

Do końca marca wystartował jeszcze w konkursach krajowych w Zakopanem, w kategorii „1987–1988”. Zajął 1. i 3. miejsce w Mistrzostwach SMS, wygrał dwa konkursy ligi szkolnej^[13] i zdobył srebro na Mistrzostwach Województwa, ulegając tylko Piotrowi Żyle^[35].

2001/2002

W sezonie 2001/2002 wziął udział w mistrzostwach Polski, gdzie znalazł się na 11. miejscu na normalnej skoczni w Zakopanem. Podczas VIII Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w Zakopanem, reprezentując klub LKS Poroniec Poronin, zdobył dwa złote medale, wyprzedzając w konkursie na skoczni K-65 Stanisława Świdra i Mateusza Rutkowskiego, a na skoczni K-85 Stefana Hulę i Krzysztofa Styrczulę^[36].

2002/2003

W sierpniu 2002 po raz ostatni wystąpił w FIS Schüler Grand Prix. W konkursie indywidualnym kategorii do lat 16 zajął szóste miejsce^[f][37], podobnie w drużynie^[38]. We wrześniu wziął udział w rozgrywanych na Średniej Krokwi letnich MP, gdzie był 23^[39]. W rywalizacji juniorów zajął 10. miejsce^[30]. Tamtego lata wygrał cztery konkursy letniej ligi szkolnej^[13].

26 grudnia wziął udział w MP 2002 na dużej skoczni (zajął 13. miejsce^[40]). Wziął również udział w mistrzostwach Tatrzańskiego Związku Narciarskiego. W kategorii juniorów młodszych na Małej Krokwi zdobył złoty medal^[30]. W konkursie na Średniej Krokwi był piąty wśród juniorów, a siedemnasty w klasyfikacji open. Natomiast na dużym obiekcie zajął siódme miejsce w kategorii juniorów, a 21. w sumie^[13].

W PK 2002/2003 wystąpił w dwóch konkursach – na początku stycznia w Seefeld i Bischofshofen – zajmując odpowiednio 40. i 66. lokatę^[g][41]. Wziął też udział w Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy 2003 w Bledzie. Był tam 15. indywidualnie^[17], a drużynowo – 7^[42].

Na MŚJ 2003 w Sollefteå reprezentacja Polski, ze Stochem w składzie, zajęła 6. miejsce w konkursie drużynowym^[h][43]. W konkursie indywidualnym był 26^[44].

16 lutego zdobył brązowy medal w otwartym konkursie o Puchar Burmistrza Karpacza^[13]. Dwa dni później na IX Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży zdobył srebrny medal w kategorii wiekowej juniorów młodszych na obiekcie K-85 w Lubawce^[45]. Zdobył też złoty medal w Karpaczu (w klasyfikacji zawodów uplasował się przed Fabianem Malikiem i Pawłem Urbańskim)^[46][47]. W marcowych MP 2003 zajął siódme miejsce w drużynie^[i], a w konkursie indywidualnym w Skalitem był piętnasty^[13]. Wystartował jeszcze w wojewódzkich mistrzostwach juniorów, gdzie był piąty oraz w kilku konkursach Ogólnopolskich Spotkań UKS, z których wygrał jeden, a ponadto zwyciężył w dwóch konkursach ligi szkolnej^[13]

2003/2004

Stoch podczas debiutu w Pucharze Świata w Zakopanem

W czerwcu 2003 wziął udział w konkursie o Puchar Prezesa Tatrzańskiego Związku Narciarskiego. Sklasyfikowany został na 14. miejscu^[48]. W lipcu uplasował się na 24. miejscu w otwartym konkursie o Puchar Lata na Średniej Krokwi^[13]. 9 sierpnia 2003 zajął 2. miejsce w Pucharze McDonald’s^[49]. We wrześniu w letnich mistrzostwach Polski juniorów zdobył brązowy medal^[50]. W rywalizacji seniorów zajął 20. pozycję^[51].

W grudniu wystąpił w dwóch konkursach Alpen Cup 2003/2004 w Predazzo, gdzie był 7. i 34^[52]. 26 grudnia wystartował w MP 2003 na dużej skoczni w Zakopanem, gdzie zajął 13. miejsce^[53].

W PK 2003/2004 wziął udział w czterech konkursach. Sezon rozpoczął 27 grudnia w Engelbergu, gdzie zajął 47. miejsce, następnie w Seefeld znalazł się na 69. pozycji. W Planicy pierwszy raz w karierze zdobył punkty w PK, dzięki 20. miejscu w konkursie^[54]. W zawodach Alpen Cup w Hinterzarten był z kolei 39.

W tym sezonie po raz pierwszy wystąpił w Pucharze Świata – 17 stycznia 2004 zakwalifikował się do konkursu w Zakopanem. W pierwszej serii wykonał skok na odległość 105,5 m i ukończył konkurs na 49. miejscu^[55].

29 stycznia w Karpaczu zajął szóste miejsce podczas rywalizacji MP 2004^[56]. Dwa dni później na Wielkiej Krokwi w Zakopanem znalazł się na tej samej pozycji^[57].

5 lutego 2004 zdobył swój pierwszy medal na zawodach rangi mistrzowskiej. Na MŚJ 2004 w Strynie reprezentacja Polski ze Stochem w składzie zdobyła srebro w konkursie drużynowym. W drużynie lepszą notę od Stocha uzyskał jedynie Mateusz Rutkowski, późniejszy indywidualny mistrz^[j][58]. W konkursie indywidualnym Stoch zajął 16. miejsce^[59].

W mistrzostwach Tatrzańskiego Związku Narciarskiego zdobył brązowy medal w klasyfikacji seniorów^[60] i złoty w klasyfikacji juniorów^[61]. Wziął też udział w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży, gdzie zdobył dwa złote medale na normalnej skoczni w Szczyrku^[62][63] oraz drużynowo brązowy^[64]. Wystąpił jeszcze pod koniec sezonu w zawodach PK w Kuopio, gdzie był 42. Z dorobkiem 11 punktów zdobytych w Planicy ukończył sezon na 109. miejscu^[54]. Na koniec sezonu wygrał na Średniej Krokwi Puchar Zespołu Szkół Mistrzostwa Sportowego^[65].

2004/2005

Sezon rozpoczął od zajęcia 15. miejsca w Pucharze Prezesa Tatrzańskiego Związku Narciarskiego^[66]. 9 października podczas letnich mistrzostw Polski na Wielkiej Krokwi zajął siedemnaste miejsce, tracąc 101,5 pkt do zwycięzcy – Adama Małysza. Następnego dnia na normalnej skoczni uplasował się na siódmej lokacie, tracąc do ponownego zwycięzcy, Małysza, 44,0 pkt. W 2004 po raz pierwszy wziął udział w Letnim Grand Prix, nie dostał się jednak do zakopiańskiego konkursu i na tym zakończył rywalizację w tamtej edycji^[17].

Startował w PK 2004/2005 przez pierwszą połowę sezonu – zanotował udział w 17 konkursach. Rozpoczął od występu w Rovaniemi, gdzie zajął 15. miejsce. W następnym konkursie w tym samym miejscu spadł na 35. pozycję, w Lahti zaś nie punktował, znajdując się w szóstej i siódmej dziesiątce. 18 grudnia w Harrachovie zajął 24. miejsce. Następnego dnia był 35^[67]. Po tym konkursie plasował się na 36. miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu^[68]. 26 grudnia w St. Moritz stanął na swoim pierwszym w karierze podium w PK – zajął 3. miejsce. Dzień później w Engelbergu ponownie zyskał punkty, kończąc konkurs na 13. pozycji, i awansował na 23. miejsce w klasyfikacji generalnej^[69]. W dwóch kolejnych konkursach zajmował miejsca poza pierwszą trzydziestką (był 42. w drugim konkursie w Engelbergu i 62. w Seefeld), jednak później zdobywał punkty we wszystkich kolejnych konkursach, w których wystąpił. Uplasował się na 21. i 13. pozycji w Planicy oraz na 12., 19. i 17. miejscu w Sapporo. Po raz ostatni w tamtym sezonie PK pojawił się na skoczni w Bischofshofen, zajmując miejsca 22. i 23. Sezon ukończył na 38. miejscu w końcowej klasyfikacji generalnej^[67].

W PŚ 2004/2005 wystąpił czterokrotnie, oprócz tego trzykrotnie nie zakwalifikował się do konkursu. Ten sezon PŚ rozpoczął od występu w Zakopanem, gdzie znalazł się na 44. miejscu^[70]. Do drugiego z polskich konkursów nie zakwalifikował się^[17]. 11 lutego w Pragelato, w 33. rocznicę zdobycia przez Wojciecha Fortunę złotego medalu olimpijskiego, zdobył pierwsze w karierze punkty w PŚ – skoczył 118,5 m i 121,5 m, zajmując dzięki temu 7. miejsce. Adam Małysz (9. pozycja w konkursie) po raz pierwszy od grudnia 2000 nie był najwyżej sklasyfikowanym Polakiem w zawodach o PŚ^[7][71][72]. Dzień później wraz z reprezentacją był czwarty w jednoseryjnym konkursie drużynowym^[k][17].

na MŚ zadebiutował 20 lutego podczas zawodów w Oberstdorfie, w trakcie konkursu drużynowego na skoczni normalnej. Polska (ze Stochem w składzie) zajęła 6. miejsce^[l]. Wcześniej, na skoczni normalnej, nie przebrnął kwalifikacji, w których był 53. W konkursie indywidualnym na dużej skoczni zajął 37. miejsce^[70]. W konkursie drużynowym na tej samej skoczni Polska nie zakwalifikowała się do drugiej serii, zajmując 9. miejsce^[m].

Nie zakwalifikował się do konkursów TN 2005 w Lahti i Kuopio. W Lillehammer zajął 40. miejsce. W Oslo znalazł się na 34. pozycji. Cykl turniejowy ukończył na 54. miejscu^[73]. Sezon 2004/2005 w PŚ zakończył na 53. miejscu z 36 punktami zdobytymi we Włoszech^[74].

Podczas konkursu drużynowego MŚJ 2005 był najlepszym z Polaków (w drużynie skakali także: Piotr Żyła, Paweł Urbański i Wojciech Topór. Do zwycięskiej Słowenii reprezentacja Polski straciła tylko 4 pkt^[75]. W konkursie indywidualnym Stoch zajął 8. miejsce. W pierwszej serii skoczył 95 m i przegrywał tylko z Joonasem Ikonenem, jednak w drugiej nie ustał skoku na odległość 96 m, co kosztowało go spadek w klasyfikacji^[76]. Był to jego ostatni występ na MŚJ.

W mistrzostwach Polski zdobył pierwsze seniorskie medale: brązowy na skoczni normalnej (do zwycięzcy, Adama Małysza, stracił ponad 10 punktów)^[77] i srebrny na dużej skoczni (do Małysza stracił 40,3 pkt)^[78].

2005/2006

Kamil Stoch podczas drugiego z konkursów PŚ w Zakopanem w 2006

Stoch na zawodach w Holmenkollen

W czerwcowym Pucharze Doskonałego Mleka uplasował się na 5. pozycji^[79]. W letnich mistrzostwach Polski zajął 7. miejsce na Wielkiej Krokwi oraz 5. miejsce na Średniej Krokwi. Odnotował dobre występy w LGP 2005^[30] – wystartował w siedmiu z ośmiu zawodów, punktując we wszystkich. Nie pojawił się jedynie na starcie w Hinterzarten. 12 sierpnia w Einsiedeln zajął trzecie miejsce w kwalifikacjach^[80]. Dzień później zajął jedenaste miejsce w konkursie^[81]. Kolejnego dnia rozegrano zawody w Courchevel. Stoch był ósmy, tym samym po raz pierwszy znajdując się w pierwszej dziesiątce. W Zakopanem odnotował najsłabszy występ w tym sezonie, kończąc zawody na 24. pozycji. W Predazzo i Bischofshofen znajdował się w drugiej dziesiątce (odpowiednio 12. i 15. lokata). Najlepszy wynik osiągnął 10 września w Hakubie. Po pierwszym skoku zajmował trzecie miejsce^[82], by ostatecznie uplasować się na piątej pozycji, ze stratą 8,5 pkt do podium^[83]. Dzień później w tym samym miejscu zajął 13. pozycję^[84]. Grand Prix ukończył na 11. miejscu w klasyfikacji generalnej, z dorobkiem 166 punktów^[85]. Była to najwyższa pozycja wśród reprezentantów Polski^[86].

Pierwsze konkursy sezonu PŚ 2005/2006 odbyły się 26 listopada w Ruce – Stoch zajął tam miejsca 26. i 43. Na początku sezonu plasował się na 32. pozycji w klasyfikacji^[87]. W Lillehammer znalazł się w czwartej dziesiątce – na 35. i 33. miejscu. W Harrachovie w pierwszym konkursie znalazł się na 25. pozycji. W drugich zawodach został zdyskwalifikowany. W Engelbergu znalazł się na 41. miejscu^[88]. Przed Turniejem Czterech Skoczni był na 42. miejscu w klasyfikacji generalnej^[89].

Podczas Świątecznego Konkursu skoków, rozgrywanego 26 grudnia 2005 w Zakopanem, zajął 2. lokatę, przegrywając z Adamem Małyszem o 22,3 punktu^[90].

Podczas zawodów 54. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie zajął 49. miejsce. Zawody w Garmisch-Partenkirchen ukończył na miejscu 29.^[91], awansując na 32. miejsce w klasyfikacji łącznej TCS^[92]. W Innsbrucku po skoku z telemarkiem na 128,5 m zajął drugie miejsce w kwalifikacjach, przegrywając jedynie z Ahonenem^[93]. Skok został uznany w mediach za sensacyjny^[94]. W konkursie głównym znalazł się na 41. pozycji^[95] i spadł o jedną lokatę w klasyfikacji generalnej^[96]. W Bischofshofen był 33.^[88] Ukończył Turniej na 34. miejscu z dorobkiem punktowym 486,1^[97] i spadł na 45. pozycję w klasyfikacji generalnej PŚ^[98].

Stoch został powołany na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2006 w Kulm. W pierwszym skoku uzyskał odległość 152,0 m i nie zakwalifikował się do kolejnych serii – zajął 35. miejsce^[99]. W konkursie drużynowym startował w trzeciej grupie^[n]. Przed jego próbą Polska była siódma. Na oddanie swojego skoku musiał czekać kilkanaście minut ze względu na trudne warunki atmosferyczne. Ostatecznie uzyskał odległość 137,5 m. Polska nie awansowała do finału, zajmując ostatnie, dziewiąte miejsce i tracąc 82,9 pkt do ósmych Czechów^[100].

Stoch nie startował w konkursach PŚ w Sapporo i spadł na 59. miejsce w klasyfikacji generalnej tego cyklu^[101]. Do rywalizacji powrócił 28 stycznia podczas zawodów w Zakopanem. Po pierwszej kolejce był ósmy, a ostatecznie – 15^[102]. Dzień później był 19^[88]. Powrócił dzięki temu na 45. miejsce w klasyfikacji generalnej^[103], które utrzymał^[104] po absencji polskiej kadry w Willingen (przygotowywała się ona wówczas w Ruhpolding do nadchodzących igrzysk^[105]).

7 lutego odczytał tekst ślubowania olimpijskiego^[106]. 11 lutego rozpoczęła się rywalizacja w ramach ZIO 2006 w Turynie. Zawody skoków rozgrywano w Pragelato. W pierwszej rundzie konkursu głównego na normalnej skoczni lądował na 100. metrze i był piętnasty. W finałowym skoku uzyskał odległość 98,5 m i ostatecznie zajął szesnastą pozycję^[107]. W pierwszej serii konkursu na dużej skoczni osiągnął 116,5 m i awansował z ostatniego, 30. miejsca. Otwierając drugą rundę, wylądował na 121. metrze i przesunął się na 26. lokatę^[108]. W konkursie drużynowym skakał w drugiej grupie^[o]. W otwierającej serii uzyskał 122 m i pozwolił drużynie na awans z 9. na 8. pozycję. Polska ostatecznie zajęła piątą lokatę w gronie szesnastu drużyn^[109].

Po zakończeniu igrzysk rozegrano MP 2006. Na Wielkiej Krokwi Stoch zdobył brązowy medal^[110]. Na średnim obiekcie zdobył drugie w karierze srebro, tracąc do zdobywcy tytułu, Małysza, 7,5 pkt^[111].

4 marca od konkursu drużyn w Lahti rozpoczął się Turniej Nordycki 2006. Stoch upadł w drugiej serii. Reprezentacja Polski zajęła ósme miejsce^[112]. W rywalizacji indywidualnej zajął 40. miejsce. Nie punktował także w następnych konkursach turnieju: Kuopio był 34., w Lillehammer 34.^[113], a w Oslo zajął 44. pozycję^[88]. W końcowej klasyfikacji TN znalazł się na 38. lokacie^[114]. Do przedostatniego konkursu sezonu PŚ na Velikance nie awansował, uzyskując 46. miejsce w kwalifikacjach^[115].

W sumie w tym sezonie wziął udział w szesnastu konkursach PŚ, punktując w pięciu z nich. Oprócz tego raz nie zakwalifikował się do konkursu i raz został zdyskwalifikowany. Uplasował się na 45. miejscu w klasyfikacji generalnej, z dorobkiem 41 pkt^[116].

2006/2007

Stoch w locie podczas PŚ w Zakopanem

Stoch po nieudanym skoku podczas PŚ w Zakopanem

Kamil Stoch po zawodach w Lahti

14 października na letnich mistrzostwach Polski zajął 6. pozycję na dużej skoczni^[117], a na normalnej zdobył brązowy medal^[118]. Wcześniej zajął 3. miejsce w zawodach o Puchar Doskonałego Mleka^[119].

LGP 2006 rozpoczął 8 sierpnia występem w konkursie drużynowym w Hinterzarten. Polska drużyna zajęła piąte miejsce^[p][120]. Dzień później był 45. W Predazzo także nie awansował do II serii – ukończył konkurs na 35. pozycji. W Einsiedeln zdobył pierwsze punkty – był 16^[121], a w klasyfikacji łącznej znalazł się na 35. pozycji^[122]. W Courchevel był 22^[121], przesuwając się o cztery lokaty w górę klasyfikacji generalnej^[123]. W Zakopanem zajął 21. miejsce^[121] i był 29. w klasyfikacji generalnej^[124]. Swój najlepszy wynik w tamtym sezonie letnim uzyskał 2 września w Kranju, plasując się na ósmym miejscu^[125]. W klasyfikacji generalnej był 21^[126]. Na zawody w Hakubie nie pojechał, w Klingenthal nie zakwalifikował się, a w Oberhofie nie wystąpił. LGP zakończył na 37. pozycji w klasyfikacji generalnej, o 26 miejsc niżej niż w sezonie poprzednim^[121].

PŚ 2006/2007 rozpoczął się od zawodów w Ruce, gdzie nie awansował do drugiej serii – znalazł się na 46. miejscu. W następnych konkursach, w Lillehammer był 40. i 26.^[127] Po tym występie zajmował 45. miejsce w klasyfikacji generalnej^[128]. Nie zakwalifikował się do zawodów PŚ w Engelbergu, wziął za to udział w rozgrywanych tam zawodach Pucharu Kontynentalnego – 27 lutego zajął 10. miejsce. Następnego dnia po raz drugi w karierze stanął na podium PK, zajmując trzecią lokatę^[129].

W zawodach 55. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie zajął 29. miejsce^[130]. W Ga-Pa odbyła się tylko jedna seria, którą ukończył na 21. miejscu^[127]. W klasyfikacji łącznej Turnieju przesunął się na 26. miejsce^[131]. W Innsbrucku zajął 15. miejsce^[132]. W turniejowej tabeli awansował o trzy pozycje^[133]. Konkurs w Bischofshofen ukończył na 9. miejscu – najlepszym w tamtym sezonie PŚ^[127]. W klasyfikacji Turnieju był na 15. pozycji^[134]. W klasyfikacji PŚ był wtedy 24. zawodnikiem z 62 zdobytymi punktami^[135].

Po powrocie z TCS wziął udział w zawodach PŚ w lotach w Vikersund, gdzie zajął 25. miejsce^[136]. Następnie wystąpił w Zakopanem, gdzie nie punktował – był 36^[127]. W klasyfikacji generalnej spadł na 29. lokatę^[137]. W Oberstdorfie zajął 50. i 41. miejsce. W Titisee-Neustadt był 17.^[138] i 34^[127]. W Klingenthal zajął 24. miejsce^[127]. Nie skakał w Willingen i przed MŚ spadł na 34. pozycję w PŚ, posiadając 89 pkt^[139].

17 lutego, na mistrzostwach Polski na normalnej skoczni zdobył srebrny medal, tracąc do zwycięzcy, Adama Małysza, 32 pkt^[140]. Dzień wcześniej ze swoją drużyną, LKS Poroniec Poronin, w konkursie drużynowym zajął 4. miejsce^[141].

Stoch brał udział w MŚ 2007 w Sapporo. W pierwszej serii konkursu na normalnej skoczni osiągnął odległość 117,5 m i plasował się na dziesiątej lokacie. W finałowej kolejce wylądował na 121 m i ostatecznie uplasował się na trzynastym miejscu^[142]. 25 lutego rozegrano konkurs drużyn na dużym obiekcie. Stoch startował w otwierającej grupie. W pierwszej serii uzyskał 129 m i jego reprezentacja plasowała się na drugiej pozycji. Na koniec serii była czwarta, tracąc 3 pkt do trzeciej Japonii. W drugiej lądował dziewięć metrów bliżej, a reprezentacja Polski ostatecznie zajęła piąte miejsce^[q][143]. Konkurs indywidualny na dużej skoczni rozegrano 3 marca. W pierwszej z liczonych serii uzyskał 92,5 m, co dawało mu trzynaste miejsce na półmetku rywalizacji. W drugiej kolejce oddał skok o pół metra dłuższy i był 11^[144].

W TN 2007, podczas konkursów w Lahti i Kuopio, był odpowiednio 12. i 17. W Oslo zajął 45. miejsce, a następnego dnia w tym samym miejscu znalazł się na 19. lokacie. Turniej ukończył na 21. pozycji^[145]. Podczas trzech ostatnich zawodów sezonu rozgrywanych w Planicy był kolejno 24., 36. i 11. (w trzecim konkursie ustanowił swój nowy rekord życiowy skokiem na 210,5 m w jedynej rozegranej serii)^[127]. W końcowej tabeli PŚ zajął 30. pozycję ze 168 pkt, co było drugim wynikiem wśród Polaków^[146]. W tamtym sezonie PŚ wystąpił w dwudziestu jeden zawodach, punktował trzynastokrotnie, raz znalazł się w pierwszej dziesiątce.

2007/2008

Kamil Stoch podczas konkursu PŚ w Zakopanem (2008)

Wystąpił w dwóch konkursach LPK 2007 – obydwa odbyły się w Villach. 15 września zajął 12. miejsce, następnego dnia znalazł się na 16. pozycji. W klasyfikacji końcowej cyklu zajął 46. lokatę^[147]. W trzeciej edycji Pucharu Doskonałego Mleka zajął 12. miejsce^[148]. Zawody o Puchar Solidarności ukończył na 2. miejscu^[149]. W letnich MP zdobył brązowy medal na dużej skoczni^[150] oraz srebrny na normalnej^[151].

LGP 2007 rozpoczął od 39. pozycji w Hinterzarten. W Courchevel odnotował lepszy występ – zajął 14. miejsce. W Pragelato i Einsiedeln kończył zawody odpowiednio na 29. i 19. pozycji. W klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów zajął 19. miejsce. W Zakopanem był 27^[152]. Do zawodów, po nieobecności w Hakubie, powrócił pod koniec sezonu – 3 października w Oberhofie po raz pierwszy w karierze zwyciężył w konkursie LGP^[153]. Po raz pierwszy w zawodach tej rangi wygrał inny polski skoczek niż Adam Małysz^[30]. Tego dnia zdobył też tytuł Man of the Day^[154]. W Klingenthal znów znalazł się w czołówce – na 5. miejscu^[152]. Cykl LGP ukończył na 12. pozycji^[155].

Na początku zimowego sezonu, w Ruce, zabrakło go w konkursie głównym, w pięciu kolejnych zawodach nie punktował – w Trondheim był 34. i 35., w Villach dwukrotnie 34., w pierwszych zawodach w Engelbergu 41. Pierwsze punkty zdobył podczas drugiego ze szwajcarskich konkursów – znalazł się tam na 18. pozycji^[156]. Przed Turniejem Czterech Skoczni zajmował 47. lokatę w klasyfikacji generalnej z dorobkiem 13 punktów^[157].

26 grudnia w konkursie na Wielkiej Krokwi po raz pierwszy w karierze wywalczył złoty medal Mistrzostw Polski w skokach narciarskich^[158].

W pierwszym konkursie 56. Turnieju Czterech Skoczni, w Oberstdorfie, zajął 22. lokatę. Zawody w Ga-Pa odbyły się bez użycia systemu KO – Stoch ukończył je na 23. pozycji. W dwóch konkursach w Bischofshofen zajął 25. i 35. pozycję^[156]. Cały TCS ukończył na 21. pozycji^[159]. Po zakończeniu turnieju zajmował 35. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, mając na koncie 36 punktów^[160].

12 stycznia wystąpił w Predazzo, gdzie zajął po raz pierwszy w sezonie miejsce w pierwszej dziesiątce – 6. Następnego dnia był 19. Zawody w Harrachovie ukończył na 12. pozycji. W Zakopanem również punktował – zajął 21. i 25. miejsce. W Sapporo znalazł się na końcu stawki (44. pozycja). Następnego dnia w tym samym miejscu zamknął drugą dziesiątkę^[156]. Do pierwszych z dwóch zawodów w Libercu nie zakwalifikował się, w drugim z nich zajął 24. miejsce. W Willingen nie awansował do I serii, a w klasyfikacji pucharowej ze 144 pkt zajmował 27. lokatę^[161].

Na MŚ w lotach 2008 w Oberstdorfie, w konkursie indywidualnym zajął 34. miejsce – skakał tylko w jednej serii, w której trakcie uzyskał 174 m^[162]. W zawodach drużynowych Polska zajęła 10. pozycję i nie zakwalifikowała się do drugiej serii – Stoch skoczył 167,0 m^[r][163].

W 2007 wziął także udział w MP, gdzie po raz pierwszy zdobył złoty medal^[164]. W kolejnych mistrzostwach, rozgrywanych na dużej skoczni 18 marca 2008, znalazł się zaraz za podium, tracąc niecałe cztery punkty do brązowego medalisty, Krzysztofa Miętusa^[165]. Dwa dni później zajął 14. miejsce na skoczni normalnej^[166].

W TN 2008 zajął w klasyfikacji generalnej 36. pozycję. Uzyskał 23. i 32. miejsce w konkursach w Kuopio, 35. w Lillehammer i 30. w Oslo. Łącznie zdobył 446 punktów^[167]. Po Turnieju Nordyckim był na 29. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ, ze 153 zdobytymi punktami^[168]. 16 marca w finałowych zawodach PŚ w Planicy zajął 29. miejsce, podobnie jak dwa dni wcześniej na tej samej skoczni^[156].

Wziął udział w sumie w 24 konkursach PŚ 2007/2008 – punktował w 15 spośród nich. Zdobył 157 punktów i w klasyfikacji generalnej zajął 30. miejsce^[169].

2008/2009

Stoch podczas kwalifikacji przed PŚ w Zakopanem 2009

W trakcie lipcowego zgrupowania doznał kontuzji (zwichnął obojczyk). Jego lewy^[170] bark został odrutowany i wkręcono w niego śrubę^[1][171]. W związku z tym nie brał udziału w LGP 2008 i w LPK 2008.

W PŚ 2009/2009 nie punktował w trzech pierwszych zawodach – w Ruce (48. pozycja) i Trondheim (46. i 47. lokata)^[172]. Nie wziął udziału w zawodach w Pragelato, a do konkursu w Engelbergu się nie zakwalifikował. Wziął jednak udział w dwóch konkursach PK 2008/2009 organizowanych w Szwajcarii. Zajął miejsca w pierwszej dziesiątce: w pierwszym konkursie ósme, a w drugim – siódme. W klasyfikacji końcowej PK zajął 75. miejsce z 68 pkt^[173].

W związku ze startami w Szwajcarii, w otwierającym 57. Turniej Czterech Skoczni konkursie w Oberstdorfie nie wystartował. W Garmisch-Partenkirchen zajął 47. miejsce. W klasyfikacji turnieju był 57^[174]. W Innsbrucku osiągnął lepszy wynik był 24.^[175] W drugiej serii zajął 27. lokatę. Awansował na 39. miejsce w turniejowej klasyfikacji łącznej^[176]. Zawody w Bischofshofen ukończył na 28. miejsce^[172]. W klasyfikacji generalnej TCS znalazł się na 36. pozycji^[177], a w PŚ po zdobyciu pierwszych tamtej zimy punktów na 46. miejscu^[178].

Na obiekcie Kulm w Tauplitz się nie pojawił, przez co spadł na 53. miejsce w tabeli PŚ^[179]. Wziął udział dopiero w zawodach pucharowych w Zakopanem, gdzie był 11.^[172] oraz 14^[172]. Awansował w klasyfikacji generalnej na 36. miejsce^[180].

W dniach 24–25 stycznia w Vancouver, podczas dwóch prób przedolimpijskich także punktował, sklasyfikowany został na 19. i 24. miejscu^[172]. Przesunął się na 36. miejsce w łącznej punktacji^[181]. Ostatniego dnia stycznia wziął udział w konkursie PŚ w Sapporo, gdzie był 13^[172]. Awansował o kolejne cztery miejsca w tabeli PŚ^[182]. Potem przyszedł gorszy okres – nie awansował do II serii konkursu FIS Team Tour 2009 w Willingen i ukończył zawody na 35. miejscu. Podobnie było w Klingenthal, gdzie znalazł się na 41. pozycji^[172]. Na skoczni mamuciej w Oberstdorfie nie wystąpił i w klasyfikacji PŚ zajmował wówczas 34. miejsce^[183].

14 lutego 2009 zdobył mistrzostwo Polski na skoczni w Wiśle. W drugiej ustanowił nowy zimowy rekord obiektu – 132 m^[184].

Stoch został powołany na MŚ 2009 w Libercu. 21 lutego odbył się konkurs na skoczni normalnej, w którym zajął czwarte miejsce. Wygrał wtedy m.in. z Thomasem Morgensternem, Martinem Schmittem, Andreasem Küttelem, Takanobu Okabe i Adamem Małyszem. Po pierwszej serii, w której osiągnął 99,5 m był dziewiąty, jednak w drugiej serii uzyskał najdłuższą ustaną odległość – 100,5 m. Brązowy medal przegrał z Simonem Ammannem o 4,5 pkt^[185]. Podczas treningu na dużej skoczni upadł i stłukł prawy bark, jednak kontuzja okazała się niegroźna^[170]. W kwalifikacjach zajął drugie miejsce, przegrywając jedynie z Kasaim^[186]. W jednoseryjnym konkursie głównym zajął 24. miejsce^[187]. W konkursie drużynowym Stoch startował w pierwszej grupie. Po jego skoku na 123 m drużyna była piąta, a na koniec I serii znajdowała się na trzeciej lokacie. W drugiej kolejce uzyskał trzy metry więcej, a polski zespół spadł na czwarte miejsce, które utrzymał do końca konkursu, przegrywając medal o 9,1 pkt. z Japończykami^{[s][188][189]}.

Do pierwszego konkursu TN 2009 w Lahti nie awansował. W Kuopio znalazł się na 45. pozycji, a w Lillehammer na 42. miejscu^[172]. Do zawodów w Vikersund nie zakwalifikował się. Ukończył turniej na 55. miejscu, zdobywając 143,2 punktów^[190]. Po Turnieju Nordyckim znajdował się na 36. miejscu w klasyfikacji generalnej^[191]. 21 marca 2009 odbył się drużynowy konkurs w Planicy. Stoch wystartował jako pierwszy z Polaków – uzyskał 205,5 m, a reprezentacja Polski po pierwszej kolejce była czwarta^[192]. Finalnie Polska zajęła drugie miejsce, za Norwegami, a Kamil Stoch po raz pierwszy stanął na podium Pucharu Świata^[s]. Dzień wcześniej indywidualnie był dziesiąty. Natomiast w kończącym sezon PŚ 2008/2009 konkursie zajął najlepsze tamtej zimy, ósme miejsce, awansując z zajmowanego po pierwszej kolejce jedenastego^[172].

Łącznie wziął udział w 17 konkursach z cyklu PŚ, punktował w dziewięciu z nich. Skończył sezon po raz trzeci z rzędu na 30. miejscu z dorobkiem 146 punktów^[193], a w klasyfikacji lotniczej był 22^[194].

2009/2010

Kamil Stoch podczas treningu w Zakopanem w sezonie 2009/2010

Kamil Stoch podczas sobotniego konkursu w ramach PŚ w Zakopanem 2010

Kamil Stoch na igrzyskach olimpijskich, luty 2010

W LPK 2009 wziął udział jedynie w zawodach w Słowenii. W Velenje był 19., a w Kranju zajął 22. i 32. pozycję. Klasyfikację generalną ukończył na 66. miejscu z 21 punktami^[195].

Na początku września wystartował w Pucharze Solidarności, zajmując 4. lokatę w klasyfikacji konkursu^[196]. 10 października na Średniej Krokwi zdobył trzeci brązowy medal na letnich MP^[197]. Dzień później zajął 6. miejsce na dużej skoczni^[198].

LGP 2009 rozpoczął od siódmej pozycji w drużynowym konkursie w Hinterzarten^[t]. Indywidualnie zajął tam 24. miejsce, a do konkursu w Pragelato nie zakwalifikował się (po raz pierwszy od 2006). W Courchevel zajął 24. pozycję, w Einsiedeln i Zakopanem zajmował miejsca w drugiej dziesiątce (kolejno 16., 16. i 17.) Na zawodach w Hakubie nie pojawił się, a w Klinghental zajął 40. miejsce^[199], nie punktując w konkursie LGP po raz pierwszy od początku sezonu LGP 2007. Zajął 32. miejsce w klasyfikacji generalnej LGP^[200] i 21. w klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów^[201].

Sezon PŚ 2009/2010 rozpoczął w Ruce. W rywalizacji drużynowej polska drużyna była piąta^[u][202]. W konkursie indywidualnym był 24. 5 grudnia odbył się konkurs w Lillehammer, gdzie Stoch zajął 20. miejsce^[203]. Dzień później był siódmy (najwyżej sklasyfikowany Polak)^[204]. Po zawodach w Norwegii awansował na czternaste miejsce w klasyfikacji łącznej^[205]. Od 18 grudnia rozgrywano trzy konkursy PŚ w Engelbergu. W pierwszym z nich był dziesiąty. W następnym zajął siedemnaste miejsce. W obu tych konkursach był najlepszym reprezentantem Polski. W ostatnim z trzech konkursów był jedenasty^[206]. Po tych występach plasował się na 13. miejscu w generalnej klasyfikacji PŚ^[207].

W konkursie MP 2009 w Szczyrku zdobył srebrny medal, przegrywając z Małyszem o 13 pkt^[208].

Do otwierającego 58. Turniej Czterech Skoczni konkursu w Oberstdorfie nie zakwalifikował się. W Ga-Pa zajął 23. miejsce^[206] i przesunął się na 36. miejsce w klasyfikacji turnieju^[209]. W Innsbrucku był 19. W Bischofshofen Stoch zajął 44. miejsce, nie punktując jedyny raz w tamtym sezonie^[v][206]. W tabeli końcowej turnieju znalazł się na 30. pozycji^[210]. Po TCS znajdował się na 19. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ, tracąc do jej lidera, Simona Ammanna, 522 punkty^[211]. Do konkursów na Kulm nie uzyskał kwalifikacji, a w Sapporo nie wystąpił. Wziął natomiast udział w zawodach w Zakopanem w dniach 22–23 stycznia. W pierwszym był 27., a w drugim uplasował się o jedną lokatę niżej^[206]. Zabrakło go w zawodach PŚ z cyklu FIS Team Tour, przez co spadł w klasyfikacji generalnej na 26. pozycję^[212].

Głównymi zawodami sezonu były ZIO 2010 w Vancouver. W pierwszej serii konkursu na normalnej skoczni Stoch skoczył na 98,5 m i był 22. W finałowej wylądował trzy metry bliżej, co pozwoliło mu uzyskać 27. miejsce^[213]. 20 lutego odbył się konkurs na skoczni dużej. W pierwszej kolejce osiągnął 126 m i plasował się na trzynastym miejscu. Drugi skok był o 2,5 m krótszy i ostatecznie Polak został sklasyfikowany na 14. miejscu^[214]. W konkursie drużynowym Polska zajęła pozycję 6. – Stoch skoczył 126,5 i 134,5 m^[215].

W PK 2009/2010 wystartował w jednym konkursie – 27 lutego w Wiśle, gdzie zajął 3. miejsce (było to także jego trzecie podium w PK w karierze)^[216].

Został powołany na Turniej Nordycki 2010. W otwierającym rywalizację jednoseryjnym konkursie drużynowym w Lahti polscy skoczkowie zajęli czwarte miejsce^[w]. Indywidualnie był osiemnasty^[217]. W Kuopio był 21. W Lillehammer zamknął pierwszą dziesiątkę^[218]. W Oslo wygrał kwalifikacje^[219], zaś w konkursie znalazł się na 22. pozycji. Turniej ukończył na 15. miejscu^[220]. Zajął 24. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ – wziął udział w piętnastu konkursach^[221].

Stoch został powołany na rozpoczynające się 18 marca MŚ w lotach 2010 w Planicy. Zajął trzecie miejsce w serii kwalifikacyjnej, oddając skok na 201,5 m^[222]. W pierwszej serii konkursu indywidualnego skoczył 186,5 m i był 22. W drugiej serii przekroczył o 7,5 metra granicę dwustu metrów, dzięki czemu został tymczasowym liderem konkursu. Po pierwszym dniu rywalizacji Stoch był na 17. miejscu^[223]. Następnego dnia, w trzeciej próbie Stoch uzyskał 203,5 m, co przy długiej próbie Johana Remena Evensena spowodowało spadek Polaka o jedną pozycję. W ostatniej rundzie Stoch poprawił o 7,5 metra swój rekord życiowy, lądując na 218 metrze i obejmując prowadzenie z przewagą 24,3 punktu nad dotychczas przewodzącym stawce skoczków Uhrmannem. Ostatecznie zajął 16. miejsce w klasyfikacji konkursu indywidualnego^[224][225]. W konkursie drużynowym uzyskał 197,5 metra w pierwszej serii. W drugiej serii skoczył na najdalszą odległość – uzyskał 222,5 metra, co było jego nowym rekordem osobistym. Dobry skok Stocha dał reprezentacji Polski szansę na medal, którą jednak straciła przez słabą próbę Łukasza Rutkowskiego. Polska zajęła 4. miejsce^[s][226].

2010/2011

Stoch po zwycięstwie w Pucharze Świata w Zakopanem

Stoch w Zakopanem, po raz pierwszy indywidualnie na podium Pucharu Świata

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Adam Małysz oraz Kamil Stoch z pucharem za 6. miejsce na mistrzostwach świata

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Stoch na benefisie Adama Małysza, 26 marca 2011

Stoch znalazł się w kadrze A reprezentacji Polski na sezon 2010/2011, prowadzonej przez Łukasza Kruczka^[227].

Wygrał cykl LPK 2010, mimo że zabrakło go w ponad połowie konkursów. Na najwyższym stopniu podium nie znalazł się tylko w inauguracyjnych zawodach, 2 lipca w Kranju (2. miejsce), gdzie przegrał o 1 pkt z Andreasem Strolzem. Zwyciężał w konkursach w Kranju, Velenje, dwukrotnie w Ga-Pa i dwukrotnie w Ałmaty^[228][229].

Podczas letnich MP, rozgrywanych w lipcu w Szczyrku i w Wiśle, zdobył dwa indywidualne srebrne medale, dwukrotnie ustępując Adamowi Małyszowi^[230][231] i, jako zawodnik AZS Zakopane, złoty medal drużynowy^[232].

Po występach w LPK i przerwie spowodowanej zawarciem małżeństwa wystartował w zawodach z cyklu LGP 2010 w Wiśle. Wcześniej opuścił pierwsze cztery konkursy tej serii. 19 sierpnia wygrał kwalifikacje, wyrównując rekord obiektu (134,5 m)^[233]. W konkursie zajął 2. miejsce^[234]. W drugim dniu zawodów w Wiśle zwyciężył. 28 sierpnia zajął trzecie miejsce w konkursie LGP w Hakubie. Dzień później odniósł kolejne zwycięstwo^[235]. 1 października w Libercu, znalazł się na podium LGP, zajmując trzecie miejsce i przegrywając jedynie z Małyszem i Tomem Hilde^[235]. Dwa dni później odbył się zamykający cykl konkurs w Klingenthal. W finałowej serii pobił rekord obiektu, uzyskując odległość 143,5 m^[236] i zwyciężył w zawodach^[235]. Sezon letni zakończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej^[237], ze stratą 30 punktów do zwycięzcy, Daikiego Itō.

Sezon PŚ 2010/2011 rozpoczął od 5. miejsca w drużynowym konkursie w Ruce^[x]. Indywidualnie zajął 34. Była to jedyna sytuacja w tamtym sezonie, kiedy nie awansował do finałowej serii. W kolejnych zawodach, rozgrywanych w Kuopio był 20.^[238]). W Lillehammer był 22. i 16. Po odwołaniu skoków w Harrachovie, 17 grudnia w Engelbergu udało mu się wygrać kwalifikacje do zawodów. W pierwszym z zaplanowanych tam konkursów zajął dziewiąte miejsce^[239]. Następnego dnia był 12^[240]. Ostatni ze szwajcarskich konkursów odbył się 19 grudnia. Stoch zajął 9. miejsce^[241].

26 grudnia w Zakopanem zdobył srebrny medal na MP 2010^[242][243].

W pierwszym konkursie 59. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie był 25.^[241] W Garmisch uplasował się na 8. miejscu, a w klasyfikacji generalnej turnieju awansował na 21. lokatę^[244]. W Innsbrucku zajął 21. pozycję^[241]. W klasyfikacji łącznej cyklu przesunął się na piętnaste miejsce^[245]. W ostatnim z konkursów, w Bischofshofen był ostatecznie piętnasty^[241], tę samą pozycję zajmując w klasyfikacji generalnej^[246].

8 stycznia rozegrano pierwszy konkurs PŚ w lotach 2010/2011. Stoch zajął w nim 16. miejsce^[241]. Kolejnego dnia był czternasty^[241]. W klasyfikacji lotników plasował się na siedemnastym miejscu^[247]. Na konkursy do Japonii nie poleciał i spadł na osiemnaste miejsce w tabeli^[248].

Dalsza rywalizacja w PŚ odbywała się w Zakopanem. Pierwszy z trzech zaplanowanych konkursów odbył się 21 stycznia. Stoch zajął w nim 17. miejsce^[249]. Kolejnego dnia był siódmy^[241]. 23 stycznia 2011 po raz pierwszy w karierze wygrał konkurs Pucharu Świata, jednocześnie po raz pierwszy stanął na podium w tym cyklu^[250]. Prowadził już po I kolejce, kiedy to skoczył 123 m i miał 3,7 pkt przewagi nad drugim Tomem Hilde. Zwycięstwo zapewnił mu drugi skok na odległość 128 m^[251]. Został wówczas czwartym Polakiem w historii, który zwyciężył w zawodach PŚ, po Stanisławie Bobaku, Piotrze Fijasie i Adamie Małyszu^[252] (który upadł w trakcie tego konkursu). Tego dnia zdobył także tytuł Man of the Day^[253].

Tydzień później rozpoczął starty w FIS Team Tour 2011. Cykl ten otworzył konkurs drużynowy w Willingen. Reprezentacja Polski ze Stochem w składzie stanęła na trzecim stopniu podium^[r][254]. Kolejnego dnia odbył się konkurs indywidualny. Stoch oddał najdłuższy skok drugiej rundy (141 m) i zajął 6. miejsce^[255]. 2 lutego po raz drugi wygrał konkurs PŚ, tym razem w Klingenthal^[256]. Na Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie był jedenasty^[257]. Ostatnią częścią FIS Team Tour był konkurs drużynowy na tym samym obiekcie. Polacy zajęli szóste miejsce^[258], a w końcowej tabeli turnieju – czwarte^[259].

12 lutego w konkursie na nowo otwartej skoczni mamuciej Vikersundbakken w Vikersund Stoch zajął jedenaste miejsce^[260].

19 lutego podczas MP 2011 w Szczyrku na skoczni Skalite, po raz trzeci zdobył tytuł mistrzowski. Nie startował jednak najwyżej sklasyfikowany w PŚ Małysz^[261].

Został powołany na MŚ 2011 w Oslo. Konkurs na skoczni normalnej odbył się 26 lutego. Po pierwszej serii konkursowej, w której uzyskał 94 m, był dziesiąty. W drugiej skoczył na odległość 101 m i ostatecznie był szósty, tracąc 11,7 pkt do brązowego medalisty, Małysza^[262]. Następnego dnia odbyła się rywalizacja drużynowa. Skakał jako pierwszy z Polaków i w pierwszej kolejce uzyskał 101 m. Dawało to czwarte miejsce po otwierającej grupie, utrzymane do końca konkursu. W drugiej serii uzyskał o półtora metra więcej^[r][263]. W pierwszej serii konkursu na dużej skoczni osiągnął odległość 131 m i po swojej próbie znajdował się na trzeciej pozycji, za dwoma Norwegami. Ostatecznie na koniec pierwszej rundy był szósty i tracił 0,9 pkt do trzeciego zawodnika. W finałowej serii upadł^[264]. Spowodowało to spadek na 19. lokatę^[265]. Konkurs drużynowy na dużym obiekcie odbywał się w trudnych warunkach atmosferycznych. Po skoku Stocha na 113,5 m w pierwszej grupie, Polska była ósma. Po zakończeniu pierwszej serii polska drużyna była piąta, a drugiej nie rozegrano^[r][266].

12 marca podczas konkursu drużynowego PŚ w Lahti na skoczni Salpausselkä wraz z kolegami z reprezentacji stanął na najniższym stopniu podium^[y][267]. Nazajutrz w zawodach indywidualnych był 9.^[241] Sezon kończyła rywalizacja na skoczni Letalnica w Planicy. W pierwszym konkursie indywidualnym był siódmy^[241][268]. W sobotę w serii próbnej przed konkursem drużynowym ustanowił swój nowy rekord życiowy (226 m)^[269]. W konkursie drużynowym Polska zajęła czwarte miejsce^[z][270]. 20 marca w ostatnim konkursie sezonu zimowego po raz trzeci w karierze triumfował w konkursie PŚ. W jedynej rozegranej serii skoczył na odległość 215,5 m^[241]. Trzeci raz w historii, a po raz pierwszy od ponad 31 lat na podium stanęło dwóch Polaków (trzeci był kończący karierę Adam Małysz)^[aa]. Reprezentacja polskich skoczków została sklasyfikowana na 3. miejscu w Pucharze Narodów, a sam Stoch znalazł się na 10. miejscu w generalnej klasyfikacji indywidualnej^[271].

Po zakończeniu sezonu wziął jeszcze udział w benefisie Adama Małysza^[272]. Choć konkurs skoków się nie odbył, Stoch był jednym z jedenastu skoczków, którzy wykonali niemierzony skok, mimo niekorzystnych warunków atmosferycznych^[273].

2011/2012

Kamil Stoch podczas wygranych zawodów PŚ w Zakopanem

Kamil Stoch podczas wygranych zawodów PŚ w Zakopanem

Stoch na najwyższym stopniu podium PŚ w Zakopanem

Stoch pod skocznią w Oslo, 11 marca 2012

Sezon rozpoczął od udziału w pierwszej edycji Lotos Poland Tour, zaliczanego do cyklu LGP. W inauguracyjnym konkursie w Wiśle zajął dziewiąte miejsce^[274]. W Szczyrku stanął na najniższym stopniu podium^[275]. 23 lipca podczas konkursu drużynowego w Zakopanem, Stoch skakał najgorzej z polskich reprezentantów, a także wszystkich skoczków, którzy zakwalifikowali się do drugiej serii. Polska zajęła szóste miejsce^[ab][276].

Dzień później wziął udział w konkursie indywidualnym, w którym uplasował się na trzeciej pozycji^[277]. Tym samym zakończył cykl Poland Tour na trzecim miejscu^[278]. Kolejne letnie zawody odbywały się w Hinterzarten. W rywalizacji drużynowej Polska zajęła 2. pozycję, za reprezentacją Austrii^[ac]. W rozgrywanym następnego dnia konkursie indywidualnym Stoch był 2., plasując się za Thomasem Morgensternem^[279]. W Courchevel Stoch ustanowił nowy rekord skoczni Tremplin Le Praz (137 m) i zajął trzecie miejsce^[280]. Serię zawodów w krajach alpejskich kończyła rywalizacja w Einsiedeln na skoczni Andreas Küttel-Schanze. Odbyła się tylko jedna seria, w której Stoch wygrał^[281].

17 września na LMP 2011 wywalczył swój pierwszy indywidualny tytuł letniego mistrza Polski^[282].

W październiku wziął udział w dwóch konkursach kończących sezon letni. W Hinzenbach był 15. Natomiast w finale LGP w Klingenthal zwyciężył. Pozwoliło mu to na awans na drugą pozycję w klasyfikacji generalnej LGP^[283].

Na początku sezonu PŚ 2011/2012 odbył się jednoseryjny konkurs drużynowy w Ruce. Polacy ze Stochem w składzie uplasowali się na 7. pozycji^[ad][284]. W pierwszym zimowym konkursie indywidualnym, również w Kuusamo, zajął 4. pozycję^[285]. Następnie wystartował w konkursie na normalnej skoczni w Lillehammer, gdzie zajął 3. miejsce. Następnego dnia w konkursie na skoczni K-123 odpadł już po pierwszej serii, zajmując 48. pozycję^[286].

Podczas pierwszego konkursu indywidualnego w Harrachovie, uplasował się na 15. miejscu^[287]. Dzień później odbył się konkurs drużynowy. Polska zajęła w nim 5. miejsce^[ae][288]. W niedzielnych zawodach indywidualnych Stoch był 13^[289]. 17 grudnia 2011, na pierwszym konkursie w Engelbergu uplasował się na 12. miejscu^[290]. W niedzielnych zawodach był drugi^[291].

26 grudnia 2011 w Wiśle odbyły się mistrzostwa Polski. W drugiej serii zawodów Stoch oddał skok na odległość 136 m, czym ustanowił nowy rekord obiektu i zdobył złoty medal^[292].

W pierwszym konkursie 60. Turnieju Czterech Skoczni Stoch zajął 23. miejsce, po oddanym w złych warunkach skoku na 107 m^[293]. Podczas konkursu w Ga-Pa zajął 4. miejsce^[294]. W klasyfikacji generalnej TCS awansował na 9. miejsce z łączną notą 489,1 pkt^[295]. Podczas konkursu w Innsbrucku prowadził po pierwszej serii, w którym skoczył na odległość 132,5 m^[296]. W drugiej skoczył 108 m i spadł na dziewiąte miejsce^[296]. W kończącym Turniej jednoseryjnym konkursie w Bischofshofen był ponownie 9. W całym TCS zajął 8. lokatę^[297].

15 stycznia 2012 odbyły się pierwsze dwa konkursy w lotach, otwierające Puchar Świata w lotach narciarskich 2011/2012. W pierwszym z nich, jednoseryjnym, Stoch zajął 6. miejsce, ze stratą 0,7 pkt. do piątego Skletta^[298]. W drugim konkursie początkowo sklasyfikowano go na 4. pozycji, jednak po dyskwalifikacji Schlierenzauera awansował na miejsce trzecie^[299].

20 stycznia 2012 odbył się pierwszy z dwóch konkursów PŚ w Zakopanem. Po skoku na odległość 125,5 m w pierwszej serii zajmował drugą pozycję. W drugiej zaś skoczył 135 m, co było najdłuższą odległością w konkursie. Tym samym Stoch odniósł czwarte w karierze zwycięstwo, a drugie na Wielkiej Krokwi^[300]. W drugim konkursie był siódmy^[301]. W Sapporo stanął dwukrotnie na podium – był trzeci^[302], a dzień później – drugi^[303].

W pierwszym konkursie w Predazzo uplasował się na 7. miejscu, ze stratą 4,2 pkt. do podium^[304]. Następnego dnia zawodów na Trampolino Dal Ben odniósł drugie w sezonie zwycięstwo^[305]. Zawody w Willingen zainaugurowały FIS Team Tour 2012. W sobotnim konkursie drużynowym Polska była siódma^[af][306]. Dzień później Stoch zajął miejsce piąte^[af][307] – była to ostatnia punktowana lokata, której dotąd nigdy nie zdobył^[308]. Po odwołaniu konkursu w Klingenthal, kolejne zawody przeprowadzono w Oberstdorfie na skoczni do lotów. Stoch był tam szósty^[309]. Dzień później, w konkursie drużynowym, w jedynej serii zdobył najmniej punktów z reprezentantów swojego kraju, a Polska uplasowała się na szóstej pozycji^[310].

Na MŚ w lotach 2012 startował jako jeden z faworytów do medali^[311]. 24 lutego, w pierwszej serii konkursowej skakał jako trzydziesty piąty. Przed jego próbą nastąpiła przerwa w oczekiwaniu na poprawę warunków atmosferycznych. Po kilkuminutowym oczekiwaniu oddał skok w złych warunkach. Plasował się na trzydziestej drugiej pozycji, z odległością 152,5 m (najkrótszą w konkursie). Po nim nastąpiła kolejna przerwa w rywalizacji, a ostatecznie podjęta została decyzja o anulowaniu wszystkich dotychczasowych wyników. Jednocześnie w zamian za odwołane serie konkursowe, postanowiono przeprowadzić dodatkową serię dnia następnego^[312][313]. W pierwszej serii sobotniego konkursu indywidualnego skoczył 191 m i był 12. W drugiej oddał skok na 211,5 m i finalnie zajął dziesiąte miejsce, ze stratą 54,8 pkt. do zwycięzcy, Roberta Kranjca^[314]. W rywalizacji drużyn Polska była 7.^[af]

Kolejne pucharowe konkursy rozegrano w Lahti na Salpausselkä K-90. Zawody drużynowe Polacy ukończyli na trzeciej pozycji, tracąc 0,6 punktu do drugich Niemców^[ag]. Stoch, który był najlepszy w swojej kadrze, lądował na 92,5 m i 89,5 m^[315]. Dzień później nie awansował do drugiej serii (zajął 39. pozycję)^[316]. Na zawodach w Trondheim uplasował się na 6. miejscu^[317]. W Oslo Stoch był 11. W dniach 16–18 marca rozegrano finał Pucharu Świata na Planicy. W pierwszym konkursie indywidualnym Stoch uplasował się na 9. miejscu^[318]. W konkursie drużynowym Polska była piąta^[ah][319]. W niedzielnych, jednoseryjnych, zawodach oddał skok na 199 m, co dało mu jedenastą pozycję w konkursie^[320].

Sezon 2011/2012 ukończył na piątym miejscu (najlepszym w dotychczasowej karierze) w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata z dorobkiem 1078 punktów, a stratą 247 punktów do zwycięzcy, Andersa Bardala^[321]. Stoch w tym sezonie stawał na podium siedmiokrotnie – zwyciężał dwa razy, dwukrotnie był drugi i trzykrotnie trzeci. W klasyfikacji lotów był szósty, co również było jego najlepszym wynikiem. Stracił 162 punkty do najlepszego lotnika sezonu, Roberta Kranjca. Stawał na podium jednego konkursu lotów – był trzeci w Tauplitz.

W dniach 24–25 marca w Zakopanem przeprowadzono dwa konkursy mistrzostw Polski. W rywalizacji drużynowej najlepszy okazał się AZS Zakopane ze Stochem w składzie^[322]. Następnego dnia został indywidualnym mistrzem kraju, wyprzedzając drugiego Bartłomieja Kłuska o 34,4 pkt^[323].

2012/2013

Stoch z drużyną, z którą stanął na podium PŚ w Zakopanem

Stoch podczas skoku w indywidualnym konkursie PŚ w Zakopanem

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Kamil Stoch po zwycięstwie w Val di Fiemme na rękach Dawida Kubackiego i Piotra Żyły

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Kamil Stoch ze złotym medalem mistrzostw świata w Val di Fiemme

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Stoch podczas konkursu drużynowego na MŚ 2013

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Stoch, Dawid Kubacki, Piotr Żyła i Maciej Kot, brązowa drużyna MŚ 2013

Stoch został powołany do prowadzonej przez Łukasza Kruczka pierwszej grupy kadry A reprezentacji Polski w sezonie 2012/2013^[324]. LGP 2012 rozpoczęło się w Wiśle od konkursu drużynowego. Polska zajęła drugie miejsce^[ai][325]. Następnego dnia w konkursie indywidualnym Stoch zajął 7. miejsce^[326].

W letnich MP 2012 zdobył brązowy medal. Stracił 0,8 pkt do srebrnego medalisty Krzysztofa Bieguna i 21,7 pkt do zwycięzcy, Macieja Kota^[327]. Po absencji w kilku konkursach LGP spadł w klasyfikacji tej serii na 41. miejsce^[328]. Powrócił do rywalizacji w tym cyklu w Hinzenbach, gdzie był dziewiąty^[329]. W klasyfikacji generalnej znalazł się na trzydziestej pozycji^[330]. W Klingenthal zajął 11. miejsce^[331]. W klasyfikacji generalnej cyklu był ostatecznie 25. z dorobkiem 89 pkt, co było trzecim rezultatem wśród reprezentantów Polski w LGP.

6 października zwyciężył w zawodach o Puchar Solidarności na Wielkiej Krokwi. Pokonał Macieja Kota o 0,1 pkt^[332].

Sezon PŚ 2012/2013 rozpoczął w Lillehammer – zajął tam 30. miejsce^[333]. W następnym konkursie uplasował się na 36. pozycji^[334]. Po zakończeniu pucharowej rywalizacji w Norwegii znajdował się na 40. pozycji w klasyfikacji generalnej^[335]. Podczas kwalifikacji do konkursu w Ruce po raz pierwszy od stycznia 2010 nie wywalczył awansu do głównego konkursu, zajmując w nich 50. miejsce^[336]. W konkursie drużynowym oddał skok na 104,5 m, Polska zajęła ostatnie, 11. miejsce^[337]. Wobec słabych wyników na starcie sezonu sztab szkoleniowy podjął decyzję o wysłaniu Stocha do Ramsau, by tam poprawił swoją formę. Nie wziął przez to udziału w pucharowych konkursach na Krasnej Polanie. Tydzień później pojawił się na starcie zawodów PŚ w Engelbergu. Po pierwszej serii Polak był liderem, po skoku na 132,5 m. Jego próba w drugiej kolejce była o 1,5 m dłuższa, jednak Stoch spadł na miejsce drugie, ustępując zwycięzcy, Andreasowi Koflerowi o 0,1 pkt^[338]. Następnego dnia na tej samej skoczni był 14.^[339].

26 grudnia zwyciężył w Konkursie Świątecznym w Wiśle^[340].

W pierwszym konkursie 61. Turnieju Czterech Skoczni zajął 13. miejsce ze stratą 44,3 pkt. do zwycięzcy, Andersa Jacobsena^[341]. W Ga-Pa w pierwszej serii konkursowej oddał skok na 142 m i plasował się na drugim miejscu. W drugiej serii skoczył 131,5 m i zajął szóste miejsce, wraz z Dmitrijem Wasiljewem^[342]. Po konkursie przesunął się na siódme miejsce w klasyfikacji turnieju^[343]. W Innsbrucku po pierwszej serii plasował się na czwartej pozycji. W drugiej oddał skok na 123 m, co przy krótszych próbach wyprzedzających go po pierwszej rundzie Jacobsena i Bardala, dało awans na drugą pozycję, ze stratą 12,8 pkt. do zwycięzcy Schlierenzauera^[344]. Po tym konkursie awansował na szóstą pozycję w klasyfikacji Turnieju^[345]. Zawody w Bischofshofen ukończył na 4. miejscu – do trzeciego Stefana Krafta stracił 1,1 pkt^[346]. Tym samym uplasował się na czwartym miejscu w klasyfikacji końcowej Turnieju Czterech Skoczni, tracąc 2 pkt. do trzeciego Toma Hilde i 73 pkt. do zwycięzcy, Gregora Schlierenzauera. Jego łączna nota wyniosła 1027,2 pkt^[347].

W rozgrywanym 9 stycznia konkursie w Wiśle Stoch zajął miejsce siódme^[348]. Kolejne zawody PŚ odbywały się w Zakopanem. Najpierw rozegrano konkurs drużynowy. W pierwszej jego serii Stoch, który startował jako ostatni w swoim zespole, oddał skok na 133 m. Reprezentacja Polski prowadziła po pierwszej serii z przewagą 25,7 pkt. nad Słowenią. Przed jego skokiem w drugiej serii Polska plasowała się na miejscu drugim, za zespołem słoweńskim. Stoch skoczył na odległość 130 m, jednak nie wystarczyło to na zwycięstwo w konkursie, a Polska zajęła 2. miejsce^[aj][349]. Dzień później odbył się konkurs indywidualny, w którym Stoch zajął 3. miejsce^[350].

Następne konkursy rozegrano w Sapporo. Stoch w pierwszym konkursie uplasował się na dziewiątym miejscu. W drugim był 5^[351]. Podczas pierwszych lotów w sezonie, na skoczni Vikersundbakken, zajął piąte miejsce. W drugiej tego konkursu oddał skok na odległość 232,5 m, bijąc swój rekord życiowy i wyrównując rekord Polski należący do Piotra Żyły^[352]. W drugim konkursie sklasyfikowany na siódmej pozycji^[351]. Na mamucim obiekcie w Harrachovie rozegrano dwa konkursy jednego dnia. W pierwszym z nich Stoch zajął 9. miejsce^[353]. Drugi konkurs składał się tylko z jednej serii, w której Polak był ósmy^[354]. W konkursie drużynowym w Willingen podczas FIS Team Tour Polacy zajęli 5. miejsce^[ak][355]. Zawody indywidualne zostały odwołane. Konkurs w Klingenthal Stoch ukończył na 30. miejscu po dyskwalifikacji w drugiej serii^[356]. W kończących FIS Team Tour zawodach w Oberstdorfie nie wziął udziału.

Stoch znalazł się w polskim składzie na MŚ 2013 w Val di Fiemme. W pierwszej serii konkursu na skoczni normalnej plasował się na drugiej pozycji (102 m), tracąc 2,8 pkt do lidera, Andersa Bardala. W drugiej osiągnął 97 m, ze słabym lądowaniem i spadł na ósme miejsce^[357]. W pierwszej serii konkursu na dużej skoczni oddał najdłuższy skok – 131,5 m. Był liderem po zakończeniu pierwszej kolejki, wyprzedzając drugiego Petera Prevca o 5,1 pkt. W finałowej serii osiągnął 130 m i zdobył złoty medal, mając o 6,1 pkt. więcej od drugiego Prevca, a o 6,7 od trzeciego Jacobsena^[358]. Zaraz po zawodach Stoch i Prevc byli zagrożeni dyskwalifikacją za zdjęcie kombinezonów. Przepis ten miał być wprowadzony dzień wcześniej, ostatecznie anonimowy protest został przez sędziów odrzucony^[359]. Mistrzem świata został w ten sam dzień, w który dokonał tego Adam Małysz dekadę wcześniej w tym samym miejscu. Stoch wziął udział w konkursie drużynowym na dużej skoczni, w którym zgłoszony był do czwartej grupy zawodników. Przed jego pierwszą próbą Polska klasyfikowana była na piątym miejscu. Oddał on skok na 134 metr i po zakończeniu pierwszej kolejki Polska zajmowała czwarte miejsce, przegrywając o pięć punktów z trzecimi Niemcami. W drugiej startował, na prośbę trenera, z obniżonej o dwie pozycje belki i osiągnął 130 metrów. W pierwotnych wynikach zawodów jego drużyna zajęła czwarte miejsce, jednak po ponownym podliczeniu punktów na prośbę Niemców uplasowali się na miejscu trzecim (błędnie obliczona była nota Andersa Bardala, przez co Norwegia znajdowała się przed Polską). Tym samym Polacy z Kamilem Stochem w składzie zdobyli brązowy medal, przegrywając o 0,8 pkt. z reprezentacją Niemiec^[ac][360].

9 marca odbył się konkurs drużynowy PŚ w Lahti, w którym Polska zajęła trzecią pozycję, przegrywając drugie miejsce o 2,6 pkt., a do zwycięskiej reprezentacji Niemiec tracąc 43,3 pkt^[al][361]. W konkursie indywidualnym Stoch zajął 5. miejsce – do podium stracił 0,7 pkt.^[362]. W następnym konkursie, w Kuopio, Stoch odniósł zwycięstwo, oddając skoki na 135 m i 129 m. Polak oddał skok o pół metra krótszy od rekordu obiektu. Jego przewaga nad drugim zawodnikiem, Ito, wyniosła 10,9 pkt.^[363]. Trzy dni później w Trondheim wygrał po raz siódmy w karierze. Po pierwszej serii był trzeci, po skoku na odległość 131 m, w drugiej wylądował na 140 m. Jednocześnie było to 50. w historii Pucharu Świata zwycięstwo reprezentanta Polski. Kolejne pucharowe zawody, w Oslo, zakończyły się dla Stocha miejscem czwartym^[364].

Ostatnią część PŚ rozegrano w Planicy. W piątkowym konkursie indywidualnym Stoch dwukrotnie wylądował na 200. metrze, co dało mu 11. pozycję^[365]. Dzień później odbył się konkurs drużynowy. Reprezentacja Polski zajęła czwarte miejsce, ze stratą 3,5 pkt. do trzecich Austriaków^[aj][366]. W finałowych zawodach Stoch walczył o trzecią pozycję w klasyfikacji PŚ – w związku z kontuzją Jacobsena, jedynym konkurentem był dla niego Freund. W pierwszej serii Polak oddał skok na 205,5 m i plasował się na czwartej pozycji, mając 0,1 pkt. przewagi nad Niemcem. W drugiej skoczył o półtora metra dalej i finalnie sklasyfikowany został na ósmej pozycji, o jedną wyżej niż Freund^[367].

W klasyfikacji PŚ w sezonie 2012/2013 Stoch uplasował się na trzeciej pozycji, najwyższej w dotychczasowej karierze. Zdobył 953 pkt., o 667 pkt. mniej od zdobywcy Kryształowej Kuli – Gregora Schlierenzauera, a 46 pkt. do drugiego Andersa Bardala. Jego przewaga nad czwartym Freundem wyniosła 30 pkt.^[368] Wygrał dwa konkursy PŚ, w pięciu stawał na podium, w siedemnastu zajmował miejsce w czołowej dziesiątce. W tabeli PŚ w lotach narciarskich zajął dziewiąte miejsce, zdobywając 198 pkt. Do zdobywcy Małej Kryształowej Kuli, Schlierenzauera, stracił 346 pkt.^[369]

Kilka dni później rywalizował jeszcze na dużej skoczni w Wiśle o mistrzostwo Polski. W zawodach zespołowych jego WKS Zakopane uplasował się na 4. miejscu (Stoch nie ustał pierwszego skoku), a nazajutrz samodzielnie zdobył srebrny medal, ustępując o 0,9 pkt. Maciejowi Kotowi^[370].

2013/2014

Kamil Stoch pod skocznią w Wiśle w sierpniu 2013

Stoch znalazł się w prowadzonej przez Łukasza Kruczka kadrze A reprezentacji Polski^[371]. 20 lipca wziął udział w zawodach o Puchar Prezesa PZN w Wiśle, gdzie zajął piąte miejsce^[372].

W otwierających LGP 2013 zawodach w Hinterzarten zajął 8. miejsce^[373]. Na skoczni w Wiśle, podczas kolejnej rundy GP, polska reprezentacja wygrała zawody drużynowe^[374]. Następnie rozegrano konkurs indywidualny. Stoch zajął 5. miejsce^[375]. Kolejny konkurs GP, tym razem w Courchevel, ukończył na miejscu czwartym ze stratą 0,3 pkt do podium^[376]. W Einsiedeln odniósł zwycięstwo, wyprzedzając drugiego Macieja Kota o 1,4 pkt^[377].

W rozegranych 2 września 2013 letnich MP w Szczyrku zajął czwarte miejsce. Do dwójki srebrnych medalistów stracił pół punktu^[378]. Pięć dni później wziął udział w konkursie o Puchar Solidarności na Wielkiej Krokwi (8. miejsce)^[379]. W kolejnych krajowych zawodach (o MP) Stoch zajął piątą lokatę^[380]. Stoch nie brał udziału w sześciu kolejnych konkursach LGP, które odbywały się w Azji. W ostatnich międzynarodowych letnich zawodach w 2013 na skoczni w Klingenthal zajął ostatnie, 50. miejsce^[381]. W generalnej klasyfikacji znalazł się na dziewiątym miejscu.

Sezon PŚ 2013/2014 rozpoczął się także w Klingenthal. W jednoseryjnym konkursie drużynowym Polska zajęła czwarte miejsce. Drugiego dnia, w konkursie indywidualnym, toczącym się w zmiennych warunkach atmosferycznych Stoch zajął 37. miejsce^[382]. W Ruce był 10^[383]. Na normalnej skoczni w Lillehammer reprezentacja Polski zadebiutowała w pucharowym konkursie drużyn mieszanych (dwie zawodniczki i dwaj zawodnicy). Zajęła ona ostatnią, 14. pozycję, a Stoch uzyskał 88,5 m^[384]. Dzień później, na tym samym obiekcie, w rywalizacji indywidualnej Stoch zajął 20. miejsce^[385]. W ostatnim dniu zawodów rywalizacja odbyła się na obiekcie K–123. Stoch ukończył konkurs na 18. miejscu^[386].

W Titisee-Neustadt stanął po raz pierwszy w sezonie na podium – był drugi^[387]. Następnego dnia wygrał konkurs^[388]. Za oba występy otrzymał od organizatorów tytuł Man of the Day.

W Engelbergu zajmował siódme miejsce po pierwszej serii. W finałowej rundzie objął prowadzenie po swojej próbie, a ostatecznie został wyprzedzony tylko przez Jana Ziobrę^[389]. Była to pierwsza sytuacja od 1980, gdy na dwóch pierwszych miejscach konkursu PŚ znaleźli się reprezentanci Polski. Ponadto Stoch został nowym liderem klasyfikacji generalnej^[390]. W drugim konkursie odniósł zwycięstwo^[391].

Następnie Stoch wziął udział w 62. Turniej Czterech Skoczni, gdzie był jednym z głównych faworytów do zwycięstwa^[392]. W Oberstdorfie zajął 13. miejsce^[393]. W Garmisch uplasował się na siódmym miejscu^[394]. W tabeli Turnieju przesunął się na miejsce dziewiąte. W Innsbrucku w jednoseryjnych zawodach zajął najniższy stopień podium oraz awansował w klasyfikacji TCS na 8. miejsce^[395]. W ostatnim konkursie Stoch zajął ósmą lokatę w zawodach i siódmą w całym TCS^[396].

W następny weekend na skoczni w Tauplitz odbyły się jedyne w tamtym sezonie PŚ zawody w lotach. W sobotnim konkursie Stoch zajął 6. pozycję^[397]. W niedzielę zajął dziewiąte miejsce. Awansował wówczas z zajmowanego po pierwszej rundzie trzynastego miejsca^[398]. Wyniki te przyczyniły się do zajęcia siódmego miejsca w klasyfikacji PŚ w lotach narciarskich^[399].

16 stycznia zajął 2. miejsce w konkursie w Wiśle, przegrywając tylko o 0,9 pkt. z Andreasem Wellingerem^[400]. Dwa dni później rozpoczął się PŚ w Zakopanem. W zawodach drużynowych Polska zajęła 4. miejsce^{[am][401][402]}. W konkursie indywidualnym, rozgrywanym w bardzo zmiennych warunkach atmosferycznych, był siedemnasty^[403][404]. Tego samego dnia ogłoszono nominacje olimpijskie dla polskich skoczków, otrzymał ją m.in. Stoch^[405].

Olimpijska reprezentacja Polski nie wystartowała w zawodach PŚ w Sapporo. W tamtejszych konkursach trzeci dotąd w klasyfikacji generalnej Prevc zdobył 180 punktów, a Stoch spadł na drugie miejsce w tabeli. Strata Polaka do nowego lidera wynosiła 91 pkt^[406].

W Willingen odbyły się ostatnie konkursy PŚ przed igrzyskami. Stoch odniósł tam dwa zwycięstwa, co pozwoliło powrócić mu na pierwsze miejsce w klasyfikacji generalnej^[407].

Skocznie olimpijskie RusSki Gorki, gdzie Stoch zdobył dwa złote medale

9 lutego odbył się pierwszy z dwóch indywidualnych konkursów olimpijskich. W konkursie Stoch oddał dwa najdłuższe skoki w obu seriach (105,5 m oraz 103,5 m) i wyprzedził drugiego Petera Prevca o 12,7 pkt. Za swój skok Stoch w drugiej rundzie uzyskał dwie noty dwudziestopunktowe. Tym samym zdobył on swój pierwszy olimpijski medal i został drugim, po Wojciechu Fortunie, Polakiem, który został mistrzem olimpijskim w skokach narciarskich. Jego nota – 278 pkt. – jest najwyższą w historii olimpijskich zawodów na skoczni normalnej. Dzień później w Parku Olimpijskim w Soczi z rąk Ireny Szewińskiej odebrał złoty medal^[408].

12 lutego na drugim treningu na dużej skoczni Stoch upadł, w wyniku czego doznał stłuczenia i skręcenia stawu łokciowego^[409]. 15 lutego, podczas drugiego konkursu indywidualnego na dużej skoczni na Krasnej Polanie, zdobył swój drugi złoty medal olimpijski. Osiągnął wówczas 139 m i 132,5 m. Srebro przypadło Japończykowi Noriakiemu Kasaiemu (przegrał ze Stochem o 1,3 pkt.), a brąz zdobył Peter Prevc. Tym samym Stoch został pierwszym polskim sportowcem w historii, który zdobył dwa złote medale na jednych zimowych igrzyskach olimpijskich i czwartym, wliczając igrzyska letnie^[an]. Został też trzecim w historii skoczkiem narciarskim, który zdobył na jednych igrzyskach dwa złote medale w konkursach indywidualnych – poprzednio dokonali tego Matti Nykänen i dwukrotnie Simon Ammann. Złoty medal Stocha na dużej skoczni był 70. złotym medalem w historii startów Polaków na igrzyskach olimpijskich.

17 lutego wystąpił jeszcze w konkursie drużynowym. Polska zajęła czwarte, najwyższe w historii olimpijskiej rywalizacji, miejsce. Stoch skoczył 130,5 m oraz 135 m, co dało mu trzecią najwyższą notę w stawce^[410].

Skoczkowie do rywalizacji w PŚ powrócili 26 lutego, kiedy to zorganizowano konkurs na skoczni Lugnet w Falun. Dzień wcześniej, podczas sesji kwalifikacyjnej Stoch osiągnął 129,5 m i został nowym rekordzistą zmodernizowanej skoczni^[411]. W konkursie ustanowił kolejny rekord obiektu – 134,5 m (poprawiony jeszcze w tych samych zawodach przez zwycięzcę, Severina Freunda) i zajął 4. miejsce. Liderem klasyfikacji generalnej został Peter Prevc, który w tym konkursie był drugi. Dwa dni później Stoch zajął trzecie miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni Salpausselkä w Lahti przeprowadzono konkurs indywidualny, zaś w sobotnim konkursie drużynowym reprezentacja Polski ze Stochem w składzie zajęła 7. miejsce. W niedzielnych zawodach indywidualnych, po pierwszej serii Stoch plasował się na drugim miejscu. W drugiej osiągnął odległość 134,5 m, o metr krótszą niż rekord obiektu i wygrał konkurs^[412]. Powrócił na pozycję lidera PŚ, z przewagą 53 punktów nad Prevcem^[413]. Dwa dni później w Kuopio Stoch znów wygrał^[414]. Prevc był czwarty, co pozwoliło Stochowi powiększyć nad nim przewagę w klasyfikacji Pucharu do 103 punktów^[415].

7 marca Stoch zajął 9. miejsce w zawodach PŚ w Trondheim^[416]. Dwa dni później rozegrany został konkurs w Oslo, gdzie Stoch był trzeci^[417][418].

13 marca rozpoczęły się Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2014 w Harrachovie. W pierwszej serii konkursowej osiągnął 186 m i zajmował szóste miejsce, tracąc 23,1 pkt. do lidera, Prevca. W drugiej rundzie uzyskał 190 m i awansował na piąte miejsce, a jego strata do lidera (którym został Freund) wzrosła do 27,2 pkt. Do podium tracił 11,8 pkt^[419]. Kolejne dwie serie zostały odwołane, w związku z czym Stoch był ostatecznie piąty^[420], poprawiając swój najlepszy wynik sprzed dwóch lat. Znalazł się również w składzie na konkurs drużynowy, który jednak się nie odbył^[421].

21 marca odbył się konkurs indywidualny na Bloudkovej velikance w Planicy. Stoch ukończył zawody na 4. pozycji, tracąc 5,2 pkt. do zwycięzcy, Freunda. Tym samym zapewnił sobie zdobycie pierwszej w karierze Kryształowej Kuli^[422]. Następnego dnia odbył się ostatni w sezonie konkurs drużynowy. Polacy zajęli 2. miejsce – wyprzedzili Norwegów o 0,3 pkt., a do zwycięskich Austriaków stracili 38 pkt^[ao][423]. 23 marca odbył się ostatni konkurs indywidualny w sezonie. Po pierwszej serii Stoch ze skokiem na 139 m prowadził w konkursie z przewagą 0,9 pkt. nad Andersem Bardalem. W finale oddał skok na odległość 136 m, co spowodowało jego spadek na czwarte miejsce, ze stratą 0,1 pkt. do trzeciego w konkursie Bardala. Zawody wygrał Prevc^[424].

Stoch w sezonie 2013/14 zdobył łącznie 1420 pucharowych punktów, o 108 pkt. więcej niż drugi Peter Prevc i 117 pkt. więcej od trzeciego Severina Freunda. Wygrał 6 konkursów, a 12 razy stanął na podium. Jako drugi polski skoczek – po Adamie Małyszu – i trzeci polski sportowiec (po Małyszu i Justynie Kowalczyk) wywalczył PŚ FIS. Kryształową Kulę za zwycięstwo w PŚ zawodnik odebrał z rąk prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego Andrzeja Kraśnickiego^[425]. W Pucharze Narodów reprezentacja Polski zajęła czwarte miejsce^[426].

2014/2015

Stoch w Einsiedeln

Stoch w Einsiedeln

W sezonie 2014/2015 został powołany do kadry A, prowadzonej przez Łukasza Kruczka^[427]. 19 lipca podczas LMP 2014 w Wiśle Stoch został drugi raz w karierze indywidualnym letnim mistrzem kraju^[428]. W konkursie zespołów zdobył brązowy medal^[ap][429].

Pierwszą częścią LGP 2014 był konkurs w Wiśle. W pierwszej serii był ósmy i nie awansował do finałowej rundy, jednak zdobył punkty za 26. miejsce^[430]. Dzień wcześniej w konkursie drużyn Polska odniosła zwycięstwo, a Stoch uzyskał najlepszy indywidualnie rezultat^[ac][431]. Następnie rozegrano w Szczyrku Memoriał Olimpijczyków, w którym Stoch zajął 20. miejsce^[432].

W konkursie LGP w Einsiedeln zajął ostatecznie piątą lokatę^[433]. Awansował na dziewiąte miejsce w klasyfikacji łącznej cyklu, tracąc 110 pkt. do prowadzącego Piotra Żyły^[434]. W konkursie LGP w Courchevel stanął na najniższym stopniu podium^[435]. Nie brał udział w konkursach odbywających się w Azji. 28 września wziął udział w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni w Hinzenbach, rozgrywanym według klasycznych zasad. Zajął 11. pozycję^[436]. W kończącym sezon LGP konkursie w Klingenthal osiągnął 36. miejsce i ostatecznie zajął 16. lokatę w klasyfikacji łącznej cyklu, z dorobkiem 136 punktów^[17]. 11 października odbyły się letnie MP na skoczni normalnej w Szczyrku. Stoch zdobył srebrny medal. Przegrał o 5 pkt. z Piotrem Żyłą^[437].

Podczas treningu przed pierwszymi zawodami o PŚ w Klingenthal Stoch doznał kontuzji kostki i z tego powodu nie wystartował w konkursie drużynowym, a dzień później w indywidualnym^[438]. Diagnoza wykazała, że staw skokowy był blokowany przez narośl chrzęstno-kostną, która tworzyła się w jego stopie od dłuższego czasu. 4 grudnia Stoch przeszedł dwugodzinną operację w Nowym Targu, po której przystąpił do rehabilitacji (m.in. w sanatorium w Busku Zdroju). Z tego powodu nie wystartował w dziewięciu konkursach indywidualnych PŚ^[439].

24 grudnia, po opuszczeniu rozgrywanych dzień wcześniej MP, oddał pierwsze treningowe skoki po kontuzji i został dokooptowany do składu reprezentacji Polski na 63. Turniej Czterech Skoczni^[440]. W konkursie w Oberstdorfie zajął 4. pozycję tracąc 17 pkt do zwycięzcy^[441]. W kolejnych konkursach zajął: 15. miejsce (Garmisch-Partenkirchen), 7. miejsce (Innsbruck) i 15. miejsce (Bischofshofen). Ostatecznie przełożyło się to na 10. miejsce w klasyfikacji całego turnieju^[442].

Następnymi konkursami w kalendarzu PŚ były loty na przebudowanej skoczni Kulm, jednak sztab trenerski podjął decyzję, aby Stoch i reszta kadry narodowej pozostali w kraju, by przygotowywać się na zawody PŚ w Wiśle i Zakopanem^[443].

W trakcie kwalifikacji do Konkursu w Wiśle Stoch uzyskał 139,5 m, o pół metra więcej od ówczesnego rekordu skoczni, jednak podparł swój skok^[444]. W jednoseryjnym konkursie głównym uplasował się na 15. miejscu^[445]. 17 stycznia odbył się konkurs drużynowy na Wielkiej Krokwi. Polska zajęła 5. miejsce^[aq][446]. Następnego dnia w Zakopanem odbyły się kwalifikacje i konkurs indywidualny. Stoch zwyciężył w tych obu tych rywalizacjach. Tym samym wygrał swój trzeci zakopiański konkurs PŚ w karierze^[447][448]. Po dwóch powyższych konkursach awansował z 24. na 16. pozycję w klasyfikacji generalnej PŚ, posiadając 234 punkty. Wyprzedzając Piotra Żyłę, został najwyżej sklasyfikowanym reprezentantem Polski^[449].

Wobec sytuacji Stocha w klasyfikacji generalnej PŚ zdecydowano, że pojedzie on na konkursy do Sapporo. W pierwszym konkursie Polak zajął 7. miejsce^[450]. W kolejnym konkursie prowadził po pierwszej serii dzięki o skokowi na odległość 140 m. Tym samym wyrównał też rekord skoczni należący do Roara Ljøkelsøya (z 2005) i Austriaka Andreasa Koflera (z 2014). W drugiej serii osiągnął odległość 125,5 m i ostatecznie zajął 2. miejsce. Po występach w Sapporo Stoch awansował na 12. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ^[451].

W konkursie w Willingen skoczył 147,5 m i prowadził w zawodach. W finałowej serii Stoch skoczył 142,5 m, co dało mu zwycięstwo i 14,6 pkt. przewagi nad drugim w konkursie Peterem Prevcem^[452]. Było to piętnaste w karierze zwycięstwo Stocha w PŚ^[17]. Następnego dnia odbył się konkurs drużynowy. Polacy zajęli w nim ostatnie miejsce z powodu dyskwalifikacji Stocha za nieprzepisowy kombinezon^[453]. W drugim z konkursów indywidualnych Stoch był siódmy^[454]. Po niemieckich zawodach Stoch przesunął się o kolejne miejsce w tabeli łącznej PŚ – był jedenasty, z dorobkiem punktowym 486 pkt. i stratą 28 pkt. do zamykającego czołową dziesiątkę Richarda Freitaga^[455]. W zawodach w Titisee-Neustadt zajął 4. miejsce w pierwszym konkursie^[456]. Dzień później był drugi^[457]. W klasyfikacji generalnej PŚ Polak miał na swoim koncie 616 pkt. i zajmował w niej ósme miejsce. Zdobytymi w Neustadt punktami wyprzedził w niej Freitaga, Schlierenzauera i Ammanna^[458].

Stoch nie wziął udziału w konkursach na Vikersundbakken^[459]. Mimo absencji w tych zawodach Stoch utrzymał ósme miejsce w tabeli łącznej PŚ.

Na MŚ 2015 w Falun po pierwszej serii konkursu na skoczni normalnej był klasyfikowany na 16. miejscu, po skoku na odległość 90 m. W drugiej serii skoczył o metr bliżej i ostatecznie zakończył rywalizację na 17. pozycji^[460]. W pierwszej serii zawodów na dużej skoczni oddał skok na odległość 125 m, co dało mu 12. lokatę, w drugiej zaś skoczył o pół metra krócej i utrzymał zajmowaną pozycję^[461]. W konkursie drużynowym Polacy startowali w składzie: Piotr Żyła, Klemens Murańka, Jan Ziobro i Kamil Stoch. Po trzeciej grupie znajdowali się oni na piątej pozycji. Skok na 129,5 m w wykonaniu Stocha pozwolił im na awans na czwartą pozycję, ze stratą 2,6 pkt. do trzecich Austriaków. Po trzech skokach w drugiej serii drużyna plasowała się na drugim miejscu, tracąc ponad 30 punktów do Norwegów, a ich przewaga nad trzecią Austrią wynosiła jedynie 0,8 pkt. W ostatniej grupie Gregor Schlierenzauer uzyskał 129 m. Stoch wylądował trzy metry bliżej, starając się uzyskać jak najdłuższą odległość i w konsekwencji tracąc na notach sędziowskich^[462]. Polacy zdobyli ostatecznie brązowy medal, powtarzając swe osiągnięcie sprzed 2 lat, a sam konkurs kończąc z łączną notą 848,1 pkt^[463].

Kolejne konkursy PŚ zorganizowano w Lahti. Na skoczni Salpausselkä odbyły się dwa konkursy: drużynowy i indywidualny. W Polska zajęła czwarte miejsce z wynikiem 1019,4 pkt.^[464] W konkursie indywidualnym Stoch zajął 45. miejsce i nie awansował po raz jedyny w sezonie do drugiej serii^[465]. Z powodu znacznego osłabienia organizmu, spowodowanego infekcją wirusową Stoch nie wystartował w konkursie w Kuopio^[466]. Podczas zawodów w Trondheim Polak był już w na tyle dobrym stanie, by wystartować. Stoch zajął tam 12. miejsce^[467]. Kolejnymi zawodami w kalendarzu były konkursy na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Stoch zajął 5. miejsce^[468]. Następnego dnia stanął na najniższym stopniu podium (razem z Peterem Prevcem)^[469].

Ostatnie pucharowe zawody odbyły się w Planicy na przebudowanej mamuciej Letalnicy. W pierwszym konkursie zajął 8. miejsce^[470]. Następnego dnia, w serii próbnej przed konkursem drużynowym skoczył 238 m, bijąc o 5,5 m poprzedni rekord Polski, który należał do niego i Piotra Żyły. Same zawody z powodu silnego wiatru zostały skrócone do jednej serii. W niej Polak oddał skok na odległość 218 m, co dało mu najwyższą notę w drużynie (210,8 pkt.) Polacy zajęli 4. miejsce^[471]. W ostatnim konkursie sezonu Stoch był piąty^[472].

W końcowej klasyfikacji PŚ zajął dziewiąte miejsce. Wystąpił w osiemnastu konkursach i zgromadził 820 punktów. Do zwycięzcy, Severina Freunda, stracił 909 punktów. W całym sezonie stanął na podium pięć razy (dwa zwycięstwa, dwa drugie miejsca i jedno trzecie)^[473]. W klasyfikacji PŚ w lotach uplasował się na szesnastej pozycji, startując w dwóch z pięciu rozegranych konkursów i zebrał 268 punktów^[474].

24 marca odbył się na Wielkiej Krokwi w Zakopanem konkurs indywidualny MP. W drugiej serii Stoch osiągnął odległość 141,5 m – o metr dalej od oficjalnego rekordu obiektu Simona Ammanna – i ostatecznie zdobył swój szósty indywidualny tytuł mistrza Polski^[475].

2015/2016

(c) Ailura, CC BY-SA 3.0 AT

Stoch w Hinzenbach, wrzesień 2015

Stoch w Titisee-Neustadt, marzec 2016

W sezonie 2015/2016 Stoch znalazł się ponownie w kadrze A reprezentacji Polski, po raz ostatni prowadzonej przez Łukasza Kruczka^[476].

17 lipca wziął udział Memoriale Olimpijczyków zajmując osiemnastą pozycję^[477]. Dzień później zajął czwarte miejsce w konkursie LMP 2015 w Wiśle^[478].

Do międzynarodowej rywalizacji powrócił 31 lipca podczas otwierających LGP 2015 zawodów w Wiśle. Konkurs drużynowy reprezentacja Polski wygrała z przewagą 42 pkt nad drużyną niemiecką^[ar][479]. Dzień później w konkursie indywidualnym Stoch zajął 5. miejsce^[17][480]. W Hinterzarten reprezentacja Polski zajęła w konkursie drużynowym 2. miejsce^[481]. W konkursie indywidualnym nie punktował, plasując się na 38. miejscu^[17][480]. W konkursie w Courchevel był dziewiąty^[480]. Dzień później w Einsiedeln zajął 3. miejsce^[480]. Dwa tygodnie później rozegrano zawody LGP w Hakubie, w których reprezentacja Polski nie wzięła udziału. Powrócił do rywalizacji podczas zawodów w Czajkowskim, gdzie zajął 8. miejsce na normalnej skoczni^[480]. Dzień później na dużym obiekcie zajął 10. miejsce^[480]. W Ałmaty Polacy nie startowali. W zamykającym sezon letni konkursie w Hinzenbach zajął szóste miejsce^[480].

Zdobyte w LGP 232 punkty dały Stochowi dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej tego cyklu. Do zwycięzcy cyklu, Kento Sakuyamy stracił 280 pkt^[482].

Rywalizację w PŚ 2015/2016 rozpoczął konkurs drużynowy w Klingenthal. Polacy zajęli 6. miejsce^[as][483]. Dzień później w rywalizacji indywidualnej Stoch zajął 13. miejsce^[484]. W Lillehammer w jednoseryjnych zawodach zajął 15. miejsce^[484]. Następnego dnia zajął 47. miejsce po skoku na 87,5 m^[484]. Nie zakwalifikował się do pierwszego konkursu w Niżnym Tagile, ale drugiego dnia zajął 6. miejsce (najlepszy wynik w sezonie)^[484]. W następnym tygodniu w Engelbergu zajął 20. i 26. miejsce^[484].

Wziął w 64. Turnieju Czterech Skoczni. Konkursy rozygrane w jego ramach kończył na 23., 19., 16. i 33. pozycji. W klasyfikacji generalnej turnieju zdobył 800,3 pkt. i zajął 23. pozycję^[484]. Nie wziął udziału w odbywających się bezpośrednio po Turnieju Czterech Skoczni zawodach w Willingen^[485].

Nie zakwalifikował się do konkursu indywidualnego MŚ w lotach narciarskich w Tauplitz/Bad Mitterndorf, zaś w konkursie drużynowym Polska (z udziałem Stocha) zdobyła 5. miejsce^[486].

Następnie wziął udział w konkursach Zakopanem zdobywając 8. miejsce w konkursie indywidualnym^[484]. Był także członkiem polskiego zespołu, który zajął 3. miejsce w konkursie drużynowym^[487]. W konkursach, które odbyły się w Sapporo zajął 18. i 41. miejsce^[484]. Kolejne konkursy odbywały się w Norwegii. Polska z udziałem Kamila Stocha zajęła 6. miejsce w konkursie drużynowym w Oslo, natomiast indywidualnie Stoch zajął: 8. miejsce (Trondheim) oraz 14. i 23. (Vikersund). W pierwszym konkursie w fińskim Lahti Stoch zajął 23. miejsce, w drugim nie wystąpił z powodu niezakwalifikowania się^[484]. W Kuopio zajął 27. miejsce^[484]. Nie wziął udziału w konkursach Ałmaty. W konkursie przeprowadzonym w Wiśle zajął 10. miejsce, tydzień później w Titise Neustadt zajął 13. miejsce^[484]. W zamykających sezon konkursach lotów narciarskich w Planicy zajął 15. i dwukrotnie 21. miejsce^[484].

W przeciągu sezonu zimowego tylko trzykrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce zawodów PŚ. Najwyższe, szóste miejsce zajął w Niżnym Tagile. Ostatecznie zajął 22. miejsce w klasyfikacji generalnej, najgorsze od sezonu 2009/2010^[484]. W klasyfikacji lotów narciarskich zajął 19. miejsce^[488].

Zdobył brązowy medal w konkursie indywidualnym Mistrzostw Polski 2016 w Wiśle przegrywając z Maciejem Kotem i Stefanem Hulą^[489].

2016/2017

W sezonie 2016/2017 Stoch został powołany do kadry narodowej A, której prowadzenie objął Stefan Horngacher^[490].

16 lipca, w otwierającym rywalizację w LGP 2016 konkursie w Courchevel Stoch zajął drugie miejsce^[491]. To podium było pierwszym w zawodach najwyższej rangi od 15 sierpnia 2015^[492]. Sześć dni później rozegrano konkurs drużynowy w Wiśle, gdzie Polacy uplasowali się na szóstej pozycji^[at][493]. W rywalizacji indywidualnej uplasował się na dziesiątym miejscu^[494]. Następna runda odbywała się pod koniec miesiąca na normalnej skoczni w Hinterzarten. W konkursie uzyskał 9. miejsce^[17]. 6 sierpnia odbył się konkurs w Courchevel, gdzie Stoch zajął 2. miejsce^[495]. Nie brał udziału w konkursach w Azji. 1 października odbył się konkurs w Hinzenbach. Stoch uplasował się na trzynastej pozycji^[17]. Dzień później odbyły się zawody finałowe w Klingenthal. Stoch był tam drugi^[496]. Ten rezultat pozwolił mu na zajęcie trzeciej lokaty w klasyfikacji generalnej cyklu – wyprzedził o 11 pkt Stefana Krafta, a do triumfatora (Kota) stracił 265 pkt^[497]. Było to trzecie podium Stocha w klasyfikacji łącznej tego cyklu. 8 października zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnych letnich MP przegrywając z Maciejem Kotem^[498].

Sezon PŚ 2016/2017 rozpoczęły konkursy w Ruce. W odbywającym się 25 listopada pierwszym konkursie sezonu uzyskał 137 m, po czym upadł^[499]. Dzięki osiągnięciu odpowiedniej odległości znalazł się jednak na liście startowej finałowej serii. Uzyskał w niej 136 m, co pozwoliło mu na zdobycie punktów i zajęcie 26. miejsca^[499]. Dzień później zajął 22. miejsce. 3 grudnia w niemieckim Klingenthal wraz z Piotrem Żyłą, Dawidem Kubackim i Maciejem Kotem odniósł pierwsze w historii reprezentacji Polski zwycięstwo w konkursie drużynowym. Następnego dnia zajął 4. miejsce po skokach na odległość 137,5 metra w obu seriach. Wynik ten powtórzył 10 grudnia w Lillehammer. Dzień później zwyciężył w konkursie indywidualnym po raz pierwszy od 30 stycznia 2015 roku kiedy to triumfował w Willingen, a zarazem stając pierwszy raz na podium od 15 marca 2015 roku kiedy to zajął 3. miejsce w Oslo. W pierwszym konkursie przeprowadzonym Engelbergu zajął 9. miejsce, w drugim konkursie stanął na drugim stopniu podium przegrywając z Domenem Prevcem.

(c) Ailura, CC BY-SA 3.0 AT

Kamil Stoch podczas dekoracji najlepszych zawodników 65. Turnieju Czterech Skoczni

Na przełomie 2016 i 2017 wystartował w 65. Turnieju Czterech Skoczni. W pierwszym konkursie, który odbył się 30 grudnia 2016 w Oberstdorfie, Stoch zajął 2. miejsce, przegrywając jedynie z Austriakiem Stefanem Kraftem^[500]. W zawodach w Garmisch-Partenkirchen, Polak ponownie był 2., tym razem ustępując Norwegowi Danielowi-André Tandemu, jednakże objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej turnieju^[501]. 4 stycznia 2017 w Innsbrucku, w rozgrywanym w niekorzystnych warunkach atmosferycznych konkursie, odbyła się tylko jedna seria zawodów. Stoch zajął 4. miejsce, a zwycięzcą ponownie został Tande, który odebrał reprezentantowi Polski prowadzenie w klasyfikacji generalnej TCS^[502]. 6 stycznia w Bischofshofen rozegrano ostatnie zawody turnieju. Po pierwszej serii Stoch zajmował drugie miejsce, a Tande był trzeci. W drugiej serii Norweg osiągnął 117 m i stracił szansę na zwycięstwo. Stoch uzyskał 138,5 m, co dało mu wygraną w konkursie i całym turnieju^[503]. Po zwycięskim dla siebie turnieju Stoch wygrał konkursy w dniach 14 i 15 stycznia na skoczni w Wiśle dzięki czemu objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej pucharu świata. 22 stycznia Kamil Stoch zwyciężył w konkursie w Zakopanem. Po tym konkursie jego przewaga w Pucharze świata wzrosła do 293 punktów^[504]. Następnie wziął udział w drużynowym konkursie w Willingen, który zakończył się drugim w historii zwycięstwem reprezentacji Polski. W kolejnych startach w Niemczech, Polak zajmował kolejno 5., 3. i 9. miejsce^[505]. Wziął udział w konkursach w Azji (Sapporo i Pjongczangu). W pierwszym konkursie w Sapporo zajął 18. miejsce (zwycięzcą był Maciej Kot)^[506], w drugim konkursie odniósł zwycięstwo wyprzedzając Andreasa Wellinga i Stefana Krafta^[507]. Natomiast w Pjongczangu zajął 3. i 6. miejsce^[505].

Kamil Stoch wziął udział w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym przeprowadzonych w Lahti. W konkursie indywidualnych na skoczni normalnej oddał skoki na odległość 96,5 i 99 metrów, co pozwoliło zająć 4. miejsce, natomiast na skoczni dużej oddał skoki na odległość 127,5 i 124,5 metra, co pozwoliło zająć 7. miejsce. Wziął udział także w konkursie drużynowym, w którym Polska zdobyła złoty medal.

Kolejnym etapem sezonu była pierwsza edycja turnieju Raw Air. W kolejnych konkursach indywidualnych zajął: 22. (Oslo) i 5. (Trondheim)^[505]. W Vikersund natomiast zajął 1. miejsce oddając skoki na odległość 238,5 i 237 metrów (wyprzedził Noriakiego Kasaiego i Michaela Hayböcka)^[508]. W konkursach drużynowych Polska zajęła 3. i 2. miejsce. W klasyfikacji całego turnieju Stoch zajął 2. miejsce przegrywając ze Stefanem Kraftem^[509].

W finałowych konkursach indywidualnych w Planicy Kamil Stoch zajął dwukrotnie 5. miejsce^[505]. W konkursie drużynowym skokiem na odległość 251,5 metra ustanowił nowy rekord skoczni, a reprezentanci Polski zajęli 3. miejsce^[510].

W całym sezonie Stoch zdobył 1524 punkty wygrywając 7 konkursów Pucharu Świata i łącznie 12 razy stając na podium. Ostatecznie Kamil Stoch sezon zakończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej przegrywając z Stefanem Kraftem (różnica punktów wyniosła 141)^[511], a w klasyfikacji lotów narciarskich zajął 3. miejsce^[512]. W tym sezonie po raz pierwszy reprezentacja Polski triumfowała w klasyfikacji Pucharu Narodów^[513].

2017/2018

Kamil Stoch podczas konkursu letniego w Klingenthal

W sezonie letnim wziął udział w 5 z 9 indywidualnych konkursów LGP. W klasyfikacji cyklu zajął 26. miejsce zdobywając 86 punktów^[514].

Sezon zimowy rozpoczął się od konkursów w Wiśle. W rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski zajęła 2. miejsce^[515]. Takie samo miejsce Stoch zajął także w konkursie indywidualnym. Kolejny raz na podium stawał w konkursach w Engelbergu (zajmując 3. miejsce w pierwszym konkursie i 2. miejsce w drugim konkursie)^[516].

26 grudnia w przeprowadzonych w Szczyrku mistrzostwach Polski wywalczył brązowy medal przegrywając ze Stefanem Hulą i Piotrem Żyłą^[517].

Na przełomie 2017 i 2018 roku wystartował w Turnieju Czterech Skoczni i wygrywając wszystkie 4 konkursy^[516] został drugim (po Svenie Hannawaldzie) zawodnikiem w historii skoków narciarskich któremu to się udało. Jest też jedynym zawodnikiem, który dokonał tego broniąc tytułu zwycięzcy TCS i jednym z trzech zawodników, obok Hannawalda i Helmuta Recknagela, mającym pięć zwycięstw w konkursach TCS z rzędu. Dzięki wygranym we wszystkich czterech konkursach turnieju Stoch wysunął się na prowadzenie także w ogólnej indywidualnej klasyfikacji PŚ.

13 stycznia podczas zawodów w lotach narciarskich w Tauplitz zajął 21. miejsce^[516]. 20 stycznia podczas MŚ w lotach narciarskich wywalczył srebrny medal, ulegając jedynie Danielowi-André Tande^[518], w rywalizacji drużynowej wywalczył brązowy medal^[519].

W konkursie indywidualnym w Zakopanem zajął 38. miejsce nie awansował do drugiej serii^[516], natomiast w rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski (z udziałem Stocha) odniosła zwycięstwo^[520]. 2–4 lutego w ramach Pucharu Świata odbył się turniej Willingen Five, rozgrywany w Willingen. Stoch wygrał jego premierową edycję, zdobywając najwięcej punktów we wszystkich pięciu punktowanych seriach^[521]. Polak w klasyfikacji generalnej wyprzedził Johanna André Forfanga, natomiast w samym konkursie zaliczanym do PŚ uplasował się tuż za Norwegiem. Za zwycięstwo w Willingen Five Kamil Stoch otrzymał nagrodę 25 tys. euro^[522].

Kamil Stoch wziął udział w zimowych igrzyskach olimpijskich w Pjongczang. W konkursie na skoczni normalnej oddał skoki na odległość 105,5 i 106,5 metra przekładając się na czwarte miejsce w konkursie^[523], natomiast w konkursie skoczni dużej obronił tytuł olimpijski z Soczi oddając skoki na odległość 135 i 136,5 metra^[524]. W konkursie drużynowym wspólnie z Maciejem Kotem, Dawidem Kubackim i Stefanem Hulą wywalczył brązowy medal^[525].

4 marca wygrał konkurs indywidualny w Lahti^[516]. Odniósł również zwycięstwo w cyklu Raw Air^[526] podczas konkursu na skoczni Vikersundbakken, z przewagą 37 punktów nad drugim Robertem Johanssonem^[526]. Przewagę w turnieju Stoch zdobył na skoczniach: Holmenkollbakken w Oslo, gdzie drużynowo Polacy zajęli 2. miejsce^[527], a w konkursie indywidualnym Stoch był szósty^[516], oraz na skoczniach Lysgårdsbakken w Lillehammer i Granåsen w Trondheim, gdzie był najlepszy^[516]. Na obiekcie Vikersundbakken w konkursie drużynowym Polacy uplasowali się na 2. pozycji^[528], a Stoch indywidualnie zajął 6. miejsce^[526]. Stoch wygrał oba konkursy indywidualne lotów narciarskich w Planicy^[516], zaś w konkursie drużynowym Polacy zajęli 4. miejsce^[529]. Tym samym Stoch zajął 3. miejsce w klasyfikacji PŚ w lotach narciarskich^[530].

W klasyfikacji generalnej Kamil Stoch, po raz drugi w swojej karierze, zdobył 1. miejsce gromadząc łącznie 1443 punkty^[531], zaś reprezentacja Polski zdobyła 3. miejsce w klasyfikacji drużynowej^[532].

2018/2019

(c) Ailura, CC BY-SA 3.0 AT

Kamil Stoch podczas mistrzostw świata 2019

Kamil Stoch wziął udział w 6 z 9 konkursów z cyklu LGP 2018 odnosząc zwycięstwa w Wiśle, Hirterzarten i Einsiedeln (ex quo z Piotrem Żyłą)^[533]. W klasyfikacji cyklu zdobył łącznie 376 punktów zdobywając 4. miejsce^[534]. Zdobył także brązowy medal letnich MP w Zakopanem przegrywając z Dawidem Kubackim i Piotrem Żyłą^[535].

Kamil Stoch rozpoczął sezon zimowy 2018/2019 od zwycięstwa w konkursie drużynowym i zajęcia 4. miejsca w konkursie indywidualnym w Wiśle. Tydzień później zajął 2. i 3. miejsce w konkursach przeprowadzonych w Ruce, zaś w kolejnych konkursach zajmował miejsca w pierwszej "10"^[536].

26 grudnia Kamil Stoch został złotym medalistą przeprowadzonych w Zakopanem Mistrzostw Polski (przewaga nad zdobywcą srebrnego medalu Dawidem Kubackim wyniosła 31,6 punktu)^[537].

Wziął udział w 67. Turnieju Czterech Skoczni zajmując ostatecznie 6. miejsce w klasyfikacji końcowej^[538]. Dwukrotnie zajął 3. miejsce podczas zawodów w Predazzo^[536]. Następnie konkursy przeprowadzono 19 i 20 stycznia w Zakopanem. W rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski z udziałem Kamila Stocha zajęła 3. miejsce^[539]. Niepowodzeniem dla Stocha zakończyła się rywalizacja indywidualna, w której nie awansował do drugiej serii zajmując 36. miejsce^[540]. Tydzień później Stoch brał udział w konkursach w Sapporo zajmując 2. i 6. miejsce. Zajął 6. miejsce w pierwszym konkursie lotów narciarskich w Oberstdorfie, zaś następnego dnia zajął 5. miejsce^[536]. 3 lutego wygrał konkurs trzeci konkurs na tej skoczni wyprzedzając Jewgienija Klimowa i Dawida Kubackiego^[541]. Tydzień później wygrał konkurs w Lahti (przewaga nad drugim Ryōyū Kobayashim wyniosła 17,2 punktu)^[542]. W ostatnich przed Mistrzostwami Świata 2019 konkursach w Willingen zajął 2. i 7. miejsce^[536].

Kamil Stoch ze srebrnym medalem mistrzostw świata

W konkursie indywidualnym Mistrzostw Świata 2019 na skoczni Stoch oddał skoki na odległość 128,5 m i 129,5 m, co przełożyło się na 5. miejsce^[543]. W rywalizacji drużynowej na tym samym obiekcie reprezentacja Polski z udziałem Stocha zajęła czwarte miejsce^[544]. Na skoczni normalnej po skoku na odległość 91,5 m w pierwszej serii Stoch zajmował miejsce 18. W drugiej oddał skok na odległość 101,5 m przesunął się na drugie miejsce i zdobył srebrny medal. W tym samym konkursie Dawid Kubacki awansował z 27. miejsca na pierwsze^[545]. Stoch startował również w konkursie drużyn mieszanych na skoczni normalnej, w którym reprezentacja Polski zajęła 6. miejsce^[546].

Następnie startował w konkursach z cyklu Raw Air 2019. Najlepszy wynik (4. miejsce) osiągnął w konkursie w Lillehammer. W pozostałych konkursach zajmował miejsca w drugiej "10"^[536]. W klasyfikacji końcowej turnieju osiągnął 9. miejsce^[547]. W zamykających sezon konkursach w Planicy Stoch zajął 18. i 11. miejsce^[536].

W klasyfikacji generalnej PŚ zdobył 1288 punktów, co dało mu 3. miejsce. Na podium konkursów PŚ stawał łącznie 9 razy, w tym dwukrotnie na najwyższym stopniu^[536]. Wyniki te przyczyniły się do zdobycia przez reprezentację Polski Pucharu Narodów^[548]. W klasyfikacji lotów narciarskich zajął 7. miejsce^[549].

2019/2020

Wiosną 2019 roku Michal Doležal zastąpił Stefana Horngachera na stanowisku trenera reprezentacji Polski.

Kamil Stoch wziął udział w czterech z ośmiu konkursów cyklu LGP 2019 wygrywając konkurs przeprowadzony w Zakopanem. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 15. miejsce^[550]. W przeprowadzonych w październiku letnich MP w Szczyrku zdobył srebrny medal przegrywając z Piotrem Żyłą^[551].

Sezon PŚ 2019/2020 zaczął od 3. miejsca w konkursie drużynowym, który 23 listopada odbył się w Wiśle. Reprezentację Polski wyprzedzili skoczkowie z Austrii i Norwegii^[552]. Dzień później Stoch zajął 3. miejsce w konkursie indywidualnym^[553]. W rozegranym tydzień później konkursie w Ruce zajął 16. miejsce. Drugi konkurs z powodu zbyt silnego wiatru nie odbył się. W Niżnym Tagile był odpowiednio 9. i 15^[553]. W konkursie w Klingenthal, rozegranym 15 grudnia, Stoch zajął 10. miejsce^[553]. 21 grudnia odniósł zwycięstwo w pierwszym konkursie w Engelbergu oddając skoki na odległość 138 i 136 m i wygrywając ze Stefanem Kraftem i Karlem Geigerem^[554]. Następnego dnia zajął 9. miejsce^[553].

W 68. Turnieju Czterech Skoczni we wszystkich zawodach zajmował miejsca w drugiej dziesiątce ostatecznie kończąc turniej na 13. miejscu w klasyfikacji końcowej^[553].

26 stycznia odniósł zwycięstwo w konkursie Zakopanem, gdzie oddał skoki na odległość 137,5 i 140 metrów z łączną notą 295,7 punktu wyprzedzając Stefana Krafta i Dawida Kubackiego^[555]. Dzień wcześniej wraz z reprezentacją Polski zajął 5. miejsce w rywalizacji drużynowej^[556]. W kolejnych konkursach zajmował najczęściej miejsca w pierwszej "10". W konkursie w Willingen zdobył 3. miejsce, tym samym po raz 70. w swojej karierze stając na podium konkursu Pucharu świata^[557]. W jedynych przeprowadzonych w tym sezonie konkursach lotów narciarskich w Bad Mittendorf zajął 7. i 4. miejsce^[553], co przyczyniło się do zajęcia 6. miejsca w klasyfikacji Pucharu świata w lotach narciarskich^[558].

Zwyciężył w turnieju Raw Air 2020 z przewagą 7,4 punktu nad drugim Ryōyū Kobayashim, co było jego drugim zwycięstwem w tym cyklu. Stanął na podium jednak tylko w ostatnim konkursie przedwcześnie zakończonego z powodu pandemii COVID-19 cyklu – w Lillehammer, który zwyciężył. Uzyskał jedynie część planowanej nagrody 60 tys. euro ze względu na skrócenie zawodów – 33 750 euro^[559].

W ciągu całego sezonu Kamil Stoch odniósł trzy zwycięstwa w konkursach. Zdobył łącznie 1031 punktów w klasyfikacji generalnej, zajmując piąte miejsce za Dawidem Kubackim^[553], zaś w klasyfikacji drużynowej reprezentacji Polska zgromadziła 4272 punkty zajmując 4. miejsce^[560].

2020/2021

Sezon letni rozpoczął od zajęcia drugiego miejsca w Memoriale Olimpijczyków w Szczyrku^[561]. W ramach LGP 2020 z powodu pandemii COVID-19 rozegrano tylko zawody w Wiśle. W prologu rozegranym z powodu zbyt niskiej liczby uczestników jako substytut kwalifikacji, a zarazem będącym konkursem o Puchar TVP Sport, Stoch zwyciężył^[562].

Sezon zimowy PŚ 2020/2021 rozpoczęły zawody drużynowe w Wiśle, w których reprezentacja Polski, tak jak rok wcześniej, zajęła 3. miejsce, ustępując tym razem reprezentacji Austrii (o 16,5 pkt) oraz reprezentacji Niemiec (o 8,7 pkt)^[563]. Niedzielny konkurs indywidualny był dla Stocha nieudany. W wyniku słabego skoku w drugiej serii (104 m), uzyskał w finałowej serii najgorszą sumaryczną notę za skok i spadł z 11. na 27. miejsce (ex aequo z Ryōyū Kobayashim)^[564]. Kolejne konkursy zostały przeprowadzone w Ruce. W sobotnim konkursie zajął 12. miejsce (przesuwając się o 10. pozycji względem miejsca zajmowanego po pierwszej serii konkursowej). Mimo pozycji na początku drugiej dziesiątki, były to zawody, w których był dopiero piątym sklasyfikowanym Polakiem. Konkurs niedzielny Stoch ukończył po raz pierwszy w tym sezonie w pierwszej dziesiątce, finalnie będąc sklasyfikowanym na 7. miejscu^[565].

Decyzją polskiego sztabu szkoleniowego wraz z innymi kadrowiczami (Dawid Kubacki, Piotr Żyła, Andrzej Stękała, Klemens Murańka) nie pojechał do Niżnego Tagiłu, by móc przygotowywać się na Mistrzostwa Świata w lotach narciarskich, przełożone z terminu marcowego z powodu pandemii COVID-19. W konkursie indywidualnym zajął 8. miejsce, wraz z kolegami z drużyny (Dawid Kubacki, Piotr Żyła, Andrzej Stękała) wywalczył brąz w konkursie drużynowym^[566].

Kolejne konkursy odbyły się w Engelbergu, gdzie Kamil Stoch zajął po raz pierwszy w tym sezonie miejsce na podium - był drugi, przegrywając jedynie z Halvorem Egnerem Granerudem. Dzień później zajął 7. miejsce^[565].

Wziął udział w 69. Turnieju Czterech Skoczni. W konkursie w Oberstdorfie zajął 2. miejsce, natomiast w Garmisch-Partnenkirchen - 4. miejsce. W konkursach w Innsbrucku i Bischofshofen odniósł zwycięstwa zapewniając sobie zwycięstwo w całym turnieju^[565]. W klasyfikacji turnieju przewaga na drugim Karlem Geigerem wyniosła 38,1 punktu^[567].

W odbywającym się zaraz po zakończeniu Turnieju Czterech Skoczni, konkursie w Titisee-Neudstadt odniósł swoje 39. zwycięstwo (zrównał się tym samym w liczbie zwycięstw z Adamem Małyszem) oddając skoki na odległości 139 i 144 metrów (łączna nota wyniosła 281,6 punktu)^[568]. W drugim konkursie zajął 17. miejsce. W dalszej części sezonu najczęściej zajmował lokaty w drugiej dziesiątce konkursów PŚ oraz trzykrotnie stał na podium: w Willingen (3. miejsce), Klingenthal (2. miejsce) i Râșnovie (2. miejsce)^[565]. W trzech, przeprowadzonych w Planicy, konkursach lotów narciarskich tylko raz awansował do drugiej serii zajmując 20. miejsce^[565]. W klasyfikacji lotów narciarskich zajął 31. miejsce gromadząc 11 punktów^[569].

Na MŚ w Oberstdorfie zajął 22. miejsce (w konkursie na skoczni normalnej) i 19. miejsce (na skoczni dużej). W konkursie drużynowym reprezentacja Polski z udziałem Stocha wywalczyła brązowy medal^[570].

Sezon zakończył na 3. miejscu klasyfikacji generalnej gromadząc 955 punktów. 8 razy stawał na podium, z czego trzykrotnie na jego najwyższym stopniu^[565]. W klasyfikacji drużynowej reprezentanci Polski zdobyli łącznie 4738 punktów zajmując 2. miejsce za reprezentacją Niemiec^[571].

2021/2022

Przed sezonem Stoch przeszedł zabieg usunięcia narośli kostnej w prawej nodze^[572]. W kwalifikacjach do inaugurującego konkursu LGP 2021 Stoch zwyciężył, uzyskując 132,0 pkt po skoku na odległość 128 m^[573], jednak w sobotnim i niedzielnym konkursie nie wystartował z powodu opuchlizny stawu skokowego^[574]. Wystąpił dopiero 25 września w konkursie na skoczni normalnej w Hinzenbach zajmując jednak 18. pozycję. W następnym tygodniu w Klingenthal Stoch zajął 21. miejsce. W klasyfikacji generalnej zgromadził 23 punkty znajdując się na 55. miejscu^[575].

Początkowy okres sezonu cechował się nierówną formą Stocha. W inauguracyjnym konkursie PŚ 2021/2022 przeprowadzonym 20 listopada w Niżnym Tagile Stoch zajął 5. miejsce, następnego dnia nie awansował do drugiej serii kończąc rywalizację na 33. miejscu^[576]. W kolejnych konkursach indywidualnych zajął 8. i 41. miejsce (Ruka) oraz 11. miejsce (Wisła)^[576]. W rywalizacji drużynowej w Wiśle reprezentacja Polski z udziałem Stocha zajęła 4. miejsce^[577]. W rywalizacji w Engelbergu zajął 6. i 16. miejsce^[576]. W konkursie przeprowadzonym 11 grudnia w Klingenthal po raz 80. stanął na podium konkursu Pucharu świata zajmując 3. miejsce za Stefanem Kraftem i Halvorem Egnerem Granerudem^[578]. W rywalizacji w Engelbergu zajął 6. i 16. miejsce^[576].

W konkursie Mistrzostw Polski przeprowadzonym 23 grudnia wywalczył złoty medal wygrywając z Piotrem Żyłą i Pawłem Wąskiem. Tym samym awansował na czwarte miejsce (ex aequo ze Stanisławem Bobakiem) pod względem liczby zdobytych tytułów mistrzowskich (8)^[579][580].

W trakcie 70. Turnieju Czterech Skoczni nastąpiło załamanie formy (41. miejsce w Oberstdorfie i 47. miejsce w Garmisch-Partenkirchen)^[576]. Stoch nie zakwalifikował się do konkursu w Innsbrucku, po czym został wycofany z dalszej rywalizacji^[581]. Turniej zakończył na 53. pozycji. Pierwotnie znalazł się w 12-osobowym składzie reprezentacji Polski na konkursy Pucharu Świata w Zakopanem, ale udział w konkursie storpedowała kontuzja stawu skokowego^[582]. Dokładne badania wykazały mocne skręcenie stawu z uszkodzeniem torebki stawowej i naderwaniem więzadeł^[583]. Po raz pierwszy od 18 lat zakopiańskie konkursy odbyły się bez udziału Kamila Stocha. Powrócił do rywalizacji pod koniec stycznia podczas konkursów Pucharu Świata w Willingen zajmując 21. i 34. miejsce. W kolejnych konkursach w Lahti zajął 24. i 11. miejsce^[576].

Został członkiem reprezentacji Polski na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022, tym samym znalazł się w gronie dziewięciu skoczków narciarskich, którzy co najmniej pięciokrotnie wzięli udział w zimowych igrzyskach olimpijskich^[584]. 6 lutego podczas konkursu, który został przeprowadzony na skoczni normalnej oddał skoki na odległość 101,5 i 97,5 metra osiągając łączną notę 260,9 pkt., co ostatecznie przełożyło się na 6. miejsce^[585]. Dzień później Kamil Stoch wziął udział w konkursie drużynowym drużyn mieszanych, które ekipa Polski zakończyła na 6. miejscu^[586]. W konkursie indywidualnym przeprowadzonym 12 lutego na skoczni dużej oddał skoki na odległość 137,5 i 133,5 metra (łączna nota punktowa wyniosła 277,2), dzięki czemu zajął 4. miejsce^[587]. Natomiast w konkursie drużynowym 14 lutego reprezentacja Polski (z udziałem Stocha) zajęła 6. miejsce^[588].

W klasyfikacji turnieju Raw Air 2022 zajął 12. miejsce z łączną notą 1114,6 punktu^[589].

Wziął udział w Mistrzostwach Świata w lotach narciarskich w Vikersund. W rywalizacji indywidualnej w kolejnych seriach oddał skoki na odległość 219, 197, 213.5 i 221.5 metra gromadząc łącznie 745,6 punktu. Przełożyło się to na 22. miejsce^[590]. W konkursie drużynowym, w którym reprezentacja Polski zajęła 5. miejsce, oddał skoki na odległość 194,5 i 221,5 metra^[591].

W turnieju Planica 7 zajął 10. miejsce gromadząc 1465,5 punktu^[592]. Podczas konkursów w Planicy ustanowił nowy rekord wszech czasów w liczbie skoków oddanych na odległość powyżej 200 metrów^[593].

W ciągu całego sezonu Pucharu Świata pięciokrotnie zajmował miejsca w czołowej "10", w tym tylko raz stając na podium (3. miejsce w konkursie w Klingenthal)^[576]. W klasyfikacji generalnej zgromadził łącznie 397 punktów, co przełożyło się na 19. miejsce^[594] (po raz pierwszy od sezonu 2015/2016 znalazł się poza czołową "10"). W klasyfikacji drużynowej reprezentacja Polski zgromadziła 2321 punktów, co przełożyło się na 6. miejsce^[595]. W konkursach lotów narciarskich Kamil Stoch zgromadził łącznie 74 punktów zajmując 13. miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata w lotach narciarskich^[596].

2022/2023

Kamil Stoch znalazł się w składzie kadry A kierowanej przez nowego trenera Thomasa Thurnbichlera. W maju odbyło się pierwsze zgrupowania kadry^[597].

23 lipca zajął 2. miejsce w inauguracyjnym konkursie LGP w Wiśle przegrywając z Dawidem Kubackim, natomiast w konkursie przeprowadzonym następnego dnia odniósł zwycięstwo^[598]. Nie wystartował w kolejnych konkursach, które przeprowadzono w Courchevel i Râșnov. W konkursie w Hinzenbach zajął, po dyskwalifikacji w drugiej serii, 29. miejsce^[599]. Udział w kończących cykl LGP zawodach w Klingenthal storpedowało przeziębienie^[600]. W klasyfikacji generalnej zdobył łącznie 182 punktów, co przełożyło się 3. miejsce^[601]. Wystartował także w letnich mistrzostwach Polski przeprowadzonych na Średniej Krokwi zajmując 7. miejsce w konkursie indywidualnym^[602] oraz 5. miejsce w konkursie drużynowym w składzie KS Eve-nement Zakopane^[603].

W pierwszym konkursie nowego sezonu Pucharu świata, który przeprowadzono 5 listopada w Wiśle, zajął 10. miejsce^[604]. W kwalifikacjach do drugiego konkursu oddał skok na odległość 128,5 m, następnie jednak został zdyskwalifikowany za nieregulaminowy kombinezon^[605]. Następne zawody przeprowadzono trzy tygodnie później w fińskiej Ruce. W pierwszym konkursie Stoch zajął 17. pozycję, zaś w drugi konkurs zakończył na 14. pozycji. W pierwszym konkursie indywidualnym przeprowadzonym w Titisee-Neustadt, po skoku na odległość 119,5 m, nie awansował do drugiej serii kończąc rywalizację na 40. miejscu^[604]. Nie znalazł się w składzie reprezentacji Polski w odbywającym się następnego dnia konkursie drużyn mieszanych (mikstów)^[606]. W drugim konkursie indywidualnym w Titisee-Neustadt zajął 8. miejsce. W następnym weekend powtórzył ten rezultat w pierwszym konkursie w Engelbergu, ale w drugim konkursie po słabym w skoku nie awansował do serii finałowej kończąc konkurs na 39. miejscu^[604].

22 grudnia zdobył złoty medal Mistrzostw Polski odbywających się na skoczni Wisła-Malinka wygrywając z Piotrem Żyłą i Pawłem Wąskiem^[607].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

Drużynowo

Starty K. Stocha na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

Drużynowo

Starty K. Stocha na mistrzostwach świata – szczegółowo

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

Drużynowo

Starty K. Stocha na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

Drużynowo

Starty K. Stocha na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Olimpijski festiwal młodzieży Europy

Indywidualnie

Drużynowo

Starty K. Stocha na olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Miejsca na podium

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Miejsca na podium w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan na 18 grudnia 2022

Sezon 2003/2004
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	49	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2004/2005
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	44	q	-	-	7	q	q	40	34	-	-	36
Sezon 2005/2006
																						punkty
26	43	35	33	25	dq	41	49	29	41	33	-	-	15	19	-	40	34	34	44	q	-	41
Sezon 2006/2007
																								punkty
46	40	26	q	q	29	21	15	9	25	36	50	41	17	34	24	-	12	17	45	19	24	36	11	168
Sezon 2007/2008
																											punkty
q	34	35	34	34	41	18	22	23	25	35	6	19	12	21	25	44	20	q	24	q	23	32	35	30	29	29	157
Sezon 2008/2009
																											punkty
48	46	47	-	-	q	q	-	47	27	28	-	-	11	14	19	24	13	35	41	-	q	45	42	q	10	8	146
Sezon 2009/2010
																							punkty
24	20	7	10	17	11	q	23	19	44	q		-	-	27	28	-	-	-	18	21	10	22	203
Sezon 2010/2011
																										punkty
34	20	22	16	9	12	9	25	8	21	15	16	14	-	-	17	7	1	6	1	11	11	11	9	7	1	739
Sezon 2011/2012
																										punkty
4	3	48	15	13	12	2	23	4	9	9	6	3	1	7	3	2	7	1	5	6	39	6	11	9	11	1078
Sezon 2012/2013
																											punkty
30	36	q	-	-	2	14	13	6	2	4	7	3	9	5	5	7	9	8	30	-	5	1	1	4	11	8	953
Sezon 2013/2014
																												punkty
37	10	20	18	2	1	2	1	13	7	3	8	6	9	2	17	-	-	1	1	4	3	1	1	9	3	4	4	1420
Sezon 2014/2015
																															punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	4	15	7	15	-	15	1	7	2	1	7	4	2	-	-	45	-	12	5	3	8	5	820
Sezon 2015/2016
																													punkty
13	15	47	q	6	20	26	23	19	16	33	-	8	18	41	28	14	q	23	23	q	27	-	-	10	13	15	21	21	295
Sezon 2016/2017
																										punkty
26	22	4	4	1	9	2	2	2	4	1	1	1	1	5	3	9	18	1	3	6	22	5	1	5	5	1524
Sezon 2017/2018
																						punkty
2	20	15	7	6	3	2	1	1	1	1	21	38	4	2	1	6	1	1	6	1	1	1443
Sezon 2018/2019
																												punkty
4	2	3	7	4	9	3	8	6	5	12	3	3	36	2	6	5	6	1	1	2	7	13	4	17	12	18	11	1288
Sezon 2019/2020
																											punkty
3	16	9	15	10	1	9	19	19	15	13	4	4	8	24	1	21	9	3	7	4	6	9	5	12	7	1	1031
Sezon 2020/2021
																									punkty
27	12	7	-	-	2	7	2	4	1	1	1	17	11	16	3	27	2	6	20	23	2	32	32	20	955
Sezon 2021/2022
																												punkty
5	33	8	41	11	3	-	6	16	41	47	-	-	-	-	-	-	21	34	24	11	10	11	15	12	21	11	14	397
Sezon 2022/2023
																																punkty
10	q	17	14	40	8	8	39																									122
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował