Kapitał spekulacyjny
Kapitał spekulacyjny – kapitał inwestorów nastawionych na krótkoterminowe lokowanie funduszy w aktywa, które w ich ocenie przyniosą ponadprzeciętny zysk. Lokowanie kapitału spekulacyjnego, a więc spekulacja, polega na formułowaniu oczekiwań dotyczących przyszłych zmian cen wybranych instrumentów finansowych przy jednoczesnej akceptacji ponadprzeciętnego ryzyka[1].
Inwestorzy spekulacyjni lokują kapitały głównie w instrumenty pochodne. Dają one możliwość stosowania dźwigni finansowej. Wpłacając zaledwie kilka procent wartości nominalnej instrumentu finansowego, można nim handlować, a zmiany wartości zajętej pozycji obliczane są również według wartości nominalnej. Umożliwia to właścicielom kapitału spekulacyjnego zajmowanie większych pozycji i osiąganie zwielokrotnionej stopy zwrotu[2]. Jednocześnie wykorzystanie dźwigni finansowej zwiększa ryzyko inwestycji.
W wyniku globalizacji rynków finansowych i rozwoju technologii informatycznej transfer kapitału pomiędzy rynkami stał się prostszy i szybszy. Inwestorzy są w stanie bardzo szybko wykorzystać chwilowe zmiany na rynkach finansowych do osiągania zysków. Taki szybki transfer kapitału spekulacyjnego może w krótkim czasie znacząco zwiększyć poziom cen, powodując euforię na rynku. Przyczynia się to często do powstawania baniek spekulacyjnych, które w konsekwencji powodują gwałtowne załamania na rynkach finansowych.
Kapitał spekulacyjny może być również używany do próby celowego oddziaływania na ceny instrumentów finansowych oraz przeprowadzania ataków spekulacyjnych.
Jednym z najsłynniejszych przykładów ataku spekulacyjnego było działanie funduszu George'a Sorosa w 1992 roku w celu osłabienia funta brytyjskiego, które w konsekwencji zmusiło rząd Wielkiej Brytanii do upłynnienia kursu walutowego[3].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Krzysztof Jajuga, Teresa Jajuga, Inwestycje, Warszawa: PWN, 2006, ISBN 83-01-14957-4, ISBN 978-83-01-14957-4, OCLC 749224604.
- Andrzej Sławiński: Rynki finansowe, Warszawa: PWE, 2006. ISBN 83-208-1634-3.